Mutsuz Sonsuz|Düzenleniyor

#7 Son 1 Gün |Düzenleniyor|

>>>>>7.Bölüm: Son 1 Gün<<<<<

Afra'nın ameliyatına son 1 gün kala yorumlarınızı bekliyorum.
Afra'yı gelecek bölümde neler yada ne bekleyecek en yakın tahmini tutturan arkadaşımıza diğer bölümü ithaf edeceğim.

8.bölüm düzenlemelerden sonra gelecek ilk yeni bölüm olacak.
İyi okumalar.

Acıta acıta,dedi zakkum.
Şarkısı her seferinde bir kez daha canımızı yaktı.
Bir kez daha ağlattı ve bir kez daha mahvetti...

Ey hayat çok mu istedik? Diyordu.
Gerçekten de çok mu istemiştik?

Gülümsemek,gülümsemek istemek çok muydu?

Nerden bulur bu insanlar ben mutsuzken gülünecek şeyleri,diyordu bu sefer de Halil sezai.

Gülüyordu insanlar.
Herkese ve herşeye rağmen gülüyorlardı.

Peki ya unutmak?
En son 4 yaşımda kırılan bisikletimin varlığını unutmak istemiştim.
Bisikletim gittiği için onunla tüm anılarımı unutmak istemiştim.

Sonrasında ise birdaha hiçbirşeyi unutmak istememiştim.
Her anı,her saliseyi hatırlamak istemiştim.
7.sınıfta olmama rağmen kendini prensesten öte kraliçe olarak gördüğüm zamanları yada liseye ilk gittiğim anı,hayatımın bir anda yokoluşunu.

Her olay,benim güçlü olmam için bir etkendi.
Fakat ben,bu olayları kendimi yıkabilmek için kullanmıştım.

Tek bir amacım olan sevilmek,sonunda ise nefret ile karşıma gelmişti.

Hak ettim mi?

Diyordum her dakika.
Belkide fazlasıyla hak etmiştim yada fazlasıyla hak etmemiştim.
"Herkes unutulmamak ister fakat birgün herkes unutulur. "diyen Hazel'in büyüleyici ses tonu bir an olsun beynimden çıkmıyordu.
Belkide onun beyninde tümör yoktu,yada benim akciğerlerim su toplamamıştı fakat,aynı hikayeyi yaşayacağımı düşünüyordum.

Annem biraz hastalıklı,babam ise biraz da soğukkanlı olsa da Hazel'in hikayesine yakın bir hikaye yaşayacaktım.
Fakat benim hikayem,Hazel'in gülmesine sebep olacak çocukla tanışana kadardı.

O bir filmdi ve gerçeklik kısmını da ben yaşayacaktım.
Yorulacaktım,hayatım bir psikolog polikinliğinden başka hiçbirşey içermeyecekti,moralim en üst seviyede tutulmaya çalışılacaktı fakat ben yinede,ölecektim...

"Korkulacak birşey yok,Afra."dedi annem gözündeki yaşlarla bana bakarak.
Ameliyattan sonra,kemoterapi dönemi olacaktı ve ben yenilecektim.

Daha ayrıntılarını dahi bilmediğim,ne ameliyatı olacağımı bilmediğim bir ameliyata girmek için 1 günüm vardı.
Her ihtimallere karşın doktor güzel bir hafta geçirmemi istemişti ve benim haftam Bulut'a yaptığım itiraftan,Aynı Yıldızın Altında filmini izlemekten ve Kafes'i okuyup hergün kitabın bitiş şekline üzülmemden ibaretti.

"Yarın sabah 7 gibi burada görüşürüz o zaman Yazgınerler."
dedi gülümseyerek genç doktor.
Annem elimi sıkıca tutarken babam ise önden gidiyordu.

Babamın,soğukkanlılığı yok olmuş gibiydi.
Artık o da üzüntülerini gösteriyordu çünkü tutmaktan yorulmuştu.
Güçlü baba ve eş karakteri olmaktan yorulmuştu.
Onun da herkes gibi yoğun duyguları vardı.

"Korkmayın."dedim ikisini durdurup.
Annem akmaya başlayan gözyaşlarını tutamaz iken babamın gözleri yaşarmıştı.

Korkmayın...