Mutsuz Sonsuz|Düzenleniyor

#5 İstiyorum. |Düzenleniyor|

Sonlar sevilmezdi.
Kötü insanlar sevilmezdi,önyargılılar sevilmezdi...
Ve ben bu dünyada sevilmeyi bekledim...

Belki babam tarafından,belki annem belkide küçük bir hayvan tarafından...
Hastalık derecesinde sevilmeden,mutlu bir hayat dilemiştim.
Fakat elimde kalanlar babamın varla yok arasındaki ve annemin hastalık derecesindeki sevgilerinden ibaretti...

Tavana dikili kalmış bakışlarımı indirip kitaba yönelttim.

İnsanoğlu aslında korktuğu yaratığın ta kendisidir... Diyordu her seferinde Gray.

Kendisine göre oldukça doğru olan bu teorisi altı insanı ölüme sürüklemişti.
Ve bende bu olaydan etkilenip gece boyunca ağlamıştım.

Mutlu sonlara saçma derken,mutsuz sonlara da kötü diyorduk.
Kısaca insanoğlunu tatmin eden birşey bulmak,herşeyden çok daha zordu.

"Günaydın tatlım."dedi annem samimi bir şekilde gülümserken. Son zamanlardaki davranışları,benden çok onun psikolojik destek alması gerektiğinin belirtisiydi.

"Anne kız birşeyler yapmak ister misin? "dediğinde kafamı olumsuz anlamda salladım.
Suratını asarak odadan çıkarken bende ayağa kalkıp ayıcıklı pijamalarımdan kurtuldum.

Son haftam için küçük bir liste yapmıştım ve onu uyugulayacaktım.

Siteye 10 dakika uzaklığında olan kuaföre gitmek ile başlayacaktı listem.
Mezarı kaplayan çiçeklerle dolu bir küvette ise son bulacaktı.

Kuaföre gittiğimde ise annemin arkadaşı olan Yasemin Abla,benim saçlarım hakkında,kestirmemem hakkında birçok cümle söyledi...

Ve sonuç olarak aynı halim ile kuaförden çıkmıştım.
Sonrasında ise çiçeklerle kapladığım küvetim, 2 maddelik listemi son buldurmuştu.
-
Son 1 gün.

Ameliyat günüm.

8 Mayıs.

Belkide öleceğim.

Korkuyorum.

Ölmek istemiyorum.

Yaşamak istiyorum.

Yeniden başlamak istiyorum.

Sevilmek istiyorum.

Gülümsemek istiyorum.

Anne ve babamı istiyorum.