The Unknown (Justin Bieber Fanfic) [Dutch]

Chapter 1: Vaarwel

Chapter 1

„Het is tijd! Is je bagage gemaakt?” riep moeder naar boven. Vandaag was de grote dag. De dag van de grote verhuis. Ik had er totaal geen zin in. Het afscheid van mijn vrienden was een van de ergste dingen die ik tot nu toe heb moeten doen. Man, wat zal ik ze missen. Maarja, ’life goes on’ zeggen ze dan hé. 

„Ik kom!” schreeuwde ik terug nadat ik mijn laatste spullen nam. Mijn gsm houd ik altijd in mijn broekzak. Ik hou van mijn iPhone, het was het sparen waard. Ik nam mijn grote zakken. Voordat ik naar beneden ging, wierp ik nog een laatste blik in mijn slaapkamer. Hier had ik zoveel beleefd toen ik klein was. Ik snap nog steeds niet hoe mijn ouders het in hun hoofd konden halen om te verhuizen. „Vaarwel, slaapkamer”, fluisterde ik.

Ik nam al mijn spullen, zware spullen, en ging de trap af. Toen ik op het punt stond om de deur dicht te gooien hoorde ik een zeer bekende stem. 

„Mij zomaar verlaten zonder afscheidsknuffel?” Ik draaide me om, om Lien daar te zien staan. Ik gooide mijn zakken op de grond, glimlachtte en vloog in haar armen. „Nooit”, beantwoorde ik nadat ik losliet. „Ik beloof dat ik je op de hoogte houd, van eender wat.” Ik hield mijn tranen tegen. Ik ging Lien zo hard missen, dat het niet meer gezond is. Dat is best logisch als ze je beste vriendin is geweest voor 13 jaar. „Maar dat houd in, dat je me ook wel komt bezoeken hé? In de vakantie’s?” 

„Natuurlijk! Ik neem dat vliegtuig om jou te zien hoor!” zei Lien overtuigend. Ik moest toegeven, ik had de beste vriendin die je maar kon wensen.

„April, schatje, het is tijd!” ik keek om, moeder kon haast niet wachten. „Dit is het dan, het moment van de waarheid” lachte ik tegen Lien.

 „Je red het wel zonder mij”, giechelde ze, „Ik ben zeker dat je binnen de dag al een paar nieuwe vriendinnen zult maken! Ze zouden gek zijn als ze jou lieten staan!”

„Ik ga je zo missen”, zei ik met pijn in mijn hart terwijl ik haar nog eens een knuffel gaf. 

„Ik jou ook April, geloof me.” Ik glimlachte en nam mijn zakken op, op weg naar de auto. „Bel me!” riep Lien nog vaag. Ik knikte. 

Mijn zakken gooide ik in de auto en stapte in. Mama, papa en mijn kleine broertje Mason zaten al een tijdje in de auto op me te wachten. „Ik beloof dat we haar ook eens zullen bezoeken”, glimlachte papa. 

„Best dat je dat belooft. Deze verhuis is al zo’n grote stap voor mij.” 

„Het spijt me liefje, maar dit was het beste voor ons alle vier”, zei mama terwijl ze de auto startte. De wielen begonnen te draaien waarbij ik nog een laatste keer zwaaide naar Lien. 

„Het was wel lief van Lien dat ze me nog een bezoekje kwam brengen vlak voor ik vertrok.” Ik ging ze zò missen. 

------

Het leek alsof deze autorit nooit eindigde. We waren nu al 2 uur onderweg naar de luchthaven. We gingen verhuizen naar een gezellige wijk, vreedzaam, maar ook met mooi weer. De reden van dit alles is voor de job van mijn ouders, ze hadden hun eigen bedrijf waar ze een gebouw voor gingen bouwen. Ik moest toegeven, we hadden niet weinig geld. Hun bedrijf draaide best goed. Er waren ook steeds meer mensen die een job wilden bij het bedrijf. Daarom besloten ze om het wat uit te breiden naar een hoger niveau. Het huis waar we naar gingen verhuizen hadden we zelf ontwerpt. Maar met ‚we’ bedoel ik natuurlijk mijn ouders. Na 2 jaar bouwen was het af, en moesten we verhuizen. Ik zag dit al aankomen, maar klaar was ik er nooit voor. 

„Is het bedrijfsgebouw, of hoe jullie dat ook noemen, al gebouwd?” onderbrak ik de stilte. 

„Jawel, het was al eerder af als ons huis. Maar dat komt omdat we het bedrijfsproject al eerder in gedachten hadden.” beantwoorde papa. 

„Ik ben benieuwd hoe ons huis er gaat uitzien, allé, ik weet hoe het eruitziet, maar in het echt is dat nog altijd anders dan op tekeningen hé”, zei ik. 

„Je zal verschieten, een prachtige villa is het.” zei mama trots. Ik lachte. Mijn ouders zijn zo schattig. Ze zijn erg trots op hun zelf -ontworpen huis.

 „WE ZIJN ER!” schreeuwde mijn broertje. Het was lang geleden dat hij had gepraat. Vader parkeerde de auto en we stapten uit.