The Unknown (Justin Bieber Fanfic) [Dutch]

Chapter 9: Voorbij perfectie

Chapter 9

We gingen het park uit en stapten richting mijn huis. Soms moet je je grenzen verleggen, en random mensen meenemen naar je huis. 

We liepen in het midden van de straat. Er vlogen roze blaadjes van de mooie bomen langs de straat. Fladderend in de lucht. Justin liep naast mij en keek naar beneden. Geen woord verliet zijn mond. Ik keek hem aan. Meestal zijn deze soort stiltes gênant, maar deze niet. Deze voelde... aangenaam. Zijn haar wapperde in de wind en zijn wenkbrauwen fronsten. 

Waarschijnlijk was hij aan het overdenken... weeral. „Alles oké?” Hij keek me spontaan aan, wakker geschud van zijn gedachten. „Eum.. ja ze.” Het feit dat hij zomaar met me meekomt is best vreemd. Ik zou nooit iemand vertrouwen en meteen mee gaan naar zijn of haar huis. „Vertrouw je me zomaar?” Hij glimlachte. „De vraag is, vertrouw jij mij zomaar?”

Ik keek hem verward aan waardoor mijn ogen zijn chocoladebruine ogen ontmoetten.  Tuurlijk vertrouw ik hem. Vraag me niet waarom. Ik heb zo'n gevoel dat ik hem gewoon kan vertrouwen. „Wat kan je doen? Mij opsluiten en mij verkrachten?” lachte ik alsof het geen misdaad was. De frons op zijn wenkbrauwen kwam terug. Zijn dikke donkerbruine wenkbrauwen trokken samen. Hij keek terug naar zijn voeten. „Zo ben ik niet...” Ik lachte. Hij nam dat toch niet serieus? Ik besloot om het maar te laten vallen. Jongens hebben het niet graag als je te plakkerig wordt en tè veel vragen stelt. 

Ik bestudeerde zijn gezicht. Zijn perfect gevormde kaaklijn spande op. Zijn donkerbruine wimpers raakte elkaar bijna door zijn dichtgeknepen ogen en zijn frons. Het licht uit de hemel was zeer helder waardoor ik ook mijn ogen half dichtkneep. Zijn mooie lippen vormden een dunne lijn en zijn glinsterende ogen onderzochten de platgedrukte roze blaadjes op de grond. Zijn donkerbruin haar was in een kuif naar boven die glinsterde in het zonlicht dat tevoorschijn kwam tussen de bladeren van de bomen.

Ik glimlachte. Hij was voorbij perfectie. 

Ondertussen kwamen we aan bij mijn huis. Al een geluk had hij niet door dat ik hem bestudeerde van top tot teen.

Trots deed ik het poortje open van onze voortuin. „Hier zijn we dan.” Alleja, open was het poortje niet. Het was een speciaal soort slot dat erop zat, waarmee ik niet zo gevorderd was. Ik stond daar als een halve debiel aan te schudden, trekken en te duwen. Tot wanneer ik zijn warme handen op mijn koude handen voelde, helpend de poort open te krijgen.  Ik keek hem aan wanneer er een gloed van warmte door mijn lichaam ging. Een gevoel van vlindertjes in mijn buik dat me kippenvel gaf. Zijn zachte vingers op de mijne. Ik zag waarschijnlijk zo rood als een tomaat. Hij keek me aan en glimlachte. Hij glimlachte de lach van een engel. „Kijk, eerst doe je deze hendel omhoog, waardoor je deze opzij kan schuiven”, legde hij uit. Maar mijn ogen waren vast getatoeëerd op zijn perfect gevormde gezicht. Daar stond ik dan. Versteend van de schok die hij me gaf. Het gevoel dat door mijn lichaam stroomde. Een warm, maar zacht gevoel. Ik lette niet eens op de woorden die hij mompelde. 

„April?” Zijn woorden maakte me wakker. Ik schudde mijn hoofd kort en knikte. „Mag ik mijn handen terug?” 

„Eum, ja sorry!” Ik liet snel zijn handen los en bloosde. Ik haat het als dit soort momenten gebeuren. Ik keek naar onder waardoor mijn haar voor mijn gezicht hing. Zodat hij zeker niet doorhad dat ik knalrood zag. Hij lachte, wat me nog meer deed blozen. „Je bent schattig als je bloost” lachte hij.

Oh fijn, hij wrijft het er nog wat in.

Ik deed mijn handen op mijn ogen van schaamte. Mijn haar hing nog steeds voor mijn gezicht. Ik moet hier echt mee stoppen. Ik kan nooit een normaal gesprek hebben met jongens want op een of andere manier verpest ik dat altijd. Meestal door nonsens uit te kramen, maar soms ook door gewoon super hard te blozen. Het is ook best gênant als je niet eens van je eigen poortje weet hoe je dat moet openen, en een vreemde die hier nog nooit is geweest, wel.

Ik glimlachte en keek snel weg. Ik deed het poortje terug dicht, wat ik al wel kon. Ik stapte op het smal padje dat door mijn voortuin ging, op weg naar de voordeur. Mijn ogen boorden door de grond. Zodat hij mijn gezichtsuitdrukking zeker niet kon zien.

----

Sorry dat de chapters zo kort zijn ! maar ik doe echt mijn best en ik werk eraan , als je een fout ziet of als er iets niet klopt laat het mij dan aub weten :D

jullie steun betekent echt superveel voor mij! ik had nooit gedacht dat iemand mijn verhaal ooit zou lezen :D ook super veel dank voor jullie comments & votes ! dat maakt echt mijn dag :) jullie wete ni hoe blij jullie mij make 

wat vinden jullie van de personages? wat vinden jullie van het verhaal?

vote&comment? :D

- D