เสียงพิธีกรถามตอบกับแขกรับเชิญในโทรทัศน์ถูกสลับสับเปลี่ยนเป็นเสียงนางร้ายกรีดร้องต้องได้พระเอก ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นเอ็มวียอดฮิตติดลมบนอีกครั้งโดยที่ฝีมือคนบงการก็คือโอเซฮุนซึ่งกำลังนั่งควบคุมรีโมตบนโซฟาด้วยความแอบเบื่อหน่าย สุดท้ายก็ย้ายช่องมาเป็นข่าว
กระทั่งเจ้าของห้องเกือบจะลุกขึ้นเพื่อเดินเข้าไปดูอีกคนในห้องนอนสักหน่อย แต่แรงกอดรัดบริเวณรอบคอน้อยๆก็ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจนั่งอยู่อย่างเก่าก่อนเอามือยกขึ้นจับมือเรียวเอาไว้
"กำลังดูอะไรอยู่โอเซฮุน" แบคฮยอนในสภาพอาบน้ำปะแป้งแต่งตัวพร้อมนอนเรียบร้อยถามเสียงอ่อย นานๆทีร่างบางที่มาขออาศัยห้องคนอื่นนอนจะเข้าโหมดอ้อยอิ่ง แถมทำในสิ่งที่เพื่อนชายเรียกได้ว่ารู้สึกเซอร์ไพรส์ เซฮุนถูกหอมตรงบริเวณแก้มซ้ายในเวลาสามทุ่มกว่า
"วันนี้พยอนแบคฮยอนมาแปลกแฮะ มีอะไรจะให้ช่วยอีกล่ะ"
"นายก็ เห็นฉันเป็นพวกชอบทำอะไรหวังผลหรือไง" จากท่าทีโอนอ่อนกลายเป็นแข็งกระด้าง ร่างบางรีบจ้ำอ้าวเดินอ้อมโซฟามาข้างหน้าก่อนจะหาที่นั่งแทรกแบ่งครึ่งโซฟากับชายหนุ่มที่เอียงตัวหลบให้หน่อยแล้วค่อยเอนตัวเข้าหาตามเดิมและเพิ่มเติมด้วยการโอบเอวคนลงนั่งมาดๆ
"ก็มันแปลกจริงๆหนิ นี่ง่วงจนเบลอรึเปล่า"
"โอเซฮุน"
"พยอนแบคฮยอนหงุดหงิดแล้ว" เห็นว่ากำลังแหย่ได้เลยแหย่หนัก มีการเอานิ้วจิ้มแก้มนิ่มจนเกือบจะโดนแว้งกัด วิญญาณหมาน้อยเข้าสิงพยอนแบคฮยอน "จะไปไหนก็ไปเลยนะ"
"อะไรกัน ฉันเป็นเจ้าของห้องนะ" คนโดนไล่ทำหน้าเหมือนหูฝาดแล้วแอคติ้งร้องห๊ะจนดูยิ่งน่าหมั่นไส้ เซฮุนเบะปากระหว่างส่งสายตาหาอีกคนว่าตนผิดอะไรก่อนจะได้หมอนอิงเป็นคำตอบ
YOU ARE READING
9Ⓒrime (ver.chanbaekhun)
Fanfiction'คืนนั้นผมถ่ายรูปคุณได้ ผมเห็นคุณเดินมือเปื้อนเลือดออกมาจากบ้านหลังนั้น...นั่นน่ะคุณ'
