"รอคนมารับมันนานนะ สู้กลับไปกับฉันดีกว่า" คนได้ฟังประโยคตามตื้อคงเบื่อจะฟังเต็มทนแต่คนพูดกลับยิ้มหน้าระรื่นระหว่างยืนสวมหมวกและพิงรถตัวเองอย่างสบายๆ
ปาร์คชานยูลในท่วงท่ากอดอกกำลังผิวปากหยอกล้อกับเสียงนกน้อยที่บินผ่านไปมา แต่สายตาน่ะไม่เคยคิดล่ะออกจากร่างบาง
มองจรดตั้งแต่แผ่นหลังยันข้อเท้าขาว คนนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ทำราวกับกำลังประเมินสินค้าขณะแสดงออกว่าเป็นคนหยาบคายด้วยการมองบั้นท้ายกลมอย่างจงใจและในเวลานั้นก็ผิวปากเหมือนอยากแซวอีกซะดัง เล่นเอาซะคนกำลังโทรศัพท์ตกใจ แบคฮยอนที่อยู่ในระหว่างต่อสายหาเพื่อนชายหันกลับมามองหน้าแค่แวบเดียวแล้วรีบหันกลับไป แล้วเดินออกมาไกลและใกล้พี่คนขับแท็กซี่
"รับสิโอเซฮุน..." พึมพำด้วยน้ำเสียงคล้ายคนใกล้ร้องไห้ เพราะต่อสายเท่าไหร่โอเซฮุนก็ไม่ยอมรับสักทีจนจากที่กลัวอยู่แล้วยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ ความจริงร่างบางกลัวตั้งแต่คนขับแท็กซี่บอกว่าต้องใช้เวลาซ่อมรถเป็นพัก อีกอย่างถนนเส้นนี้ก็แทบไม่มีรถผ่านมาให้โบกกลับเข้าโซล
โอเซฮุนจึงเป็นเพียงหนทางเดียว ...เพราะให้ตายยังไงตนก็ไม่มีทางเหยียบขึ้นไปนั่งบนรถของฆาตกรซึ่งตอนนี้พยายามจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออย่างออกหน้าออกตา
แบคฮยอนไม่ใช่เด็กอายุสามขวบที่จะได้ไม่เข้าใจสายตาจิ้งจอกที่สื่อหาอย่างเปิดเผย ไม่ต้องเอ่ยก็เห็นถึงลิ้นไก่ ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังทันไปเรียกว่าถ้าเข้าใกล้อาจจะตายได้ภายในไม่ถึงสิบวินาที แล้วทำไมถึงเพิ่งมานึกได้ว่าอีกคนเป็นตัวอันตรายเอาตอนนี้นะ ...แบคฮยอนนะแบคฮยอน
"ต้องซ่อมอีกนานเลยเหรอครับ" หลังเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงจึงตัดสินใจถามย้ำอีกหนจนบวกครบสิบรอบและคำตอบจากคนขับแท็กซี่ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด
YOU ARE READING
9Ⓒrime (ver.chanbaekhun)
Fanfic'คืนนั้นผมถ่ายรูปคุณได้ ผมเห็นคุณเดินมือเปื้อนเลือดออกมาจากบ้านหลังนั้น...นั่นน่ะคุณ'
