Mirror Game(Greek Translation)

ΧΙ

"Τι είναι αυτό?" Φώναξα μετά απο λίγο.

Απο την στγμή που είδα τον Harrold να κλαίει και να καταρέει το ένιωσα και εγώ και ήθελα να πεθάνω εκείνη τη στιγμή.

Τα συναισθήματα ήταν παρά πολλα για να τα χειριστώ. Δεν ήθελα ούτε να νιώσω όπως ένα βάρβαρο τέρας ξανά, ούτε αυτο το κρύο.

Ένιωθα τόσο άσχημα για τον τροπο που αισθανόταν, τον ένιωθα να κλαίει η στον περίπτωση του:ενιωθα τα αναφιλητά του γιατί είχε τόσα πολλα δάκρυα. Τόσα πολλα. Πολλα αναφιλητά και εσωτερικές κραυγές. Δεν έχω ξαναδεί τον Harold ετσι η να τον έχω δει να αντιδρά ετσι και μου ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ήθελα να τον ξανά δω ετσι.

Μισούσα να βλέπω τους ανθρώπους να ειναι στεναχωρημένος και να δω κάποιον να καταρρέει ψυχολογικά ήταν ουι χειρότερο.

Άρπαξα τον όμω της αντανάκλασης μου και αμέσως εξαφανίστηκε. Το ίδιο έγινε και με τη σκηνή που διαδραματιζόταν μπροστά μου. Ξαφνικά το μόνο που μπορούσε να δω ήταν σκοτάδι και δεν υπήρχε πουθενά φως.

Άκουσα το όνομα μου. Φωνές, άκουσα φωνές να φωναζουν το όνομα μου.

"Ναι." Φώναξα και άπλωσα το χέρι μου για να κρατηθώ αλλα δεν υπήρχε τιποτα μπροστά μου.

Έκλεισα τα μάτια μου ενστικτωδώς. Παντα το κάνω αυτο, ακόμα και ως μικρό παιδί. Με το να βλέπεις κάποιου είδους σκοταδιού, όπως όταν θες να πας να κατουρήσεις αλλα δεν θες να ξυπνήσεις κανέναν όποτε απλά μένεις στο απόλυτο σκοτάδι, αλλα προτιμώ το σκοτάδι που βλέπεις όταν έχεις κλειστά μάτια απο αυτο που υπάρχει όταν δεν υπάρχει φως. Δεν ξερω αν αυτο βγάζει κανένα γαμημενο νόημα αλλα δεν με νοιάζει καθόλου.

"Rosalie." Φώναξαν ξανά.

"Ναι!" Απάντησα πιο δυνατά αλλα δεν υπήρχε καμία απάντηση.

Κάθε στη την στιγμή ένιωσα όσο πιο στεναχωρημένη είχα ζήσει σε όλη μου τη ζωή. Απλά δεν μου έβγαζε νόημα, απλα δεν έβγαζε. Απο τη μια ειμαι κλεισμένη σε αυτο το σπίτι εδω και δεν ξερω ποσό καιρό και απο την άλλη νομίζω ότι ειναι, κάπου στις 2 μέρες. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Θα μπορούσες να πεις ότι, εχασα τα παντα. Έχασα τους φίλους μου, έχασα τα πιστεύω μου γιατι προφανώς έχω μιλήσει με νεκρούς αρκετές φορές απο τη στιγμη που ειμαι ανάμεσα σε αυτούς τους 4 τοίχους και μαλλον θα χάσω και τη ζωή μου εδω μέσα. Είτε επειδή θα με σκοτώσει είτε επειδή θα αυτοκτονήσω. Και ούτε που με νοιάζει αν αυτο ακούγεται διχασμένο και καταθλιπτικό η εγωιστικό η απλά ηλιθιο αλλα ετσι αισθανόμουν. Εννοώ, τώρα, δεν ειναι η πρώτη φορά που δεν έχω ιδέα του τι συμβαίνει. Τι θα ένιωθε κάποιος άλλος αν βρισκόταν σε πλήρες σκοτάδι με φωνές να τον καλούν; Να φωνάζουν το όνομα σου με έναν περίεργο τόνο με μια περίεργη φωνή;