Mirror Game(Greek Translation)

III

Περασαν μερικα λεπτα. Ηταν υσηχα. Ακομα δε μου αρεσε η ιδεα οτι το πιο στοιχειομενο μερρος της Αγγλιας ηταν πισω απο την πλατη μου. Και απλα για να το προσθεσουμε στη λιστα δεν ειμαι και τοσο χαλια ανθρωπος. Επισης δεν μου αρεσε που οι φιλοι μου ητανμεσα σε αυτο το σπιτι, παιζοντας ενα παιδιαστικο παιχνιδι. Παρ' ολα αυτα ακομα πιστευα οτι αν επαιζαν αυτο τοχαζο παιχνιδι θα πεθαιναν. Απο την αλλη παλι πιστευαοτι δε θα γινοταν κατι, για αυτο εξαλλου εκατσα εδω εξω.  Και πανω απο ολα, το αγορι που σχεδον αγαπαω οδηγει τον εαυτο του και τους καλυτερους φιλους του στον θανατο και μονο να το σκεφτομαι αυτο με εκανε να θελω να πεθανω και εγω. Ποτε δεν περιμενα να συμβει κατι τετοιο σε εμενα, ενα 17-χρονο κοριτσι απο το Newcastle στο οποιο  δεν εχει συμβει ποτε κατι ενδοιαφερον. Αλλα για να ειμαι ειληκρινης, μου αρεσε ηζωη μου οπως ηταν μεχρι πριν λιγο. Μπορει να ηταν λιγο βαρετη αλλα καλυτερα βαρετη παρα επικυνδινη. Η ακραια.

Αναφωναξα απο βαρεμαρα. Τωρα πια δεν φοβομουνα. Εχουνε περασει περιπου 20 λεπτα και ακομα περιμενα. Μαλλον περιμενα νεκρους ανθρωπους να βγουν απο το σπιτι αλλα ειχα τρελαθει ουτες η αλλος (συμφωνα με τον αδερφο μου)οποτε γιατι να μην περιμενω τους νεκρους?

Ενα δυνατο ουρλιαχτο "τρυπησε" τα αφτια μου και με εκανε να αναπηδησω  αμεσως. Γυρισα ελαφρα προς τα πισω, ενα βλεμα αποριας απλωθηκε στο προσωπο μου. Η πορτα ηταν μισοκλειστη αλλα αποφασισα να βοηθησω τον εαυτο μου να δει καλυτερα οποτε την εσπρωξα μεχρι που ανοιξε τελειως. Ηταν σκοτεινα μεσα και δεν μπορουσα να δω τιποτα. Να το, αλλο ενα ουρλιαχτο. Ηταν της Georgias η φωνη τωρα, αφου η δικια της ηταν πολυ πιο ψιλη απο των αγοριων. Ακουσα θραυσματα να πεφτουν στο πατωμα. Αλλη μια δυνατη φωνη και βηματα να την ακολουθουν.

"Τι στο διαολο..?" Ψιθυρησα ενω σηκωθηκα, ενω ημουν αναμεσα στο να μπω μεσα και να κανω τα χειροτερα σεναρια αληθινα η να τρεξω σπιτι, αφηνοντας τους φιλους μου να πεθανουν.

Αλλα μπορει απλα να μου εκαναν πλακα, ε? Για να με κανουν να φοβηθω και αλλο?

Αλλο ενα κλαψημο διακοπηκε και ξαφνικα υπηρχε υσηχια.

Να μπω μεσα και να δω τι γινεται? Αν ειναι οντως αυτο που πιστευα η αν ειναι αυτο το φαντασμα ο Harold? Κοιταζα τον μαυρο διαδρομο για μερικα δευτερολεπτα μεχρι που τα ποδια μου με κατευθυναν απευθειας μεσα στο σπιτι, σαν να με κατευθυνε κατι απο μεσα μου που ηταν θαραλεο (το οποιο ειμαι σιγουρη οτι δεν υσχυει γιατι σιγουρα δεν ειχα καθολου θαρρος λλα τελος παντων). Χωρις το φλας απο το κινητο του Natt ηταν παρα πολυ σκοτεινα και δεν εβλεπα σχεδον τιποτα αλλα κατα καποιο τροποκαταφερα να παω στην αιθουσα υπδοχης παλι. Το φεγγαρι φωτιζε καπως τον χωρο, αλλα και παλι πιστευα οτι ηταν αδυνατον να ειναι τοσο φωτεινο. Η καρδια μου χτυπουσε πολυ δυνατα και μπορουσα να την ακουσω καθαροτατα(αν και πιστευω οτι απλα φανταζομαι τονηχο). Παρατηρουσα τα παντα, αν και ειχα μικρη ορατοτηα μεχρι που ακουσα βηματα. Ηταν γρηγορα αλλα πολυ προσεγμενα και καθε ποδι ισα που ακουμπαγε το πατωμα. Μερικες ελπιδες με γεμισαν οτι ηταν ακομα ζωντανοι. Οι φιλοι μου. Οτι απλα εκαναν μια φαρσα. Σιγουρα θα νευριαζα αλλα θα ημουν χαρουμενη που ηταν ακομα μαζι μου. Σαν ολο αυτο να ηταν ενας απαισιος εφιαλτης. Οσο τα βηματα δυναμοναν ολο και περισσοτερο μια βαθυα αναπνοη αρχισε να ακουγεται, εψαχνα να βρω τι εκανε αυτους τους θορυβους. Τον βρηκα. ΗτανοAnsel που ετρεχε σιγανα προς τη σκαλα απο τη δεξια πλευρα της και εμοιαζε σα να ηθελε να μην κανει θορυβο.