Mirror Game(Greek Translation)

XVI

Δεν ξερω πόση ωρα στεκόμαστε ο ενας απέναντι απο τον άλλον: αυτος να δείχνει σαν ενας τσιμεντένιος άντρας που προσπαθεί να κουνηθεί και εγω σαν να ημουν παγωμένη. Ημουν αρκετά τρομαγμένη. Προσπάθησα να βρω ενα σχέδιο για να ξεφύγω απο αυτην την κατάσταση στην οποία δε μπορούσα να μαντέψω τι θα έκανε μετα, η ποτε θα έκανε κατι ποτε ξανά, αλλα ο εγκέφαλος μου δε με άφηνε.

Και ξαφνικά, κουνήθηκε.

Δε έκανε ενα βήμα μπροστα για να μικρύνει την μεταξύ μας απόσταση-η οποία ηταν αυτος στην είσοδο του διαδρόμου, κοντα στη σκάλα που οδηγεί στην αίθουσα υποδοχής και εγω σχεδόν στο τέλος του, κοντα στα τεράστια παράθυρα που έπνιγαν την ατμόσφαιρα με το πρωινό φως- απλα άλλαξε τον τροπο που τα πόδια του πατούσαν το πάτωμα. Σα να μην κουνήθηκε ποτε. Σα να ειχε ξεχάσει να το κανει. Ηταν δύσκολο να "σπάσεις" τον Harold.

Παρατήρησα τη στάση του και το πως τα μάτια του κοίταζαν συνεχόμενα το πάτωμα για μερικά ακομα δευτερόλεπτα μέχρι που η σιλουέτα του άρχισε να χάνεται και αυτος εξαφανίστηκε  τελοιος. Με χερι που φαινόταν σα να μην ηταν ποτε εδω. Άβολο. Πολύ, πολύ άβολο.

-

Βρισκόμουν στο μεγάλο δωμάτιο ξανά, το οποίο αποφάσισα να αποκαλώ το δικό μου δωμάτιο. Το δωμάτιο στο οποίο περνούσα τον περισσότερο μου χρόνο όταν δεν ζήταγα καταλαθος απο κάποιον να με σκοτώσει η όταν δεν ημουν απασχολημένη με το να φαντάζομαι το νεκρό σχεδόν πρώην αγόρι μου να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται.

"Δε θα με συγχωρήσεις ποτε που τον σκότωσα, ε;"

Κοίταξα πάνω όταν η απαλη φωνή του ήχησε σε αυτους τους ψηλούς τοίχους. Όταν οι ματιές μα κλείδωσαν, παρατήρησα οτι έγερνε πάνω στην πόρτα. Δεν τον παρατήρησα ομως να την ανοίγει, η κατι τετοιο. Για όνομα του θεού, ειναι ενα γαμημενο φάντασμα. Και τα φαντάσματα δεν προορίζονται για να ανοίγουν πόρτες. Περνάνε απο μεσα τους. Δεν το ήξερες αυτο;

Τωρα ο εγκέφαλος μου επεξεργάστηκε το τι ειπε. Να συγχωρεσω τον Harold; Τοσο αφελής ηταν; Άφησα ενα ψυχρό γέλιο να μου διαφύγει με το ποσο χαζά σκεφοταν.

"Οχι." Ειπα τελικά."Και καλύτερα να μην το απαιτείς."

Δείχνει διαφορετικός σήμερα. Δυο μερες μετα την τελευταία μας συνάντηση  στο διάδρομο, αφού πέρασα τη νύχτα ανάμεσα σε σπασμένα κομμάτια καθρέφτη που οφελεισαν στο θάνατο των φίλων μου και δε μπορούσα να βλέπω ξανά και ξανά την εικόνα του Haroldνα στέκεται απέναντι μου παγωμένος, ανήμπορος να κουνηθεί. Σα να ηταν δαιμονισμένος. Απο κατι κακο, υποθέτω.