Mirror Game(Greek Translation)

XIV

Πέρασαν μερικά λεπτα και ξέσπασε μια άβολη υσηχια ανάμεσα σε εμενα και τον Harold. Γύρισα ώστε να τον κοιτάξω. Στέκονταν εκει, γερνοντας στον τοίχο με τα χέρια σταυρωμένα μπροστα απο το στήθος του. Η λευκή μπλούζα έδειχνε πολύ μεγάλη πάνω του. Με έκανε να σκεφτώ. Εκείνη τη στιγμη αναρωτήθηκα πως να πέθανε, πως εγινε, γιατι εγινε; Και επίσης, πως εγινε φάντασμα και αυτο πως τον άλλαξε. Εννοω οχι σαν άτομο, τον χαρακτήρα του, αλλα το σώμα του, τη σωματική του δομή, το δέρμα του, τους μυς του. Για όνομα του θεού, Rose, τι πάει στραβά μαζί σου; Προσπάθησα να αγνοήσω το υποσυνείδητο μου, αλλα ήξερα απο μόνη μου οτι ειχα τρελαθεί.

"Δεν θα έπρεπε να είσαι εδω." Παρατήρησε ο Harold, πιάνοντας τον καρπό μου και οδηγώντας με ανάμεσα στο πλήθος. "Γιατι δεν είσαι στο δωμάτιο σου τέλος πάντων;"

Ειχα σοκαριστεί. Τη μια στιγμη μπορούσα να του μιλαω σα να ήταν φίλος μου, η τουλάχιστον προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου οτι ήταν, και την αλλη σα να ημουν η σκλάβα του η κατι τετοιο. Τον μισούσα. Τον μισούσα παρά παρά παρά πολύ.

"Μη με αγγίζεις!" Φώναξα καθώς έκλεινε την πόρτα. Ο διάδρομος ήταν κρύος, το μεγάλο παράθυρο ήταν όσο μεγάλο όσο το θυμόμουν.

Ηρθε πιο κοντα μου. Μπορούσα να τον μυρισω, ημουν παρά πολύ κοντα στο στήθος του. Φοβόμουν ομως δεν ήταν το ίδιο όπως τις άλλες φορες. Ήταν άβολο. Σαν κάποιος να τον επανασυνδεσε με την πραγματικότητα, άφησε το χερι μου και γύρισε απο την αλλη, δείχνοντας μου την πλάτη του. Τον ειδα να τρίβει τους κροτάφους του.

"Πήγαινε πάνω παλι. Την επόμενη φορα θα πρέπει να σε κλειδωσω στο υπόγειο."

Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τι στο διάολο πήγαινε στραβά μαζί του; Μαλλον θα ήταν σχιζοφρενής η θα ειχε καποια ψυχωτική πάθηση. Τη μια στιγμη ηταν ο καλύτερος τύπος με τον οποίο ειχα μιλήσει εδω και μέρες η βδομαδες η οτιδήποτε αλλο και την αλλη στιγμη ηταν ψυχρός και απόμακρος σαν να ηταν έτοιμος να σπάσει και να φανερωθεί το τοσο φρικτό τέρας το οποίο ειχα γνωρίσει. Κλείδωσα τον εαυτό μου μεσα στο δωμάτιο στο οποίο ξύπναγα όσες φορες ειχα κοιμηθεί. Η μυρωδιά του, το φως του, η όψη του. Απλα με έκανε να θελω να αυτοκτονήσω. Ξανά.

"Το προσπάθησα." Ψυθιρισα με την ελπίδα πως ίσως κατάφερνα να ξανά μιλήσω στην αντανάκλαση μου.

"Το ξερω". Μου απάντησε μετα απο λιγο."Ειναι δύσκολο να τον σπάσεις."

"Αυτο ειναι το μονο που σου έρχεται στο μυαλό; Ειναι δύσκολο να τον σπάσεις; Δε μπορείς να μη μου πεις οτι δεν παρατήρησες οτι κατι πάει στραβά με την προσωπικότητα του. Ίσως ειναι άρρωστος. Ίσως ειναι σχιζοφρενής." Σχεδόν φώναξα.

Θυμός μεγάλωνε μεσα μου. Έπρεπε να το αφήσω καποια στιγμη, όλη τη θλίψη και τον πόνο απο τις τελευταίες μέρες.

"Χμ.." Ειπε."Όσο ελειπες ανακάλυψα κατι που θα φτιάξει την κατεστραμμένη διάθεση σου."

"Ω αλήθεια." Η φωνή μου δεν ακούστηκε καθόλου ενθουσιασμένη, μαλλον επειδή δεν ειμαι.

"Ναι. Στο τέλος του διαδρόμου, η τελευταία πόρτα δεξιά." Ειπε. "Ίσως το να ρίξεις μια μάτια εκει μεσα να μας βοηθήσει."

Έγνεψα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτα που θα μας βοηθούσε αλλα δέχτηκα τη βοήθεια του. Τη δικιά μου βοήθεια, ντα. Ίσως να μην ηταν ο Harold που ειχε σχιζοφρένεια. Ίσως να ημουν εγω. Αλλα αυτο ηταν Οκαυ. Ημουν μόνη μου ουτες η άλλος όποτε ο εαυτός μου ηταν η μόνη μου παρέα.

"Πήγαινε να ρίξεις μια μάτια το βράδυ. Οχι τώρα. Θα ειναι πολύ προφανές. Ειναι ακομα θυμωμένος, νομίζω."

Έγνεψα και παλι. Δεν ήξερα αν η αντανάκλαση μου μπορούσε να με δει, μιας και εγω δε μπορούσα να τη δω. Απλα την άκουγα. Ηταν άβολο. Ποτε δεν ειχα καταλάβει οτι ετσι ακουγοταν η φωνή μου. Τέλος πάντων.

-

Ηταν τέλειος σκοτεινά. Αλλα δεν ήξερα τι ωρα ηταν, υποθέτω ηταν γύρω στα μεσάνυχτα. Την περίοδο ανάμεσα στο τώρα και στο όταν ξανά γύρισα, αφού εγινε αυτο με τον Harold, την πέρασα κοιμισμένη, κοιτάζοντας τον τοίχο, χαζεύοντας εξω απο το παράθυρο και κάνοντας ο,τι αλλο μπορούσα να σκεφτώ. Γενικά όσα κανει κανεις που βαριέται μέχρι θανάτου. Όποτε σηκώθηκα απο το πάτωμα και πηγα προς την πόρτα, την άνοιξα και ανακάλυψα οτι ο διάδρομος ηταν σκοτεινός. Τέλειος σκοτεινός. Δεν υπήρχε κανένα φως. Δεν έβλεπα ούτε το χερι μου μπροστα απο το πρόσωπο μου. Πραγματικά εύχομαι να ειχα κυάλια που λειτουργούν στο σκοτάδι η τη μαγική δύναμη κάποιου φαντάσματος ώστε να βλέπω.

"Οχι παλι." Αναστέναξα αθόρυβα καθώς περπατούσα."Γιατι ειμαι παντα εγω;" Παραπονέθηκα. Μιλαω στον εαυτό μου. Ουαου. "Γιατι ειμαι παντα εγω αυτη που καταλήγει το θύμα για τις μαλακιες άλλων;"

Έφτασα στο τέλος του διαδρόμου. Τα χερια μου έψαξαν για κάποιο χερούλι στον τοίχο. Τελικά το βρήκα, το πίεσα προς τα κάτω και άνοιξα την πόρτα. Φως έρρεε απο τα παράθυρα. Είχαν θεα την πόλη. Προσπάθησα να μην ξεσπάσω σε κλάματα όταν την ειδα. Τα μάτια μου ανακάλυψαν τελικά το στεγνό αίμα στο πάτωμα, τον σπασμένο καθρέφτη, τα θρύψαλα ηταν παντού στο πάτωμα. Και το τηλεφωνο. Το κινητο του Natt. Ξέσπασε σε κλάματα καθώς το κράταγα στα χερια μου. Η μπαταρία του ειχε τελειώσει αλλα τουλάχιστον το ειχα. Το βρήκα. Και θα το προστάτευα με τη ζωη μου, με ο,τι ειχα, εάν ο Harold ερχόταν να μου το πάρει. Ακούγεται χαζό, το ξερω, αλλα αυτο ειναι ο,τι ειχε απομείνει απο έναν απο τους πιο κοντινούς μου φίλους. Και αν έβγαινα απο αυτο το σπιτι, θα το φορτιζα, θα έβλεπα το βίντεο και θα το έβαζα την αστυνομία να καταστρέψει αυτο το σπιτι και τον Harold μαζί. Έκατσα στο πάτωμα, κρατώντας ακομα το κινητο, κοιτάζοντας εξω απο το παράθυρο και δε μπορούσα να πιστέψω τι μου έκανε η μοίρα.