Mirror Game(Greek Translation)

ΧΙΙ

Αφού ξύπνησα απο έναν βαθύ ύπνο, αποφάσισα να ψάξω λιγο το σπίτι. Ήξερα ότι θα χανομου ν αλλα δεν με ένοιαζε ιδιεταιρα. Απλα περπάταγε σε κατι μακρύς διαδρόμους, άνοιξα μερικές πόρτες και τις ξανά έκλεισα αμέσως γιατι δεν υπήρχε τίποτα εκει. Εκτός απο όλη την σκόνη φυσικά. Υπήρχε σκόνη παντού. Δεν ήξερα αν ο Harrold ήταν πολύ τεμπέλης και το άφηνε ετσι η αν νόμιζε ότι ετσι ήταν πιο τρομακτικό.

Ξανά βρήκα επιτέλους το μεγάλο χωλ, εκει όπου όλα ξεκίνησαν και δεν μπορούσα παρά να κάνω τίποτα αλλο παρά να βάλω τα κλάματα, όταν ειδα το στεγνωμένο αίμα πάνω στο πάτωμα. Ήταν το αίμα του Ansel, ήταν το σημείο στο οποίο πέθανε.

Τον αγαπούσα. Πραγματικά το έκανα. Αλλα τώρα ειναι νεκρός και εγω ειμαι εδω, μόνη μου. Ολοι με παράτησαν και αυτο με στεναχωρούσε. Εννοω, υπάρχει ένας στόχος στη ζωη που ειναι η αγάπη. Το να σε αγαπάει ο άνθρωπος που τοσο πολύ λατρεύεις. Για εμενα, αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Ansel. Και ο Ansel ειναι νεκρός. Τώρα, δεν ειμαι σίγουρη αν ήταν όντως νεκρός μιας και εμφανίστηκε τις προάλλες αλλα ούτε ήξερα αν αυτο ήταν μια παραίσθηση επειδή τρελαινομουν οπότε δεν το απεριπτα.

Προσπέρασα το σημείο με το αίμα πάνω στο χαλί, του οποίου οι άκρες ήταν ολες φθαρμένες και γυρισμένες ανάποδα. Έπρεπε να επιλέξω άμα θα στόχων δεξιά η αριστερά η αν θα συνεχίσω ευθεία και σύντομα θα έβρισκα την είσοδο, την έξοδο και τον δρόμο για την ελευθερία μου. Και παρόλο που ο Harold μου ειχε πει ότι απο εμενα εξαρτιοταν το αν θα φύγω η αν θα μείνω αλλα λόγω του άγχους, νόμιζα ότι αν έστω και άγγιζα το χερούλι της πόρτας η την άνοιγα λιγάκι, κατι κακο θα συνέβαινε και ήθελα να αποφύγω περετερο πόνο. Η φόβο. Η άγχος. Απο την αλλη θα μπορούσα να το δοκιμάσω. Αλλα δεν το έκανα. Κοίταξε τον διάδρομο στα δεξιά μου και μέρα στα αριστερά και αποφάσισα να παω πρώτα αριστερά και μεσα δεξιά.

Όποτε όπως περπάταγα στο διάδρομο και παρατηρούσα τους κρεμασμένους πίνακες, άφησα τα λόγια του άλλου μου εαυτού να τρυπώσουν στο μυαλό μου. Θυμήθηκα τα λόγια που μου ειπα. Πρέπει να μιλαω πιο πολύ με τον Harold, πρέπει να φανεί ότι ενδοιαφερομαι. Αφού δε μπορούσα να τον βρω είχα ενα νέο σκοπό. Θα έψαχνα για οτιδήποτε μου έδινε πληροφορίες για τον Harold, το παρελθόν του, το πως εγινε φάντασμα και όλα τα σχετικά. Εννοω, το να μάθω πως ζούσε 100 χρόνια πριν θα με βοηθήσει να ξερω πως να του συμπεριφέρομαι, θα με βοηθήσει να δείχνω ενδοιαφερον. Αλλα δεν ήξερα πως να το κάνω αυτο. Η αντανάκλαση μου μου ειπε να βρω τι ήταν αυτο που έκανε τον Harold να τα κανει όλα αυτά, τις δολοφονίες όλων αυτών των αθωων ανθρώπων, τη βίαιη συμπεριφορά και πρόσφατα το δάγκωμα του καρπού μου γιατι είχαμε δει μια αλλη πλευρά του. Είχα μερικές ιδέες για το τι τον έκανε να κλάψει όταν είδε το σώμα μου να ειναι άψυχα ξαπλωμένο στο πάτωμα αλλα δεν ήθελα να βγάλω βιαστικά συμπεράσματα αρα απλα τις έβγαλα απο το μυαλό μου.

Έφτασα στο τέρμα του διαδρόμου. Ήταν το σημείο που πάλι έπρεπε να διαλέξεις άμα θα πας δεξιά η αριστερά αλλα το να στριψω θα ήταν χαζό γιατι υπήρχε μονο ενα τεράστιο παράθυρο και μια πόρτα ενώ απο τα αριστερά θα ήταν πολύ πιο έξυπνο γιατι υπήρχαν πολλές πόρτες και ημουν αρκετά σίγουρη ότι θα έβρισκα το δωμάτιο του καπου εκει. Ε λοιπόν, οχι, δεν ημουν τοσο σίγουρη γιατι ημουν πεπισμενη ότι το δωμάτιο του ήταν στον πάνω όροφο αλλα τέλος πάντων. Αλλα πρώτου προλάβω να στριψω αριστερά ένιωσα ότι με τράβαγε τοσο γαμημενα πολύ η πόρτα δίπλα απο υπ παράθυρο. Ήταν ενα τεράστιο παράθυρο και έβλεπες καθαρά τον κήπο και και ενα μέρος του Newcastle επίσης. Αλλα δεν έβλεπα τα αμάξια μας πουθενά και αυτο με στεναχώρησε λιγο γιατι μου υπενθύμιζε ουι οι φίλοι μου πέθαναν, πιο συγκεκριμένα ότι δολοφονήθηκαν απο έναν γαμημενα ελκυστικό αλλα και βίαιο τέρας που λεγόταν Harold Styles και με έκανε να τρελαίνομαι. Α και νεκρός. Ήταν επίσης νεκρός. Όποτε ήταν ενα φάντασμα που στοιχειώνει αυτο το σπιτι το οποίο ήταν παρά πόλη δημοφιλές στην πολύ αλλα δε νομίζω ότι τον νοιάζει η φήμη του. Εννοω αυτο θα ήταν τέλειο αν πήγαινε σχολείο η πανεπιστήμιο καπου στην Αμερική αλλα ήταν ενα φάντασμα. Και τον μισούσα. Απλα το προσθέτω σε αυτη την τεράστια περιγραφή του τύπου που σκότωσε τους φίλους μου.

Πήγα προς την πόρτα που βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο. Ήταν απο μωσαϊκό και έδειχνε πολύ ωραία. Έδειχνε πιο ακριβή και πιο πολύτιμη απο ολες όσες είχα δει μεσα σε αυτο τη σπιτι. Το πόμολο ήταν χρυσό και με το που το άγγιξα ένιωσα μια παγωνιά να με τυλίγει. Αρχικά εξαπλώθηκε στο χερι με το οποίο ακουμπούσα το πόμολο, ανέβηκε όλο το χερι μου, μετα στον ομω μου μέχρι που έφτασε το μυαλό μου.. Ήταν τρομακτικό να νιώθεις την παγωνιά μεσα στο κεφάλι σου. Με τρόμαζε αφάνταστα.

Αυτο δε μου ειχε ξανασυμβεί όταν είχα αγγίξει οτιδήποτε αλλο μεσα στο σπιτι. Ούτε καν όταν με άγγιξε ο Harold με τα χέρια του για να με δαγκώσει. Ήταν πολύ αλλόκοτο. Αλλα έπρεπε να μπω μεσα γιατι με έλκυε τοσο πολύ και δε θα μπορούσα να ηρεμήσω αν απλα έφευγα απο εκει. Όποτε πίεσα το χερούλι και άνοιξα την πόρτα σιγα σιγα. Όταν το έκανα αυτο έκλεισα τα μάτια μου μέχρι που και άλλος παγωμένος αέρας με άγγιξε. Άνοιξα τα μάτια μου και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτο που έβλεπα.