All or nothing

Κεφάλαιο 1ο

Βράδυ Τσικνοπέμπτης..Με όλο τον κόσμο να κυκλοφορεί μασκαρεμενο και να μην μπορείς να καταλάβεις κανέναν.

Μόλις είχα αφήσει την παρέα μου που ήταν σε ενα απο τα γνωστότερα κλάμπ της λεωφόρου νίκης στην Θεσσαλονίκη. Ηταν ηδη 3ωρα τα ξημερώματα και εγω περπατούσα μόνη, κουρασμένη στην Αριστοτέλους. Ημουν και αφηρημένη και λογο της στολής μου κρύωνα.

"Παναγίαα μουυ!!" φώναξα οταν ξαφνικά πετάχτηκε μπροστά μου ενας τύπος πιο ψηλός απο μένα, με γυμνασμένο σώμα που ηταν ντυμενος στα μαυρα. Φορουσε μια ασπρη ανεκφραστη μασκα που μονο τα ματια του φαινονταν.
Εγινε, ηρθε η ωρα μου. Τωρα θα πεθανω.

"Τρομαξες;;" ειπε γελωντας ο ηλιθιος-αγνωστος.

"Μπα ιδεα σου ειναι" ειπα με την ειρωνια, εμφανη στην φωνη μου.

"Τι κανει μια τοσο ομορφη κοπελα εξω τετοια ωρα;;" ειπε και με σκαναρε απο πανω μεχρι κατω. Το βλεμμα του εμεινε στα ποδια μου και μετα σταματησε στα ματια μου. Ετσι μου δοθηκε η ευκαρια να δω καλυτερα τα δικα του. Ειχε πρασινα ματια, που σιγουρα σε εντυπωσιαζαν αλλα τωρα δεν ειναι αυτο το θεμα μας.

"Οτι θελω. Θα σε ρωτησω κιολας;" του ειπα αποτομα, οταν επέστρεψα στην πραγματικότητα και συνειδητοποίησα οτι τοση ωρα μιλαω σε μια λευκη μασκα.

"Απλα ειναι αργα για μια τοσο ομορφη τσαρλεστον να κυκλοφορεί μονη της" συνεχισε με τον ιδιο πονηρο τονο. Τοτε ασυναισθητα κατεβασα λιγο το κοντο μου φορεμα.

"Αι στο διαολο πεφτουλα." του ειπα και εκανα να φυγω αλλα το χερι του με σταματησε. Πωω ρε βραδιατικα.

"Εμενα δεν θα μου μιλας ετσι" ειπε σχεδον διπλα στο αυτι μου και ενα ριγος με διαπέρασε. Αυτα μας ελειπαν τωρα.

"Σιγα εσυ. Δεν σε ξερω και απο χθες αγορακι." ειπα, τραβηξα το χερι μου και εφυγα.

"Εμεις δεν τελιωσαμε" φώναξε και γυρισα να τον κοιταξω. Εκεινη την στιγμη εβγαλε την μασκα αλλα ημουν αρκετά μακρια για να παρατηρήσω ακριβως τα χαρακτηριστηκα του. Σιγουρα ηταν μελαχρινός και θα θυμομουν την οψη του αυριο.

Οταν εφτασα στο σπιτι η ωρα ηταν 4 τα ξημερωματα. Πωω ποιος ξεντυνεται τωρα; ποιος ξεβαφεται τωρα;; Γαμωτο τρακαρα στο τραπεζακι στο σαλονι. Μονο να μην ξυπνησω τους γονεις μου απο πανω. Αφου ανεβηκα πανω οπου ηταν τα υπνοδωματια πηγα στο δικο μου και ξεραθηκα στο κρεβατι μου. ευτυχως δεν ηπια πολυ. Μεχρι να με παρει ο υπνος, γυριζαν και ξαναγυριζαν στο μυαλο μου εκεινα τα ματια, τα πρασινα ματια που δεν προκειται να ξανα εβλεπα. Χριστινα συγκεντρωσου εχεις ενα αγορι που αγαπας και σε αγαπαει. Με αυτες τις σκεψεις με πηρε ο υπνος.