Var Mısın Iddiaya?

Bana Aşık Olacaksın (2. Bölüm)

"Leylaydı değil mi?"

"Evet ama lütfen kısa kes. Iddia ile ilgili mi konuşacaksın?"

"Iddia ne alaka şimdi?"

"Bak sarı kafa, seni tanımıyorum. Ama ben salak değilim. Iddia ile ilgili konuşacağını biliyorum. Çabuk ol, annem bekliyor."

"Madem biliyorsun, tamam. Bir kafeye geçelim mi?"

"Seninle yol ortasında bile konuşmak istemiyorum. Mümkünse kısa keselim?"

"Iddiaya benimle girdi. Senin üzerinden-"

"Ben ne alakayım?"

"Çünkü sen insanlarla konuşmak yerine kendi halinde takılıyorsun. Içine kapanıksın. Iddiayı zor, hatta imkansız yapıp benim kız kardeşimi öldürmek istiyor. Lütfen, beni birazcık dinle."

Beraber okula çok yakın bir kafeye yürüdük ve oturduk. Kafede bol bol zamanımız olacağı için yolda girmedik konuya. Garson sipariş almak için geldi.

"Ne alırdınız?"

"Ben bir çay alabilir miyim?"

"Iki tane çay."

Garson siparişleri aldıktan sonra ona Konuş dercesine bir bakış attım.

"Leyla, tanışarak başlasak?"

"Tamam. Ben Leyla. Memnun oldum ismini bilmediğim çocuk. Tanıştığımıza göre artık kalkabilir miyim?"

"Özür dilerim ismimi söylemeyi unuttum ben Koray. Istersen-"

"Merhaba Koray. Tanıştığımıza memnun oldum. Artık-"

"Leyla! Lütfen biraz ciddi olabilir misin?"

Konuşması garsonun sesiyle bölündü.

"Efendim çaylarınız."

Koray teşekkür ettikten sonra kendimi kısaca anlatmaya karar verdim.

"Ben Leyla. Hayatında annesi ve 2 tane arkadaştan başka kimsesi olmayan bir kızım. Arkadaşlarımın ikisi de erkek ve arkadaş edinme konusunda pek başarılı değilim. Derslerim iyidir, özellikle sayısalım. Bu kadarı şimdilik yeterli mi?"

Başını evet anlamında salladı.

"Ben Koray. Kız kardeşimle beraber kiralık bir dairede kalıyoruz. Annem kız kardeşimin doğumunda öldü, babam ise uzun süre önce bizi terk edip gitti. Bu nedenle ben de kendimi derslere verdim. Haftasonları çalıştığım bir kafe var. Ve... kız arkadaş edinmek konusunda başarılı değilim."

"Iddia konusunu konuşalım."

"O konu... Şey... Iddia konusu senin bana aşık olman."

"Ne!"

Tüm kafe bize bakarken koşarak çıktım dışarı. Bileğimden yakalayıp kendine çevirdi beni.

"Kaçıp gidemezsin. Seni tanımıyorum ve önemsemiyorum. Sadece kız kardeşimi ve benden almasını istemediğim kirayı korumak istiyorum. Senin aptal duygularını önemseyecek vaktim yok anladın mı beni?"

"Önemsemeni istemiyorum zaten."

"Güzel. Kendini bir şey sanan kızları hiç sevmem. Ayrıca ilk başta sana yumuşak davranmış olmam hep öyle davranacağım anlamına gelmez. Bunu da o koca kafana sok!"

"Başlarım iddiaya da sana da! Ne yaparsanız yapın ama beni karıştırmayın."

"Onca şeyi sana boşuna anlatmadım ben! Dinledin, tepki verdin, kızdın... Şimdi de yardım edeceksin!"

"Nedenmiş o?"

Durdu ve benim yüzüme baktı sadece.

"Etmek zorundasın..."

Bunu fısıltıyla söylemişti. Ben ise sinirden deliriyordum. Büyük bir kızgınlıkla ve ağlayan yüzümle arkamı dönüp gidiyordum ki, arkamdan seslendiğini duydum.

"Bu iddiayı ben kazanacağım! Ve sen de bana aşık olacaksın!"