Bestolen Door De Liefde

Chapter Seven

"Een nicht waarmee je moet trouwen?"vroeg ik. "Ga slapen, aub", zei hij. "Wacht! Nog één vraag!"riep ik. "En dat is??"riep Redouane terug. "Is ze knap?"vroeg ik. Ik hoorde Redouane (serieus, ik meen dit, ik hoorde het ook al lijkt het onmogelijk) maar ik hoorde hem echt lachen. Zo'n klein lachje waardoor je zijn kuiltjes beter te zien krijgt. IK HOORDE HET!! IK WAS NIET GEK OFZOOOOO!! "Nou??"vroeg ik. "Ze lijkt een beetje op mij, natuurlijk is ze dan knap", zei hij. Ik zuchtte geirriteerd. Waarom? Waarom wist ik dat hij me zo'n antwoord zou geven?? Echt, ik werd hier gewoon altijd voor de gek gehouden. Dit was zelfs niet goed voor mijn gezondheid. "Slaap eh poephoofd", zei ik en daarna deed ik het licht uit. "Slaap lekker, dikhoofd", hoorde ik Redouane nog roepen. Verontwaardigd keek ik naar de muur. "Wie noem je hier een dikhoofd?? Ik zweer als je recht voor me had gestaan dan had ik jou een dik-oog gegeven", zei ik. Redouane lachte. "Jammer hé, ik weet dat je me nu al mist, maar heb geduld tot morgen", zei hij. Hij was echt gewoon ziek. Ik viel al snel in slaap, dus niet, want ik kon aan niks anders denken dan aan hoe ik Redouane morgen voor de gek zou houden met een nep ernstige ziekte. Dat werd lachen!! Maar de volgende ochtend hoorde ik mijn deur open gaan. "Hoe laat is het?"vroeg ik half inslaap. 

"Tijd om te bidden, ik dacht dat je dat misschien wilde weten", zei Redouane. "Oh, opeens zijn we lief", zei ik. Ik had mijn hijaab nog aan, maar ik vermoedde dat het naar één kant was geschoven en dus maakte ik geen beweging. Pas toen Redouane mijn donkere kamer verliet, stond ik op. Ik deed de deur dicht en het licht aan. Ik zag dat mijn hoofddoek nog op dezelfde plaats stond als gisteren. The power of my hijaab, dacht ik bij mezelf. Man, ik werd hier met de dag gekker. En ik was nog 21 jaar oud! Zag je nou wat Redouane met me deed??? Daarna liep ik naar de badkamer, verrichtte de woedoe, verrichtte het gebed en daarna liep ik terug naar mijn kamer. Ik wist dat ik niet terug in slaap zou vallen, dus ik ging gewoon zitten op mijn bed en staarde voor me uit. "Tijd voor een nieuwe dag, ik heb een plan", zei Redouane die zomaar mijn kamer binnenstapte. "En dat is?"vroeg ik niet in staat om vrolijk te zijn. Ik moest hier gewoon weg. "We doen alsof je ontvoerd bent", zei Redouane alsof het de beste plan ooit was. "Ben ik ook", zei ik. "Neee, je was ontvoerd, nu ben je gewoon bij mij, maar wat dacht je ervan dat we een filmpje van jou maken waarbij je zegt dat je ontvoerd bent en dat je snel je paspoort en geld nodig hebt", zei Redouane glimlachend. Hij moest wel heel trots zijn. Ik keek hem droog aan. "Stomste plan ooit", zei ik. "Jammer dan, kom sta op en volg me", zei Redouane. "We gaan in de kelder filmen", verklaarde hij terwijl we naar beneden liepen. "Je bent gewoon een debiel, maar goed", zei ik.

 In de kelder ging ik op een stoel zitten. Redouane kwam terug met plakband en hij maakte me vast. "Serieus, niemand is zo dom om in dit te trappen", zei ik. "Dat is de enige manier om je te helpen, dus werk mee!!! Anders raak je hier nooit weg", zei hij. "Goed, toch een dom plan", zei ik. Nadat hij me had vastgemaakt legde hij een blad op mijn schoot. "Je krijgt vijf minuten om dat in te studeren en kijk vooral bang", zei Redouane. "Man, je moet gewoon regisseur worden", zei ik sarcastisch toen ik zag dat hij zijn camera tevoorschijn haalde. Ik studeerde die domme zinnen vanbuiten en daarna haalde hij het blad weg. "Ben je er klaar voor?"vroeg hij. Ik knikte. Toen Redouane teken deed dat ik mocht beginnen keek ik recht de camera in. "Luister mensen, dit is een oproep, ik zit vast met een gek! Aubb haal eten voor ons, want ik heb niet eens ontbeten en...", zei ik, maar Redouane onderbrak me. "Wat was dat??? We ontbijten straks, doe normaal en zeg wat je moet zeggen", zei hij. "Je beseft wel dat alle sporen naar jou gaan lijden na dit", zei ik. "Nee, geloof me, ik ken een hacker dus het komt goed! Doe gewoon wat ik je heb gevraagd" zei Redouane en weer keek ik de camera in. "Ik zit hier vast... jullie moeten me helpen. Ik word hier vastgehouden, breng eten mee", zei ik. Ik lachte me kapot terwijl Redouane weer droog naar me keek. "Waarom?? Waarom vind je dit grappig?"zei hij. "Omdat ik echt gewoon honger heb", verklaarde ik. Redouane klapte zijn camera dicht. "Goed, laten we ontbijten, maar echt straks doe je gewoon wat ik zeg", zei Redouane en maakte me los. "Wat als ik je doodsla? En daarna de sleutel zoek en ...", zei ik maar dan besefte ik dat ik het land nog niet uit zou kunnen, want ik had totaal geen idee wat ik moest doen om hier weg te geraken.