Bestolen Door De Liefde

Chapter Twenty-three

2 weken later:

"EWAA, Redouane kom uit de douche!!"zei ik geirriteerd. "Wachtteeen, lieve schat", hoorde ik hem zeggen. Hoorde je dat nou? Dat was wat ik de komende twee weken heb moeten aanhoren. Sinds hij wist dat ik ook van hem hield, bedacht hij allerlei namen voor me, mannn... wel lief, maar toch! We deden voor de rest niks. Als Redouane te ver wou gaan, sloeg ik hem. Hij zei dan dat het pijn deed en dan reageerde ik met: "De hel is pijnlijker." Daar kon hij niet tegen op. Vandaag hadden we ticktes naar Belgie en onze vlucht was binnen drie uur. En hij wou nog niet uit de badkamer komen!! "We missen zo onze vlucht", zei ik. Redouane kwam uit de badkamer en gaf me een knipoog. "Zie je, ik ben al klaar, lieveling", zei hij. En ik was jullie vergeten te vertellen dat Mounir relatie had met die chick. Jaaa, zo zag je maar. Redouane pakte onze rugzakken, want koffers hadden we niet. Ik had nog steeds de kleren van zijn zus aan. "Mounirr!! We gaan!!"riep Redouane en Mounir kwam direct. Ze namen uitgebreid afscheid met : hou je goed, blijf sterk, laat je niet kapot maken, maak wat van je leven... hele onzin gesprek daarzo. Uiteindelijk liepen we het huis uit. "Dat duurde lang", zei ik. "Jaaa, liefde tussen twee neven", zei Redouane. Bij de luchthaven moesten we nog twee uur wachten.

"Man, ik ben zenuwachtig" zei ik. Ik kon het niet meer aan dit. Ik zou terug naar huis gaan!! Ik wist niet eens hoe lang ik weg was geweest. "Ik niet", zei Redouane ddroog. "Mijn moeder houdt van me, maar ze wil nog steeds dat ik trouw", hoorde ik hem zeggen. In mijn hoofd zei ik tegen hem dat hij wel met me kon trouwen. Het was alsof hij dat kon ruiken en hij keek me aan met een enge smile. "Maak je geen zorgen, meid, je wordt nog de mijne", zei hij. Ik moest lachen om die smile. "Kijk normaal, je maakt hier kinderen bang", zei ik. Onze vliegtuig kwam en we moesten alleen nog naar binnen gaan. "Hier gaan we dan, lieverd", zei Redouane. Ik kon hem wel ergens tegen aan duwen, maar ik hield me in. "Hier gaan we dan", zuchtte ik. De vlucht duurde niet zo lang als van Mexico naar Italie, maar toch nog te lang. In Belgie was het eerste dat we zagen: regen. Man, ik had het wel gemist, moest ik eerlijk toegeven. "Nemen we hier afscheid of...?"vroeg Redouane. "Ik denk het wel, ik zal je nooit vergeten, flapdrol", zei ik en daar moest hij om lachen. Toch hadden we het beide moeilijk. Hoe konden we elkaar nu loslaten na alles?? Hij had me geholpen te ontsnappen aan een veel ergere lot. "Ik zal je ook missen, lieveling", zei hij en we stapten beide in een verschillende taxii.