Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Έξι

Βγήκαμε από το παράθυρο. Δεν ήταν κάτι δύσκολο, απλά πιαστήκαμε από το περβάζι και πηδήξαμε. Προσεκτικά πάλι, μπήκαμε στο Σάντοουφορτ Μουρ, προσπεράσαμε την τραπεζαρία, από όπου ακούγαμε φωνές και ανεβήκαμε στο δωμάτιο μουσικής. 
Στο πιάνο.
Στο ίδιο δωμάτιο που... 
Ναι, τότε. 
Ο Κάρτερ βέβαια δεν ήξερε πού πηγαίναμε και δεν του είπα. Μάλιστα του έκλεισα τα μάτια με το χέρι μου και τα άνοιξα μόνο όταν τον έβαλα να στέκεται μπροστά στο πιάνο. Όχι ότι είχα ελπίδα να θυμηθεί κάτι από την διαδρομή, αλλά ήθελα το σοκ να είναι μεγαλύτερο μπροστά στο πιάνο. Ίσως αυτό ξύπναγε κάποιου είδους ανάμνηση. 
Εκείνος  πισωπάτησε μόλις το αντίκρισε. Γύρισε να με κοιτάξει.
"Πότε έγινε αυτό;" ρώτησε.
"Πάει καιρός" σχολίασα. "Θυμάσαι;"
Ο Κάρτερ έσυρε το χέρι του πάνω στα σιωπηλά πλήκτρα. Μια αρχικά φάλτσα μελωδία γέμισε το χώρο και έπειτα ο Κάρτερ κάθισε στο κάθισμα και έβαλε τα χέρια του στα σωστά πλήκτρα. Έκλεισε τα μάτια και άρχισε να παίζει. 
Εξεπλάγην που είχε ξεχάσει τις πιο τρανταχτές λεπτομέρειες από την κοινή μας ζωή και θυμόταν την μελωδία που είχε παίξει εκείνο το βράδυ. Όπως και να 'χει, δεν του ξέφυγε ούτε νότα, έτσι όταν τελείωσε, κάθισα δίπλα του σιωπηλή, περιμένοντας να μιλήσει εκείνος πρώτος. 
"Μουσική" είπε εκείνος. "Αν έχει χαραχτεί μέσα σου, δεν τη ξεχνάς". 
Κατάπια έναν χείμαρρο δακρύων. "Εμένα όμως, με ξέχασες" είπα πικρά. 
Ο Κάρτερ γέλασε μιμούμενος το ύφος μου και έπειτα έριξε τα χέρια του στα γόνατα, αποφεύγοντας να με κοιτάξει. 
"Ειρωνεία" σχολίασε. "Το τραγούδι αυτό το είχα γράψει για σένα. Μην ρωτήσεις πώς το θυμάμαι, δεν ξέρω. Όσο έπαιζα όμως, θυμήθηκα πράγματα. Σκηνές. Και... ήσουν πρωταγωνίστρια σε κάθε μία από αυτές". 
Τον κοίταξα, νιώθοντας κάτι να στάζει στα μάγουλά μου.
Δάκρυα. 
Ήταν σημαδιακό τελικά, να κλαίω μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. 
"Κάρτερ..."
"Ήταν νύχτα" είπε, σμίγοντας τα φρύδια. "Πολύ σκοτεινά... δεν ήμουν μόνος μου όμως, ήμουν... μαζί με τρεις ακόμα άντρες. Ο Ντέβερελ; Κάπου πηγαίναμε. Κάπου... Και μετά, θυμάμαι εσένα. Εσένα που έτρεχες μακριά μου..." Η φωνή του έσπασε. Πρέπει να προσπαθούσε εκείνη τη στιγμή να βάλει τις σκηνές σε σειρά στο ταραγμένο του μυαλό. "Έτρεχες μακριά μου φοβισμένη... Γιατί έτρεχες, Ρέιβεν;"
"Μπορούμε να μην μιλήσουμε τώρα γι' αυτό;" Πώς διάολο θα του έλεγα ότι εκείνος με είχε αλλάξει; Εκείνος κινδύνευε να καταρρεύσει πριν καν το συνειδητοποιήσει!
"Μετά... ω Θεέ μου, μετά... Ρέιβεν μετά σου επιτέθηκα, σε έριξα κάτω και..."
Η φωνή του έσπασε τελείως και έριξε το πρόσωπο στα χέρια του. 
"Σε δάγκωσα" έκανε σοκαρισμένος. Όταν σήκωσε το βλέμμα, τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. "Σε δάγκωσα, ήπια το αίμα σου και σε μεταμόρφωσα" πρόσθεσε, σαν να ανακοίνωνε κάτι εξαιρετικά βαρυσήμαντο. Εντάξει, βαρυσήμαντο ήταν, απλά εγώ το είχα ξεπεράσει εδώ και καιρό και δεν περίμενα ότι θα έπρεπε να περάσει τα ίδια και ο Κάρτερ από την αρχή. Νόμισα πως η ιστορία με την Μεταμόρφωσή μου είχε τελειώσει, αλλά μάλλον έκανα λάθος. Είχε τελειώσει, από την μία μεριά μόνο. Την δική μου. 
"Σε σκότωσα" έκανε και πάλι και σηκώθηκε όρθιος. "Σε σκότωσα!"
"Ατυχής όρος" έκανα αμήχανα και πειρακτικά, μήπως και μπορέσω να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. "Όπως βλέπεις, είμαι ακόμα εδώ". 
"Ρέιβεν, μείνε μακριά μου" είπε και σήκωσε το χέρι του για να με εμποδίσει να τον πλησιάσω. "Σου κάνω κακό". 
"Δεν τα θες αυτά που τα λες" είπα. "Δεν τα θες".
"Τα θέλω. Κάνε αυτό που σου λέω. Ρέιβεν, σε σκότωσα. Σου πήρα την ανθρώπινη ζωή σου! Πώς έχεις τη δύναμη να θες να είσαι μαζί μου μετά από αυτό;"
"Αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, να σε ενημερώσω πως στην αρχή με τσάντιζες σε σημείο να θέλω να θέλω να κόψω τα αυτιά μου με ψαλίδι" συνέχισα σε με αποτυχημένη προσπάθεια να κάνω χιούμορ. 
"Δεν με βοηθάς" σχολίασε εκείνος. "Μείνε μακριά μου". 
Ο Κάρτερ έκλαιγε. 
"Κάρτερ σύνελθε, σε παρακαλώ" έκανα ταραγμένη. "Αυτό που θυμάσαι έγινε κάμποσους αιώνες πίσω".
"Έγινε όμως" είπε εκείνος. Με πλησίασε, αλλά είχε σαν στόχο την πόρτα πίσω μου. Μόλις δοκίμασα να τον σταματήσω, τίναξε το χέρι μου μακριά του και κατέβηκε στο ισόγειο, όπου και άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω. 
"Κάρτερ!" φώναξα και τον ακολούθησα. Τέλεια, θα μας άκουγε το σύμπαν. Καλά πήγε το σχέδιο, Ρέιβεν μπράβο. 
"Μείνε μακριά μου, Ρέιβεν!" φώναξε. Όταν γύρισε να με κοιτάξει, τα δάκρυα είχαν αυλακώσει τα μάγουλά του. 
Άκουσα την πόρτα της τραπεζαρίας να ανοίγει και ήξερα ότι θα τα άκουγα που το έσκασα. Αλλά δεν με ένοιαζε.
"Ρέιβεν Μπλακ!" Η φωνή του μπαμπά μου ακούστηκε απειλητική. "Τί καμώματα είναι αυτά; Γιατί βγήκες έξω; Πώς;"
Τον αγνόησα. 
"Κάρτερ, έλα εδώ αμέσως" είπα ταραγμένη. Ο Κάρτερ πήρε μια ανάσα, σκούπισε το πρόσωπό του και με κοίταξε. 
"Μείνε μακριά μου". 
"Τί διάολο έπαθε αυτό πάλι;" έκανε ο Τζον, στρίβοντας ένα τσιγάρο. Δεν μπήκα καν στον κόπο να απαντήσω, όταν ο Ντέβερελ βγήκε έξω και μας πλησίασε. Με κοίταξε, δεν αντέδρασε και στράφηκε στον Κάρτερ. 
"Μαζί μου, Κέινι, μέσα. Τώρα". 
"Ντεβ, μην ανακατεύεσαι" είπα εγώ. 
"Τη δουλειά σου, μικρή. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Τον αγαπάς και το ξέρω, εγώ τον γνωρίζω όμως κάμποσους αιώνες περισσότερους από σένα, μην το ξεχνάς". Ο Ντεβ συνέτασσε ολοκληρωμένες προτάσεις για πρώτη φορά μετά την εξαφάνιση του Κάρτερ. Εξεπλάγην. "Κάρτερ, μέσα είπα. Γρήγορα". 
"Αν την αγαπάς, θα την κρατήσεις μακριά μου" του είπε ο Κάρτερ πλησιάζοντάς τον. 
"Να σας κλειδώσω σε ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι μόνο θα έπρεπε κανονικά, αλλά δεν έχω σκοπό να το αναλύσω εδώ αυτό, μας ακούει και ο κόσμος. Πάμε μέσα". 
Το βλέμμα που μου έριξε ο Κάρτερ καθώς ακολουθούσε τον αδερφό μου μέσα, με σημάδεψε. Ακόμα και σήμερα το θυμάμαι. 
Ακόμα και σήμερα, ο Κάρτερ μου απολογείται.