Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Δεκαέξι

"Ήπιες ή έφαγες τίποτα όσο καιρό ήσουν στη Χώρα;" τον ρώτησα καθώς έτρεχα φουριόζα προς το δωμάτιο του αδερφού μου.
"Τον πρώτο καιρό μόνο" σχολίασε εκείνος τρομαγμένος, περισσότερο με την έκφρασή μου, παρά με τις σπασμωδικές κινήσεις μου. "Ρέιβεν, μην τρέχεις, κούκλα μου, και εξήγησέ μου τί διάολο συμβαίνει!"
"Είναι απλό" ανακοίνωσα θριαμβευτικά μπαίνοντας στο δωμάτιο. Τα βλέμματα όλων έπεσαν πάνω μου. "Η Βασίλισσα έφτασε στον Ντεβ μέσω του Κάρτερ".

"Τι;" ρώτησαν όλοι μαζί.
"Με κάποιον τρόπο, κατάφερε να 'παγιδεύσει' τον Κάρτερ και μέσω εκείνου, μπόρεσε να φτάσει στο μυαλό του Ντεβ και να του φυτέψει διάφορες βλακείες στο κεφάλι" σχολίασα.
"Πώς με παγίδευσε δηλαδή;" ρώτησε ο Κάρτερ.
"Με κάτι που σου έδωσε να φας ή να πιείς" είπα συμβουλευόμενη το βιβλίο μου. "Με τον όρο 'παγιδεύω', εννοώ... δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω... σαν εκείνη την ανεκδιήγητη ανθρώπινη ταινία κατασκοπείας που είχαμε δει, Ντεβ, θυμάσαι; Που είχαν βάλει μικρόφωνα και κάμερες στο σπίτι ένός ανθρώπου;" Ο Ντεβ έγνεψε θετικά. "Αντί για μικρόφωνα, που τους δίνουν πρόσβαση σε οτιδήποτε λες εσύ, ή οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι, εκείνη χρησιμοποίησε φαγητό και ποτό. Δεν ήταν ανάγκη να καταναλώσεις μεγάλη ποσότητα. Μια μπουκιά ή μια γουλιά θα αρκούσε για να φυτέψει εικόνες στο μυαλό κάποιου που είναι κοντά σου. Μεγαλύτερη κατανάλωση... θανάσιμα αποτελέσματα". Ο πατέρας μου έγνεψε θετικά. Ο Ντέβερελ θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί μέσω του μυαλού του, αν ο Κάρτερ είχε για οποιονδήποτε λόγο καταναλώσει μεγαλύτερη ποσότητα.
"Αυτό είναι μαύρη μαγεία!" πετάχτηκε έντρομη η Σκάι. "Ο Κάρτερ λειτουργεί σαν 'κοριός' από τότε που ήρθε από τη Χώρα!"
"Ακριβώς" είπα χαρούμενη που έλυσα τον γρίφο.
"Α, και γελάς κιόλας ε;" ρώτησε ειρωνικά ο Κάρτερ.
"Και τώρα τί;" πετάχτηκε ο Ντέβερελ. "Πώς θα τον... καθαρίσουμε;"
"Θα με σκοτώσετε και θα κρεμάσετε το κουφάρι μου πάνω από μια πεντάλφα;" ρώτησε εκείνος γελώντας, το ύφος του όμως πρόδιδε πως αλήθεια φοβόταν ότι θα το κάναμε.
"Όχι, αυτό θα το κάνω αν υψοψιαστώ ότι με απατάς" σχολίασα ανάλαφρα, ψάχνοντας τη λύση για τα μάγια στο βιβλίο μου. Ο Κάρτερ γούρλωσε τα μάτια και τον καθησύχασα με ένα χαμόγελο. "Το βρήκα" είπα έπειτα από λίγο και άπλωσα το βιβλίο στο κρεβάτι του Ντεβ, όπου και όλοι μαζεύτηκαν για να δουν.

Για λίγο κανείς δεν μίλησε. Δεν είχε χρειαστεί να ξανακάνουν κάτι παρόμοιο, προφανώς. Διαβάζοντάς το, δεν ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο, αλλά φοβόμουν πως - όπως γίνεται συνήθως - όλα τα γραπτά κείμενα με τις οδηγίες μοιάζουν πανεύκολα. Τα δύσκολα έρχονται όταν πρέπει εσύ να κάνεις αυτά που σου λένε. Το διάβασα το κείμενο ξανά και ξανά και κάθε φορά που το τελείωνα, έστρεφα το βλέμμα μου στον Κάρτερ.
"Ε, μην το κοιτάς" μου είπε και σηκώθηκε. "Αυτό πρέπει να κάνουμε. Και αυτό θα κάνουμε".
"Κάρτερ, είναι πολύ επίπονο" του είπα. "Το έκανα μια φορά και ... εκεί ήσουν, θυμάσαι πώς αντέδρασες".
"Ναι, γιατί νόμιζα ότι θα έχανα εσένα" σχολίασε και με τράβηξε όρθια δίπλα του. "Τώρα θα το πάρω καλύτερα, θα δεις".
"Μπορούμε να ψάξουμε, πριν το δοκιμάσουμε..." σχολίασε ο πατέρας μου και για πρώτη φορά, είδα στα μάτια του την αγωνία για τον Κάρτερ. Μάλλον όχι επειδή τον είχε λατρέψει, αλλά επειδή ήξερε ότι εγώ είχα.
"Τσάμπα χρόνος" είπε ο Κάρτερ. "Και μέχρι τότε τι; Θα με κλειδώσετε στο μπουντρούμι για να μην ακούω τα σχέδιά σας και τα μαθαίνει η βλαμμένη; Όχι, τέρμα, ξεκινάμε και μάλιστα γρήγορα".