Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Επτά

Δεν μπαίνω καν στον κόπο να περιγράψω το πόσο έξαλλη έγινα όταν ο πατέρας μου, μού ανακοίνωσε ότι είχε σκοπό να καλέσει κάποιους μακρινούς συγγενείς στο Σάντοουφορτ Μουρ, με αφορμή την επιστροφή του Κάρτερ. 
Ένιωσα σαν να ήταν έκθεμα σε κάποιο μουσείο και φωνάζαμε κόσμο να τον θαυμάσει. 
Επιπλέον, οι συγγενείς εκείνοι είχαν να με δουν αιώνες, κυριολεκτικά. Και δεν είχα και μεγάλη επιθυμία να το αλλάξω αυτό. Το σόι μας έμοιαζε εξαιρετικά ανθρώπινο, αν λάβει κανείς υπόψη ότι δεν ενέκριναν ποτέ το μπλέξιμο των Μπλακ και των Κέιν, οπότε, δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι δεν είχα καμία μα καμία όρεξη να τους υπομείνω έστω για κάποιες ώρες.
Όλο αυτό βέβαια θα ήταν κάπως πιο ανεκτό, αν είχα και τον Κάρτερ να μου φτιάχνει το κέφι. 
Αλλά του Κάρτερ του είχε λασκάρει κάποια βίδα, όπως ήταν σαφές πλέον και με απέφευγε, όπως ο διάολος το λιβάνι. Ατυχής παρομοίωση, το ξέρω. Παρόλα αυτά, έτσι ακριβώς έκανε. Μόλις έμπαινα σε κάποιο δωμάτιο που ήταν κι εκείνος, μόνο που δεν έβγαινε από το παράθυρο για να μην διασταυρωθούν οι ματιές μας. Είχε πάρει πολύ σοβαρά το κόλλημά του να μην μου κάνει άλλο σμπαράλια τη ζωή, που δεν συνειδητοποιούσε ότι με τη στάση του έκανε αυτό ακριβώς. 
Μόνο με τον Ντέβερελ μιλούσε πλέον και κάποιες φορές και τον πατέρα του. Ο αδερφός μου με είχε ενημερώσει ότι ο Κάρτερ ήθελε να φύγει, γιατί "μου δηλητηρίαζε τη ζωή" και εγώ τον απείλησα πως αν τον άφηνε να φύγει, θα έκανα τα αυτιά του κολιέ. Μια φράση που μου είχε κολλήσει από εκείνη την φορά που ο Τζον δοκίμασε να με κερδίσει στο δωμάτιό μου. 
Ο Ντεβ με γνώριζε, οπότε ήμουν σίγουρη ότι θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πείσει τον Κάρτερ να έρθει στα λογικά του. Όπως έκανε και από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε, είμαι σίγουρη. 
Επιπλέον, τσακώθηκα με τον μπαμπά μου.
Εντάξει, μπορεί να ήμουν κάπως απότομη στον τρόπο που εκφράστηκα, αλλά εκνευρίστηκα με το γεγονός ότι εκμεταλλευόταν την επιστροφή του Κάρτερ για να ζητήσει συμμαχία από τους Βρικόλακες. 
Τέλος πάντων, τσακωθήκαμε, αντιμιλήσαμε, μερικές κούφιες απειλές έπεσαν για να καταλήξουμε στο τέλος στο δωμάτιό μου, να μου εξηγεί ήρεμα σε τί αποσκοπούσε η συνάντηση βρικολάκων. 
Και πάλι δεν συμφωνούσα, αλλά εν τέλει ενέδωσα. Μπορεί να με απέφευγε ο Κάρτερ, αλλά όταν όλοι θα ήμασταν κλεισμένοι σε μια αίθουσα, τουλάχιστον θα μπορούσα να τον δω. Να τον έχω το νου μου, να βεβαιωθώ ότι είναι καλά και δεν σχεδιάζει καμία ανοησία. Γιατί μπορεί ο Κάρτερ να μην είναι άνθρωπος (λέμε τώρα) που κάνει ανοησίες, αλλά αν αποφασίσει να κάνει κάτι αυθόρμητα, τότε θα είναι ανοησία και μάλιστα τεράστια.