//Wrong Love||Λάθος Αγάπη\\

Ετοιμάστηκα Για Πρεμιέρα...

Ξύπνησα πρωί -πρωί... 14 Σεπτεμβρίου 2015. Ετοιμάστηκα για πρεμιέρα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που μίλησα ξεκάθαρα. Που βρήκα το θάρρος να μιλήσω για τα συναισθήματα μου. Ήταν από τις μεγαλύτερες στιγμές της μέχρι τότε ασήμαντης και παιδικής ζωής μου. Ήταν η στιγμή που από παιδί έγινα έφηβος. Είχα ετοιμάσει τα πάντα από το βράδυ. Τι θα φορέσω, τι θα πάρω μαζί μου. Μπήκα στο μπάνιο. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Έριξα λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο μου. Η ώρα πέρασε και έπρεπε να φύγω.

Καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο έβλεπα γύρω μου παιδιά. Ήταν παιδιά αλλά δεν έμοιαζαν. Η συμπεριφορά τους τουλάχιστον. Γιατί έτσι έμαθαν. Έμαθαν να κρύβουν την παιδικότητα τους και να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες. Γιατί αυτό ήθελε η γερασμένη κοινωνία μας. Αυτό έπρεπε να κάνουν για να είναι αποδεκτοί από τους υπόλοιπους. Παιδιά 13 και 14 ετών έχασαν τα καλύτερα τους χρόνια. Υπήρχαν όμως και εκείνοι που δεν ξεχνούσαν ποιοι είναι. Που πάντα ήταν λίγο στο περιθώριο. Αυτοί που έκαναν τρέλες χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Αυτοί πάντα με ελκούσαν. Αυτοί στο τέλος με βοήθησαν να βρω τον πραγματικό εαυτό μου.

Περπατούσα και συνεχώς χαιρετιόμασταν με παιδιά που είχαμε καιρό να βρεθούμε. Με άλλους είχαμε πιο στέγες σχέσεις, με άλλους μιλούσαμε που και που και με άλλους ήμασταν απλά γνωστοί. Με τα πολλά έφτασα στο σχολείο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και πέρασα την στενή καγκελόπορτα. Βρέθηκα στη αυλή. Ήταν σχεδόν γεμάτη. Έψαξα τριγύρω να την βρω. Δεν μπορούσα να την βρω. Δεν ήταν εκεί. Δεν είχε έρθει. Ο Κώστας με είδε μέσα στο πλήθος και ήρθε κοντά μου. Πιάσαμε την κουβέντα. Μιλούσαμε αρκετή ώρα. Αυτός μου έκανε μερικές ερωτήσεις για εκείνη αλλά εγώ προσπάθησα να της αποφύγω.

Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στην είσοδο. Η ώρα περνούσε. Δεν ήταν πουθενά. Περίμενα υπομονετικά προσπαθώντας να μην δείξω την αγωνία μου. Έριχνα μερικές ματιές τριγύρω μήπως είχε έρθει και δεν την είχα καταλάβει. Πουθενά. Δεν ήταν πουθενά. Όμως να ήρθε. Ήταν μόνη της -τόσο όμορφη-. Μπήκε μέσα. Έμοιαζε και αυτή αγχωμένη. Γυρνάει το κεφάλι της γρήγορα δεξιά αριστερά. Σαν να ήθελα να βρει κάτι ή... κάποιον. Μάλλον ήθελε να αποφύγει κάποιον. Εγώ έκανα μερικά δειλά βήματα. Πρέπει να με κατάλαβε. Αυτή ήρθε προς το μέρος μου. Ανακουφίστηκα. Νόμιζα ότι κρυβόταν από μένα. -Ήταν τόσο όμορφη-.

Πλησίασε και μου είπε «Εεε... για σου Νίκο. Τι κάνεις;» Προσπαθούσα να θυμηθώ όλα αυτά που είχα ετοιμάσει να πω. Μάταια. Όλα είχαν σβηστεί. «Μία χαρά! Εσύ πως είσαι;» Την ρώτησα. Ήταν αναστατωμένη. Έφτιαχνε αμήχανα τα μαλλιά της. Από κάποιον κρυβόταν. Δεν μίλησε πολύ. Το μυαλό της ήταν αλλού. Δεν μιλήσαμε πολύ. Μόνο την κοίταζα, ενώ αυτή κοιτούσε το τσιμέντο. Μετά από μερικά σιωπηλά λεπτά έφυγε. Έφυγε χωρίς να πει κουβέντα. Δεν μπόρεσα να την ρωτήσω για εκείνο το βράδυ. Δεν ήθελα να την φέρω σε δύσκολη θέση.

Μπήκαμε στην αίθουσα όλοι μαζί. Ήμασταν στο ίδιο τμήμα. Με ρώτησε αν μπορούσε να κάτσει μαζί μου. Εγώ φυσικά δέχτηκα. Καθίσαμε στο τρίτο θρανίο. Εγώ από μέσα και αυτή από έξω. Περιμέναμε το καθηγητή χωρίς να μιλάμε. Οι άλλοι γύρω μας ούρλιαζαν ενώ εμείς μέναμε ήσυχοι. Αυτό ήταν το πρόβλημα μου πάντα... δεν μιλούσα ποτέ, δεν διεκδικούσα, έμενα σιωπηλός. Αυτή κοιτούσε με άδειο βλέμμα τον λευκό πίνακα. Φοβόμουν να γυρίσω να την κοιτάξω.

Οι ώρες περνούσαν και ήρθε η στιγμή να φύγουμε. Αυτή σηκώθηκε βιαστικά μάζεψε τα βιβλία της και έφυγε περπατώντας γρήγορα. Προσπάθησα να την προλάβω. Είχε ήδη βγει στην αυλή του σχολείου. Έτρεχε προσπαθώντας να ξεφύγει από έναν ψηλό του Γ'2. Αυτός την φώναζε ενώ έτρεχε πίσω της. Την έπιασε από το μπράτσο και την σταμάτησε. Άρχισαν να μιλάνε. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Τους έβλεπα που μιλούσαν και η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά. Αυτός ήταν ο λόγος που έφυγε εκείνο το βράδυ. Τώρα εξηγούνται όλα. Δεν ήθελα να το πιστέψω.

Ξαφνικά αυτός την φιλάει και αυτή δεν του αντιστέκεται. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η Αλεξάνδρα αγκαλιά με άλλον. Όλα είχαν τελειώσει. Προσπάθησα να κρατήσω ένα δάκρυ πριν τρέξει στο μάγουλο μου. Πέρασαν μπροστά από τα μάτια όλα όσα είχαν γίνει εκείνο το βράδυ. Ήξερα ότι έπρεπε να ξεχάσω όλα όσα είχαν γίνει εκείνο το βράδυ. Έφυγα γρήγορα. Πέρασα από μπροστά τους. Δεν με κατάλαβε.