//Wrong Love||Λάθος Αγάπη\\

Ένα Πολύχρωμο Χάος...

Ήμουν πολύ χαρούμενος που τελείωσε το σχολείο. Είχα κουραστεί πάρα πολύ από αυτή τη χρονιά. Ήταν πραγματικά ένα μαρτύριο. Ένας γολγοθάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα. Μέσα σε μερικούς μήνες άλλαξε όλη μου η ζωή. Μεγάλωσα απότομα. Όλα αυτά που συνέβησαν με ωρίμασαν πιο γρήγορα. Ξέφυγα από την παιδική ζωή μου και άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν έφηβος. Με το που έφυγε ο Πατέρας μου έπρεπε να πάρω τη θέση του. Έπρεπε να γίνω εκείνος. Ήταν πολύ δύσκολο μα τελικά νομίζω πως τα κατάφερα. Ήλπιζα μέσα μου πως θα τα κατάφερνα.

Το καλοκαίρι είχε αρχίσει για τα καλά και γω δεν μαζευόμουν σπίτι. Τα πρωινά πήγαινα για μπάνιο με τα παιδιά. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήμουν πραγματικά ελεύθερος. Ελεύθερος από κάθε σκέψη. Ελεύθερος είσαι πραγματικά μόνο όταν μπορείς να ονειρευτείς χωρίς περιορισμούς. Έτσι και γω. Ονειρευόμουν. Ονειρευόμουν χωρίς όρια. Καρφωνόταν το βλέμμα μου στο βαθύ μπλε της θάλασσας. Στον ορίζοντα. Εκεί που συναντιόταν με το γαλάζιο του ουρανού. Καθώς τα σύννεφα, σε αυτήν την περίεργη απόχρωση του λευκού, διάσπαρτα έσπαγαν την μονοτονία του μπλε. Το αεράκι που φυσούσε περνούσε ανάμεσα από τα καταπράσινα φύλλα των δέντρων. Και η μουσική που ακουγόταν από το κοντινό μπιτς μπαρ σε συνδυασμό με τον ήχο των κυμάτων, που έγλυφαν την καυτή άμμο, και το κελάϊδισμα των πουλιών σου έδιναν την εντύπωση μιας αρμονικής πολύχρωμης ορχήστρας. Κοιτούσα κατά μήκος της ακτής και το μόνο που ξεχώριζα ήταν οι αμέτρητες, σκόρπιες, πολύχρωμες ομπρέλες. Ένιωθα πραγματικά ελεύθερος.

Αφού καθόμασταν μέχρι το μεσημέρι στην παραλία πηγαίναμε και τρώγαμε όλοι μαζί. Τρώγαμε μέχρι σκασμού. Μετά πηγαίναμε σπίτια μας και ετοιμαζόμασταν για το βράδυ. Τις περισσότερες φορές πηγαίναμε Περαία.

Συζητούσαμε. Συζητούσαμε για τα πάντα. Για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Αυτό ήταν το μαγικό. Ότι και το παραμικρό έχει την δικιά του σημασία. Τα πάντα έχουν να σου πουν μία ξεχωριστή ιστορία. Αρκεί να μπορείς να την ανακαλύψεις. Ή να την επινοήσεις. Αυτό κάναμε και μείς. Επινοούσαμε ιστορίες. Βάζαμε το δικό μας χαρακτήρα και χρώμα στον κόσμο γύρω μας. Και ό,τι δεν μας άρεσε το αλλάζαμε. Γιατί μπορούσαμε.

Καθίσαμε ένα βράδυ στο παρκάκι. Σε ένα παγκάκι, λίγο απομονωμένο. Πήραμε κάτι μπύρες να πιούμε. Στην αρχή δεν μιλούσαμε. Δεν λέγαμε κουβέντα. Απλά κοιτούσαμε το άπειρο. Ο καθένας βυθισμένος στις χαοτικές σκέψεις του. Το μυαλό μας είναι ένα μαύρο σκοτεινό χάος. Που οι σκέψεις μας σαν φλόγες φωτίζουν τις αναμνήσεις που είναι καταχωνιασμένες και σκονισμένες σε κάτι γωνιές του μυαλού μας που φοβόμαστε να θυμηθούμε. Γιατί οι αναμνήσεις πονάνε. Και μείς δεν θέλαμε να πονάμε άλλο. Είμασταν 15 χρονών και χάναμε όλο το νόημα της ζωής γιατί πληγωνόμασταν από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Εκθέταμε τους εαυτούς μας σε κίνδυνο γιατί δεν αγαπούσαμε τους εαυτούς μας. Προτιμούσαμε να πληγωνόμαστε πάρα να πληγώνουμε. Γιατί ξέραμε καλά πως είναι να πληγώνεσαι. Πόσο πονάει. Και οι πληγές στην καρδιά μένουν ανεξίτηλες. Για να μας θυμίζουν τα λάθη που κάναμε. Εμείς όμως δεν μαθαίναμε. Κάναμε πάλι τα ίδια λάθη. Και τα λάθη αυτά μας σημάδευαν και μας ακολουθούσαν όλη μας τη ζωή. Αυτά μας τα λάθη μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Ίσως το μεγαλύτερο λάθος μας ήταν που αγαπήσαμε ανθρώπους, που δεν το άξιζαν, περισσότερο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ίσως τελικά εμείς οι ίδιοι να είμασταν ένα λάθος. Ίσως τελικά όλα να ήταν λάθος. Ο τόπος, ο χρόνος, τα πρόσωπα, τα συναισθήματα, τα λόγια. Ίσως τελικά η ζωή μας να ήταν ένα λάθος.