//Wrong Love||Λάθος Αγάπη\\

Κάτι παραπάνω από οικογένεια...

Όλη τη βδομάδα προσπαθούσα να την ξεχάσω. Έπρεπε να την διαγράψω από το μυαλό μου. Λειτουργούσα μηχανικά. Έκανα πράγματα χωρίς να το σκέφτομαι. Δεν ζούσα απλά ανέπνεα. Στο σχολείο Καθόμασταν στο ίδιο θρανίο και το μόνο που λέγαμε ήταν «σε ποια σελίδα είμαστε;». Την έβλεπα που ήταν συνέχεια μαζί του. Τον ζήλευα. Ήξερα ότι ήταν καλύτερος από μένα. Για αυτό διάλεξε αυτόν. Μαζί μου απλός έπαιξε. Με χρησιμοποίησε για να νιώσει αυτή καλύτερα. Αλλά και πάλι δεν μπορούσα ούτε να οργιστώ μαζί της, ούτε να θυμώσω. Όμως απογοητεύτηκα.

Μετά από αρκετές μέρες στην ώρα των μαθηματικών μου μίλησε. Έκανε αυτή την αρχή. «Νίκο, θέλω να σου πω κάτι» μου είπε. «Πες μου» της απάντησα εγώ κοφτά. «Θέλω να μιλήσουμε. Ξέρω ότι αυτό που έγινε μεταξύ μας δεν έπρεπε να γίνει. Θέλω να τα ξεχάσουμε όλα και να είμαστε φίλοι. Να μιλάμε, να είμαστε καλοί φίλοι» είπε και συνέχισε να λύνει τις ασκήσεις. «Οκ, κανένα πρόβλημα» Είχα πει, χωρίς καν να την κοιτάξω. Μα πως μπορούμε να είμαστε φίλοι. Πως μπορεί να ξεχάσει αυτά που έγιναν, πως μπορεί να συμπεριφέρεται φυσιολογικά. Εγώ πάντως δεν άντεχα να την έβλεπα φιλικά. Προτιμούσα να μην μιλάμε, να με έβλεπε και να άλλαζε δρόμο. Αλλά όχι να γινόμασταν φίλοι.

Τα παιδιά προσπαθούσαν να με κάνουν να ξεχαστώ. Με έβλεπαν που δεν ήμουν καλά. Το χρειαζόμουν. Είχα ανάγκη να βγω με τον Κώστα, τον Άλεξ, τον Δημήτρη, τον Θάνο. Ήθελα να βγω μαζί τους και να κάνουμε τα πάντα. Να γίνουμε πάλι παιδιά. Γιατί μαζί τους ξεχνούσα τι σήμαινε ρεζίλι. Αυτοί ήταν οι φίλοι μου, η οικογένεια μου. Κάθε Σαββατοκύριακο αλητεύαμε στους δρόμους της Περαίας, μακριά από τα φώτα των εμπορικών κέντρων και τα μάτια των υπολοίπων. Εξερευνούσαμε τα δισκάκια του χωριού. Πηγαίναμε σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, σε οικοδομές που ακόμα δεν τελείωσαν και αράζαμε. Κοιτούσαμε την θέα της Θεσσαλονίκης και του Θερμαϊκού από τις ταράτσες των πολυκατοικιών.

Πάντα παίζαμε με την φωτιά. Πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να φάμε πολύ ξύλο. Θυμάμαι μια φόρα, μία Παρασκευή που φυσούσε καθόμασταν στο πεζοδρόμιο και φτύναμε τα αμάξια. Όμως ένα άσπρο παλιό φορτηγάκι σταμάτησε. Τότε τρέξαμε και κρυφτήκαμε στις πιλοτές των πολυκατοικιών. Μας κυνήγησε. Στην αρχή νομίζαμε ότι του ξεφύγαμε. Όμως ξαναήρθε και πάλι πατήσαμε ένα τροχάδην προσπαθώντας να σωθούμε. Έχω έτρεξα γρήγορα και έφυγα στον κεντρικό δρόμο. Έχασα τους άλλους. Πιάσανε τον Στέλιο , ίσως τελικά τους ξέφυγε. Όταν ξανασυναντηθήκαμε ήμασταν τρομαγμένοι. Όμως μετά το θυμόμασταν και γελούσαμε. Σε όποιον και να το λέγαμε δεν μας πίστευε. Όλα αυτά όμως είναι χαραγμένα στο μυαλό μου. Χμμ... παίζαμε κυνηγητό με ένα φορτηγάκι στην Περαία.

Όλα αυτά με βοηθούσαν να ξεχαστώ. Να ξεφύγω. Τι θα έκανα αν δεν είχα και αυτούς τους ανθρώπους; Τι θα έκανα χωρίς τα ανέκδοτα του Θάνου; Χωρίς τις τρέλες του Άλεξ; Αυτοί δεν ήταν απλά φίλοι, ούτε κολλητοί, ήταν κάτι παραπάνω από οικογένεια. Ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή. Είχαν περάσει και αυτοί αυτά που πέρασα και γω. Ήταν πληγωμένοι, ως και αν δεν θέλανε να το δείξουν. Για αυτό συμπεριφερόντουσαν σαν παιδιά. Γιατί ξέρεις, όποια πληρώνετε γίνεται πάλι παιδί. Ζει στον κόσμο του γιατί δεν αντέχει τον δικό σας. Γιατί ο δικός κόσμος τον πλήγωσε. Έτσι και μείς. Ζούσαμε στον κόσμο μας γιατί δεν μπορούσαμε να ζούμε στον ψεύτικο και σκληρό σας κόσμο.

Όταν μας λέγαν γιατί συμπεριφέρεστε σαν 5χρονα, εμείς γελούσαμε και κοιταζόμασταν, γιατί ξέραμε ο ένας τι είχε περάσει ο άλλος. Και για αυτό το λόγο βοηθούσαμε ο ένας το άλλον. Πάντα όταν ένας είχε πρόβλημα, οι άλλοι 2 με τον δικό μας ιδιαίτερο τρόπο βοηθούσαν. Ο ένας έκανε τον άλλον να γελάει. Πάντα γελούσαν. Ποτέ δεν τους είχα δει να κλαίνε. Αυτή ήταν η μόνη μας διαφορά. Εγώ έκλαιγα έτσι εκδήλωση τα συναισθήματα μου. Αλλά και πάλι αυτοί οι δύο ήταν εκεί και με κάναν να χαμογελάω. Ο Θάνος και ο Άλεξ.

Με τον Κώστα είχαμε απομακρυνθεί. Το καταλάβαινα. Δεν ήμασταν όπως πριν. Η φιλία μας έσβηνε σιγά σιγά. Ίσως δεν ήταν τόσο δυνατή και δεν άντεξε. Δεν ταιριάζαμε.