Zehir

Bölüm-1

Kaza Anı:

-Ya Umuut çek o elini telefonumdan!

Diye bağırdım,yanımdaki yaratığa. Ah yaratık mı dedim. Evet tam bir yaratık. Kardesim diye demiyorum ama tam bir mal.

"Babaa Gece telefonuyla uğrasıyor."

Ah yaratık buna çok az pardon durun sayim. Yaratık,mal,salak,öküz,ispiyoncu,sahtekar,velet. Ah tamam bu kadar yeter gerisini üşendim.

"Umut araba kullanıyorum sence ne yapabilirim?" Diyen babama gururlu bir bakıs atıp 'kimin babası' moduna girdim. Umutun da babası ama ben Umutun evlatlık olduğunu düşünüyorum. Gerçi evlat da olamaz ama annemler sevmiş işte.

"Cengiz şu çocukların bir günde kavgasız gününü görebilcekmiyiz acaba?"

Diyen anneme sanki gökten birsürü Umut yağıyomus gibi yani o derece iğrenclikle baktım. Tabiki de hayır. Ben bu çocukla iyi anlaşmak için doğmadım sonucta. Bu bana daha abla bile dememişti.

"Bilmiyorum hanım o günlerde gelicek İnşallah."

Adam az daha zorlasa hatim indircek sanırım. Bu derece iyi mi anlaşmamızı bekliyor sahi bizden.

"Olur baba oda olur bir gün kendimi sıkarım kavga etmeyiz sizde görürsünüz."

Diye teselli ettim canım ailemi. Sonucta göremicekler sadece bir umut ama bu benim kardesim olan değil,söz olan.

Radyoyu açan mübarek yokmu ya? Üşeniyorum o radyoya eğilmeye. Umut'u dürtüklesem arabada kavga çıkar, en iyisi anneme sölim.

"Anne radyoyu açsana bi zahmet."

Canım annem nasılda güler hemen. Bu gülüş senin 'anan güzelmi?' Gülüşüydü bunu iyi tanırdım, hergün bu bakısıda atardı.

Annemde benim gibi üşengecti ama bu hemen önündeydi yav! Onada basabilirdi bi zahmet. Anneminde radyoyu açmicağını anladığıma göre yine Umuta kaldım.

"Umut kardeşim ben seni pek çok severim, radyoya uzanır mısın bi zahmet?"

Diye Umuta yalaklık yaptım fakat bana annemin ve babamın göremeyeceği bir şekilde hareket çekti bu sinirimi bozmustu kafasına bir tane geçirdim.

Herkesden ümidimi kesmiştim ki babam canım babam radyoyu açtı ve babama keyifli bir sırıtış atıp elimle öpücük şaaptım. Çok seviyorum bu adamı be.

Ama şansımıza Hadise çıkmıştı şu kopmalık bir şarkısı varya, aşk kaç beden giyer diye. Ulan bu şarkı kaç senesinde çıkmıştı? Ama biz ailecek bu şarkıyı bildiğimiz için hepimiz yüksek seslerle söylemeye basladık. Bu aileyi seviyorum. Umut hariç(!)

Bu şarkıda biraz kestirmeyi düşündüm,ve yanımdaki Umutu umursamadan ayaklarımı olduğu tarafa uzattım, ne halde olduğunu bilmiyorum açıkcası umrumda da değildi. Gebersin köpek.

Gözlerimi kapattıktan yarım saat sonra çığlık sesiyle küçük bir küfür salladım, kahkaha mıydı çığlık mıydı çözememiştim ama her neyse çok cırtlaktı.

O sırada arabamızın sert bir şeye çarpmasıyla ve kafamı nereye gömdüğümü anlamamamla beraber gözlerimi kapattım.
-
1 ay sonrası:

Tam 1 ay olmustu. Tam tamına annem ve babamsız 1 ay. Kaza da tek kurtulan Umut ve bendim. Nasıl oldu bilmiyorum ama ben arabadan fırlamış ama kurtulmustum.

Annem ve babamın o kadar rahat bir pozisyondayken ölmeleri çok ilginçti bir bakıma ama vadeleri bu kadarmıs demek ki. Çok zor. O gün hayatımın en iyi günüydü yani öyle düşünmüştüm.