Lost. Ziall & Larry fanfic boyxboy

2 ~ About the boy.

Hoofdstuk 2! Enjoy!

xo Sanne

--------------------------------------------------------------

Niall P.O.V.

Na zes lange uren op deze al verschrikkelijke maandag, kan ik eindelijk aan mijn eten beginnen. Met een beetje angst voor Zayn en zijn vrienden loop ik de kantine binnen. Ik zie Louis al zitten bij onze gewoonlijke tafel met een aantal andere mensen die geen vrienden hebben.

Daar pasten wij dus perfect tussen.

Louis zwaait even naar me en ik zwaai terug naar hem om te laten zien dat ik hem gezien heb.

Een tas staat op de stoel waar ik gewoonlijk zit. Ik pak hem op en gooi hem naar mijn beste vriend, die een beetje verdwaald is in zijn gedachtes. Door de tas tegen zijn schouders vertrekt hij geen spier. Ik knip mijn vingers voor zijn ogen wanneer ik merk dat de frons op zijn voorhoofd alleen maar dieper word.

"Louis, wat zit je dwars?" vraag ik hem.

Hij wijst naar wie of wat er achter me staat. Ik kom er achter dat het een wie is. Liam Payne, één van Zayn's groep.

"Heb jij Liam ooit zonder Zayn gezien?" vraagt hij me stomverbaasd.

"Nope, " zeg ik "maar stil, ik wil in vrede van mijn eten genieten."

Jij met je eten hoor ik Louis zachtjes tegen zichzelf mompelen met een zachte glimlach op z'n mond.

De pauzes hier op school duren een half uur, en na twintig minuten lang eten en eem beetje praten met Louis, ben ik eindelijk klaar voor de les. Alleen dat duurt nog 10 minuten. In de twintig minuten dat ik aan het eten was, was Liam alleen.

Ik schud mijn hoofd, Liam is de studiebol van de drie, zou geen les missen. Zayn is vast aan het spijbelen en Harry zoent vast een of ander meisje in de toiletten of bij de kluisjes.

Ik pak mijn broodtrommel van de tafel en begin met zoeken naar mijn tas. Wanneer ik hem heb gevonden til ik hem op en plaats hem op mijn knieën. Mijn broodtrommel word verstopt ergens in de donkere tas en ik begon met zoeken naar mijn drinken. Nadat ik mijn flesje had gevonden, dronk ik snel wat en zette het inmiddels bijna lege flesje op tafel.

Ik pakte de sluitingen van mijn tas, deed alles dicht en draaide me een kwartslag naar links om mijn tas op de grond te zetten. Maar ik zag de grond niet, ik zag een paar schoenen. Zwarte Dr Martens. Ik scande de kleding, zwarte skinnies, oversized witgrijs t-shirt en natuurlijk het bekende leren jasje.

Het was niemand minder dan Zayn Malik.

Ik slik en durf hem niet aan te kijken. Mijn handen trillen en mijn lichaamstemperatuur is zo ver omlaag gegaan dat ik bijna blauw word. Hier staat hij dan, recht voor me, midden in de kantine en helemaal klaar om mijn leven te verpesten.

In mijn ooghoek zie ik een hand gaan naar mijn flesje, vast aan een getatoeëerde arm. Hij knijpt erin en laat het water wat er in zat over mij en Louis heen dwarrelen. Het flesje gooit hij achter me in de prullenbak en hij kijkt me aan.

Ik voel dat hij me aankijkt ookal kijk ik naar zijn getatoeëerde arm. Ik voel zijn ogen branden in de mijne. Ik slik de angst weg kijk hem aan. Volgensmij zag hij mijn angst want zijn grijns werd alleen groter.

Geen woorden worden geschonden en het voelt raar. Geen woorden, geen klappen, maar dat zal niet voor lang duren. Achter Zayn staat Harry, die blijkbaar ook klaar is met de stilte.

"Gaan we hem nou nog slaan? De docenten komen nog als we niet opschieten. " zegt hij ongeduldig.

"Rustig maar, we geven Niall zijn ruimte," zegt Zayn waarna ik opgelucht adem haal. "het is veel leuker om de angst in zijn ogen te zien. "