Bölüm - 6 / ACİZ

46 5 0
                                    

        Siyahın arkasına saklanmış , hayatımdan tüm renkleri çıkartıp siyahın gölgesine sığınmıştım . Her yağmur da dışarıya çıkıp göz yaşlarımı yağmura gizleyen aciz bir kız çocuğuydum ben . Ama büyüdüm !..
 
        Şah ortaya çıktığından beri "Asla yapmam!" dediğim şeyleri yapar olmuştum. Ben güçsüzdüm . "Güçlüyüm!" desem de Şah geldiğinden beri hiç olmadığım kadar güçsüzdüm .

         Köpekler hırlayıp iyice yaklaşmaya başlayınca yanağımda bir ıslaklık hissettim . İnanmıyorum , ağlıyordum !.. Şuan tek istediğim ; bir an önce köpeklerden kurtulmak olsada yapabildiğim öylece durup gözlerimi sıkıca kapatmakdı. Ben köpekden korkardım ...

        Geriye doğru sakin adımlar atarken beni durduran çarptığım soğuk duvar oldu . Duvara deyip gözlerimi açtığımda köpeklerin bana doğru geldiğini gördüm. Ama sadece bitanesi durmuş tam gözlerimin içine bakıyordu . Yavaşca duvardan kayarak yere oturdum. Artık dengemi sağlıyamıyordum. '' Şah amacın beni korkutmaksa bil , ben korkularımdan korkmam ! '' 

        Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladığında tek düşüne bildiğim ; o köpeğin neden saldırmayıp tam gözlerime odaklanmış olmasıydı . Bilincim henüz kapanmamıştı , ancak ne hareket edebiliyordum , neden bir tepki verebiliyordum . güçlü iki kol bedenimi sarıp beni kucağına aldığında kim olduğunu anlamaya çalıştım . Ancak Şah'ın beni kurtarmasını hiç beklemiyordum ... 

                                                                                              ***

         Gözlerim yaşla doldu , deniz oldu. Okyanusta kaybolmak için , kumsala tutundu . Boğulmamak için , ateşi aldı arasına . Yaksın ama boğulmasın diye . Yağmur yağmıyordu , elimde sigarada yoktu ama ağladım . Kalbim acımasın , hayalimde babam yok olmasın diye ağladım . Yeşili aldım siyahıma , kayboldu . Denizi aldım ateşime , söndü . Babamı aldım hayallerime , göz yaşlarımla buluşup denizin dalgalarına karıştı . Artık alışmışdım babamın yokluğuna , artık alışmışdım arkadaşlarımın babalarına koşup , sarılmalarına . Alışdım baba , yanlızca seninle hayallerde buluşmaya...

          Gözlerimi açtığımda yanımda köpeklerin olmayışı beni şaşırttı . Tabi ya o köpekler beni öldürmeden önce Şah beni kurtarmıştı . Peki o zaman ben nerdeydim . Etrafıma bakındım . Tanıdık gelen tek bir obje aradım ama bulunduğum odada sadece geniş bir yatak ve oldukça büyük bir dolap vardı . Kapının  dışından bazı fısıltılar duyunmamla o tarafa yöneldim . Bir erkek vardı ancak sesi çok boğuk çıkıtığı  için kim oldu yada söylediklerini anlamamışdım.  Sanırım biriyle konuşuyordu . 

           Kapını aniden açılmasıyla ürküp  birkaç adım geriledim . Öfkeyle Yağız'ın gözlerine bakarken kelimeler benden bağımsız bir şekilde dudaklarımdan döküldü .

      '' Burda ne arıyorum ?'' alayla güldü . 

     '' Yaşaman gerekiyordu bende kurtardım . '' yaşadığımı sanıyordu ama bilmediği şey benim aslında babam gittiğinde ölmüş olduğumdu . 

       '' İyi ! '' hızlı adımlarla odanın çıkışına doğru yürümeye başladım .

       '' Hacker hiç bir yere gitmiyorsun ! '' öfkeyle Yağıza baktım . Gerçekten burda onunla kalacağımı falan mı sanıyordu ? 

        '' Yağız sen şaka falan mısın ? Burda kalıcağımı sanıyorsan yanılıyorsun . '' bir kaç adımda yanıma gelip elindeki anahtarı salladı . Ardından ise hiç beklemediğim bir hamle yapıp camdan aşağıya anahtarı attı. 

          '' Artık kalıyorsun .'' dedikten sonra arkasını dönüp odadan çıktı . Benim yaptığımsa sadece arkasından bağırmak olmuşdu .

         '' Şah , oyun dediğin ; beni köpeklerden kurtarıp bir eve tıkmaksa , sen oyununu oynadın sıra bende ! Pişman olmaya hazırlan...''

İZMARİTHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin