Korkağın Kaleminden

"Vazgeçiyorum"

Sadece hayatımda bir defa sevmek istemiştim. Ben kimseyi seni görene kadar sevememiştim. Sen olacaktın ilkim be. İlk senin kokunu duyacaktım. İlk sana sarılacaktım. İlk seni öpecektim. İlk senin saçlarında bulacaktım huzuru. Çillerine bakarak ölecektim belki, belki de gözlerine. Gelmek zorunda değildin, haklısın gelmeyebilirdin. Ama dürüst olman gerekirdi. İnsanların senin hakkında ne düşüneceğini, kaç insanı üzeceğini düşünerek haraket etmeliydin. Bahaneler. Bahaneler tüketir ömrümüzü. Bahanelerle gözümüzü açar bahanelerle kapatırız. Belki de nefes alışımız da bir bahanedir. Ama sen bahane değildin. Olmamalıydın. Sen bir insan için öne sürdüğün bahanenin daha sonrasında kaç yıl ömür aldığını nerden bilebilirsin ki? Nasıl bilebilirsin. Sen hep yanlış sevdiğin için beni anlayamamış olabilirsin. Tanıyabilirdin, tanışabilirdik. Yıllarım olurdun belki de. Belki de ömrüm. Belki çocuklarımın annesi, belki yemeğimi yapan hatun. Hiçbiri olmasa bile benim olurdun ulan. Sevmeyi öğretirdim sana. Sana bakarken gözlerimin nasıl titrediğini anlatırdım. Hiç duymadığım o kokunu nasıl özlediğimi tarif ederdim. Ellerini ellerim arasına alıp ısıtırdım yılbaşı gecesi o uzun mesajı atacağıma. Veda gibiydi değil mi? Ölüm gibiydi. Nefes alsam bile yaşamıyordum. Ama bitti be unuttum. Birinden vaz geçebilmek için illaki acı çekip defalarca ölmek gerekiyormuş. Nefes aldığında sol göğsünde göz yaşı biriktirmek gerekirmiş. Ama yaptım. Artık sana bakarken göz bebeklerim büyümüyor. Özlemiyorum o hiç öpemediğim dudaklarını, yanaklarını. Ben gidiyorum sevgili. Arkana baktığında sana bakan bir çift göz göremeyeceksin artık. Sen o gözleri senden başkasını görmez ettin ya seni de görmez bu gözler artık. Seni de özlemez kalp beklemez seni bir yürek. Arkana döndüğünde ben burada olmayacağım canımın içi. İçi mi demeliyim Aldığın canımın içi mi ? Bu can seni sevmez artık. Bu gönül vaz geçti senden. Ve bir gün geldiğinde alnından öpüp kapının yolunu göstereceğim sol yanımdaki mezarım. Elveda sevgilim.