Midnight Memories

Chapter 18

"Πως περνάς Gemma?" με ρώτησε ο Liam.
"Δεν ξέρω για εσένα,αλλά εγώ δεν θέλω να φύγω!"ειπα.Μιλούσα σαν να είχα πιει 10 μπουκάλια
μπύρες. Αλλά το ποτήρι που κρατούσα στα χέρια μου είχε μόνο λίγη coca cola που μου έμεινε απο πριν...
"Μάλιστα!Gemma είμαστε οι μόνοι που καθόμαστε σε τραπέζι"είπε και με κοίταξε σαν να ήμουν το κορίτσι του.
"Ωραία ναι,το είδα αυτό!"
Παλι ακουστηκα σαν μεθυσμένη.Αλλά κανονικά δεν ήμουν.
"Θέλεις να χορέψουμε?" μου είπε όλο χαρά χωρίς να φανερώσει την ντροπή που σίγουρα έκρυβε μέσα του.
"Εγω θα πάω για λίγο στην τουαλέτα. Αργότερα!"του είπα και έφυγα γρήγορα.Φάνηκε σαν να μην ήθελα να χορέψω μαζί του,και αυτό που του είπα να ηταν μια δικαιολογία αλλά έπρεπε να φύγω.
"Εντάξει"Τον απογοήτευσα. Στεναχωρέθηκα που τον είδα έτσι.
Γύρισα το κεφάλι μου για να δω αν με κοιτούσε ο Zayn.Χόρευε με την Jessica.Ουτε ενα τυχαίο βλέμμα δεν μου έδωσε. Οπως ρίχνεις σε έναν περαστικό που δεν τον εχεις δει ποτε ξανά στην ζωή σου.Εγώ για αυτόν δεν ήμουν ούτε καν περαστική.
Εφυγα απογοητευμένη και κατάλαβα πως ένιωσε ο Liam.Είναι ενα απαίσιο συναίσθημα.Να σου φέρεται ο άλλος σαν να είσαι το σκουπίδι του.Αυτό το έχω ξανά νιώσει.Με τον Brian.
Στο σπίτι του,που με χαστούκισε. Εκείνη την μέρα διαπίστωσα πως τα περισσότερα αγόρια φέρονται σαν πεντάχρονα που το μονο που τους ενδιαφέρει είναι το ποδόσφαιρο.Τα περισσότερα ..όχι όλα.
Με σκυμμένο το κεφάλι και με αργά βήματα κατευθύνθηκα προς την είσοδο της τουαλέτας.Μια σκέψη κυριαρχούσε το μυαλό μου.Απο τότε που γνώρισα τον Zayn, κατάλαβα,πως όσο πάω και χειροτερεύω!Οτάν  άλλαξα σχολείο ήμουν ενα ήρεμο και φιλικό παιδί και τώρα είμαι με ένα πετσετάκι χεριών ντυμένη,και κλαίω την μοίρα μου για ένα αγόρι...
Μπήκα μέσα και έψαξα μια κενή τουαλέτα να μπω.
"Τοκ,τοκ,τοκ"έκανε ο ήχος της πόρτας όταν επανειλλημένα την χτυπούσα.
"Τοκ,τοκ,τοκ"παλι αυτός ο ήχος...
"Αφού χτυπάς και δεν ακούς κανένα,γιατί δεν μπαίνεις μέσα?"με ρώτησε μια κοπέλα που έβγενε από τις τουαλέτες.Δεν την είχα ξαναδεί.
Εγω εκείνη την στιγμή την κοίταξα και δεν είπα τίποτα. Αλλά της κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και μπήκα μέσα.
Δεν ήταν η ίδια τουαλέτα που μπήκα όταν άλλαξα ρούχα.Ηταν εντελώς διαφορετική.Είχε έναν μεγάλο καθρέφτη πάνω απο τον νιπτήρα.Και γενικά ήταν πιο μεγάλη απο την προηγούμενη...
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Είδα πως δεν με έβαψε η Jessica όπως υπεθέσα. Ετσι κι αλλιώς δεν ήθελα να βάψω τα μικρά γυαλιστερά, κάστανα ματάκια μου.Ουτε να λερώσω τα σαρκώδη χείλη μου με χημικές ουσίες.
Πλησίασα περισσότερο στον καθρέφτη  και έβλεπα μια άγνωστη. Μια ηλίθια, πουτάνα που παράτησε το αγόρι της για ένα πάρτυ. Και τώρα βρίσκεται μπροστά από τον καθρέφτη και αντικρίζει το πρόσωπό της.Τα δαγκωμένα χείλη της.Τα κόκκινα μάγουλά της.Τα μάτια της.Τα κρυστάλλινα δάκρυα στα μάτια να δροσίζουν την μύτη και το στόμα της.
"Brian"ίσα ίσα που ακούστηκε η φωνή μου.Με λιγμούς έκλαιγα και δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.
"Οχχχ Θεέ μου....τι έκανα?"Ρώτησα αλλά δεν έλαβα απάντηση.Τα μάτια μου είχαν πρηστεί και είχαν γίνει κόκκινα.
Αφοσιώθηκα στα μάτια. Κάτι έλεγαν, κάτι που δεν μπορεί εύκολα κανείς να καταλάβει. Νομίζω πως ορκίστηκαν.Ορκίστηκαν πως ποτέ δεν θα κοιτάξουν άλλο αγόρι. Ποτέ δεν θα κλάψουν για άλλο αγόρι.Ποτέ δεν θα μιλήσουν για άλλο αγόρι.Ποτε δεν θα αγαπήσουν άλλο αγόρι. Προσπάθησαν να πείσουν το υπόλοιπό μου σώμα αλλά δεν φάνηκε να πιάνει.
Αν και όλα λειτουργούσαν με το μυαλο και όχι με την καρδιά μου.Και δεν τα σκεφτόμουν μόνο αυτά,τα έβλεπα κιόλας. Εβλεπαν το αλκοόλ που είχαν ρίξει στην coca cola μου.Το έβλεπα να κοιλαει στις φλέβες και να τραβάει την προσοχή των ματιών μου.
Αμέσως κατάλαβα τι κακό πράγμα είναι το αλκοόλ.
Επίσης κάτι άλλο που κατάλαβα είναι οτι ο καθρέφτης λέει πάντα την αλήθεια. Ο,τι κι αν σου πει κανείς,ο καθρέφτης θα σε βοηθήσει να καταλάβεις αν αυτό που σου είπε είναι αλήθεια ή ψέμα.
"Τοκ,τοκ"η πόρτα. Είχα σοκαριστεί.Είχα κλάψει τοσο πολύ που σχεδόν ήμουν τρομακτική.Τα χέρια μου άρχιζαν να τρεμουν καθώς και η φωνή μου.Δεν ήταν εύκολο να χαλαρώσω τόσο γρήγορα μετα απο αυτό.
"Ποιος...Ποιός είναι?"Ρώτησα και πριν λάβω απάντηση πήρα μια βαθιά ανάσα.
Δεν ακούστηκε τίποτα. Ετσι ξαναρώτησα:
"Είπα ποιος είναι?"αλλά ακούγονταν μόνο ο ελαφρύς ήχος της αναπνοής μου.
Ξαφνικά,η πόρτα άνοιξε!