Problems {H.S}

Κεφάλαιο 19.

Όλο μου το σώμα συνεχίζει και τρέμει. Κάνει πολύ κρύο εδω πέρα. Θα φανεί παράλογο οτι είχα συνηθίσει έξω και όχι εδω πέρα μέσα. Τα δάκρυα μου έχουνε ξεραθεί πάνω στα μάγουλα μου μα δεν τα σκουπίζω τα αφήνω εκεί πέρα.

Κουρνιάζομαι όλο και περισσότερο ώστε να ζεσταθώ. Προσπαθώ να ηρεμίσω απ'όλα αυτά που γίνανε μα η σιδερένια πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και χτυπάει στο τοίχο. Η μάνα μου αγριεμένη μπένει μέσα και έρχετε προς το μέρος μου.

"Ππυ είσουνα τόσο καιρό;" μου φωνάζει και με το χέρι της με βαράει στο πρόσωπο. Δεν κινούμαι,δεν κάνω καμία κίνηση. Την εχω σιχαθεί. Για εμένα είναι μια σκύλα. Δε θα κάτσω να ασχοληθώ. Νομίζει πως πονάω με αυτό; Τόσα πέρασα αυτές τις μέρες και πλέον δεν νιώθω τίποτα.

"Γαμώτο Emma μίλα! Μην κάνεις την ανίξερη! Θες να σε χτυπήσω κιάλλο;" μου φωνάζει και εγω την κοιτάζω.
Ποιό είναι το θέμα της;

"Σκάσε Jerall" την αποκαλώ με το όνομα της και όχι σαν μητέρα.

"Πως με αποκάλεσες Emma; Είμαι η μητέρα σου και δεν ανέχομαι να με φωνάζεις με το όνομα μου." Μου φωνάζει και η κυρία που διευθύνει την κλινική μπένει μέσα στο δωμάτιο και αναρωτιέται τι γίνετε εδω πέρα.

"Πρέπει να φύγετε.." της λέει και η μητέρα μου τραβιέται. Άλλες μαμάδες θα τρέχανε στο παιδί τους μετά απο τόσο καιρό να τα αγκαλιάσουνε και η δική μου είναι τόσο τρελή που με βάρεσε. Αυτή η γυναίκα έπρεπε να είναι σε τρελοκομείο και όχι να κυκλοφορεί έξω.

"Είσαι καλά Emma;" με ρωτάει ένας γιατρός.

"Ναι καλά είμαι.." του απαντάω απότομα και φεύγει. Καλά έκανε και έφυγε,δεν είχα τι να του πω. Μην περιμένουνε και πολλά πολλά.

Αύριο είναι Παρασκευή και πρέπει να πάω σχολείο. Δεν πρέπει να λείψω την πρώτη μέρα,δεν είναι σωστό,αλλά σιγά μην με αφήσουν να πάω. Είμαι πλέον γι'αυτούς τρελή.

Προσπαθώ να σηκωθώ απο το κρεβάτι μου μα με την πρώτη προσπάθεια πέφτω κάτω. Προσπαθώ να σηκωθώ μα ξαναπεύτω. Πριν που έπεσε στο μπάνιο το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που πραγματικά δεν μπορώ να περπατήσω απο τον πόνο. Είναι λες και κάποιος με βάρεσε τόσο πολύ,αλλά ναι έφαγα το ξύλο της ζωής μου.

Μετά απο πολλές προσπάθειες και πεσίματα,τα καταφέρνω και σηκώνομαι. Προχωράω προς την πόρτα και πριν καλά καλά την ανοίξω πέρνω μια βαθιά ανάσα επειδή έχω λαχανιάσει και πονάω. Την ανοίγω σιγά σιγά και βγαίνω προς τα έξω.