ÖLÜM MELEĞİ

1-GÖZYAŞI

Tanıtım Müziği:Frames-Insomnia

Adam Levine-Lost Stars

Gece boyunca ağlamıştım.Uykusuzluktan gözlerim kızarmıştı.Hayatıma karşı lanetler yağdırıp,içimdeki siniri kusmak,tüm düşüncelerimi haykırmak istiyordum.Hayatıma karışan berbat ötesi bir abim,beni sürekli ezmeye çalışan Berna,bana sürekli asılan erkekler,beni öldürmek isteyen Sinan...hepsinden nefret ediyordum.Hayatımı bana zehir eden bu insanlara karşı kin ve nefret duygusu besliyordum.Belki annem ve babam ölmeseydi bu kadar fazla göz yaşı dökmezdim.Abimin kumarı yüzünden başıma gelmeyen kalmamıştı.En değerli hazinemi,annemden bana kalan hatıralardan biri bile kumara gitmişti.Abimin bir psikopat olduğuna kanaat getirebilirdim.10 yıl ceza evinde kalmıştı,bir akrabamızın yardımı olmasaydı 30 sene daha kalacaktı.Neden çıkması için yardım etmişlerdi ki?Şimdi bana daha fazla zarar veriyordu.Üstelik tek bana değil...tüm çevresine.

Perdenin arkasında hafiften beliren ışığa baktım.Bütün gece sığındığım limanımdan-Yataktan-kalkıp perdeyi çektim.Şafak vaktiydi,güneş yeni yeni doğuyordu.Ama benim hayatımı aydınlatmaya yetmiyordu koskocaman güneş,birazcık ısıtıyordu o kadar.Daha fazlası olamıyordu.Elimden hiçbir şey gelmiyordu.Benim kendime bile faydam yoktu.

Güneşin doğuşunu her izlediğim de ben de güneş gibi yeniden doğmak istiyordum.Keşke zamanı durdurma gibi bir yeteneğim olabilseydi.Ya da zamanda geriye gitmek gibi...tüm yaşanmışlıkları hiç yaşamamış olsaydık.Ama bu abimin kumarı bırakması ve hiç görmeyen birine gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkânsız bir şeydi.