İsimsiz Korkular (Başka Biri/Kitap 2)

Düşünceler...

Arkadaşlar bir Fairy Tail hikayesi yazmayı düşünüyorum. Daha yeni başladım animeye ve çok hoşuma gitti. 24. Bölümdeyim. Her neyse. Yeni bir Titania falan olucak. Ne dersiniz?
Marinette'in Ağzından
Çığlık atan kişi bir kızdı. Hemen arkasından ise AntiBöcek geliyordu. Onu yoyosuyla vurmaya çalışıyordu. Biraz yakından bakınca kaçan kızın Chloe olduğunu gördüm. Adrien ile aynı anda arkaya dönmüş olmalıyız ki çarpıştık ve düştük. İkimiz birden:
-Nereye?
Ben:
-Ehh... Tuvalete.. Yani kaçmak için.
-Ehehh aynen.
İkimizde koştuk ve tuvalete girdik. Tikki çantamdan çıktı. Tikki:
-Hiçbir zaman doğru düzgün kaçmak için bir bahane bulamıyorsun.
-O da benim kusurum. TİKKİ BENEKLER!!
Dönüştükten sonra hızlıca etrafıma bakınıp dışarı çıktım. AntiBöcek:
-PUHAHAHA! TUZAĞIMIZA DÜŞTÜN!
-NE?!
-EN BÜYÜK KORKULARIN GERÇEK OLACAK!!!
Karakedi geldi ve şunları söyledi:
-ONDAN UZAK DURUN!!
-HEYY!! Yavaşla kedicik. Beni koruman hoş ama artık bir erkek arkadaşım var.
-Ben...-Ee... Benim de kız arkadaşım var. Sadece arkadaşça bir korumaydı.
-İyi. Öyle de olsa iyi olur.
AntiBöcek:
-HMMM... Uğurböceği! Senin en büyük korkun neymiş acaba...
Hemen yanında siyah, büyülü bir görüntü oluştu. Tüm Paris kanlar içindeydi o görüntüde.
-Senin korkun... Başaramamak... Veya...
Görüntü benim yaralı ve üzgün bir biçimde Mucizelerimin alınmasını gösteriyordu. Bir el geliyordu ve kulağıma uzanıyordu.
-HAYYIIR!!!
Görüntüyü dağıtmak için yoyomu attım ve görüntü tozlaşarak kayboldu. Ancak görüntü yine kendi yerine geri geldi. AntiBöcek:
-Gizli kimliğinin ortaya çıkması. Bu senin en büyük korkularından.
Yine yoyomu attım ancak bu sefer AntiBöcek beni kendi yoyosunu atarak engelledi ve dedi ki:
-KORKUYU HİSSET!!
Karakedi hızlı bir hamleyle zıplayıp görüntüyü yok etti. Ve AntiBöcek'e saldırmaya çalıştı. AntiKedi:
-Peki senin Karakedi? En büyük korkun Uğurböceği'ni kaybetmek değil mi?
AntiKedi'nin yanında bir görüntü belirdi. O görüntüde ben ölmüştüm ve kafam Karakedi'nin kucağındaydı. Karakedi bana sarılıyordu ve ağlıyordu. Karakedi'nin gözü görüntüye takıldı ve o sırada AntiKedi sopasını ona doğru attı be kafasına vurdu.
-KARAKEDİ DİKKAT ET!!
Ancak bağırmam hiç bir işe yaramamıştı. Karakedi bayılmıştı. Onun yanına koştum ve iyi olup olmadığına baktım. Ancak o anda AntiBöcek'in sesini duydum.
-Peki Uğurböceği. Adrien'ın senden ayrılmasına ne dersin?
-Nereden biliyorsun?
-Herkesin tüm korkularını bilirim.
Görüntüde anne ve babamın öldürülmesi çıktı. Ben Uğurböceği olarak ağlıyordum. Ben de gerçek hayatta ağlamaya başladım. AntiBöcek:
-AHH!! EVET!! EĞER BANA MUCİZELERİNİ VERMEZSEN BU KORKULARINI GERÇEK YAPARIM.
Dizlerimin üzerine çöktüm ve ne yapacağımı bilmez bir halde durdum. İçimden bir ses bu kadar zayıf olmamam gerektiğini, onların sadece korkular- bir dakika. O rüya... Eğer zayıf olma korkumu yenersem onları da yenebilirdim. Ayağa kalktım ve şöyle dedim:
-Korkmuyorum.
AntiBöcek:
-Hayır korku-
-KORKMUYORUM!!
Görüntüdeki ben ayağa kalktı ve ağzından çıkan kanı eliyle silerek bize baktı. Yoyosunu atarak görüntüyü dağıttı. AntiBöcek:
-Bu Nasıl olur? ONU BEN YÖNETİYORUM!!
-HAYIR. Onlar BENİM korkularım ve istersem onları yönetebilirim!!
AntiBöcek'in elinden siyah sihirli partiküller çıkıyordu. Yok olmaya başlamıştı. Eline baktı ve yumruğumu sıktı. Parmağıyla beni işaret etti.
-O zaman Adrien'a zarar veririm!!
Dedi ve AntiKedi ile uzaklaştı.