"ห้ามโผล่หน้าออกไปหรือพยายามช่วยเข้าใจมั๊ย!" จองกุกเอ่ยสั่งเสียงเข้มในขณะที่กำลังดันร่างของฉันที่พยายามจะลุกขึ้นให้นั่งลงตามเดิม
"นายจะให้ฉันอยู่นิ่งๆเห็นพวกนายสู้รบแล้วเจ็บตายกันรึงัย"
ฉันเอ่ยออกมาเหลืออดพร้อมกับหยิบมีดสั้นสองเล่มออกมาจากกระเป๋าแต่จองกุกก็ค้านฉันไว้อีกรอบ "ถ้าพวกนั้นจับตัวเธอไปจะทำงัย"
"นายสนด้วยหรอ ให้ฉันช่วยเถอะน่า"
ฉันเอ่ยออกมาแต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินหลีกไปอีกทางรถม้าก็ดูเหมือนกับจะชนอะไรอย่างแรงจนหยุดเคลื่อนซะอย่างนั้นทำให้ร่างของฉันเซถลาเข้าสู่อ้อมกอดของจองกุกอย่างเสียไม่ได้ ร่างของเราทั้งคู่เซเสียหลักล้มจนไปนอนอยู่กลับพื้นแต่ทันทีที่ฉันตั้งตัวได้ฉันก็รีบผละออกมาด้วยความเร่งรีบพร้อมกับดึงปลายมีดที่ปักอยู่ตรงหน้าท้องของจองกุกออก
ใช่! มีดในมือของฉันนี่แหละที่ปักอยู่ตรงหน้าท้องแกร่งของจองกุกจนเกือบมิดด้ามตอนที่เราทั้งคู่เสียหลักล้มลง ดวงตาทั้งสองข้างของฉันเอ่อล้นไปด้วยน้ำสีใสทันทีที่เห็นบาดแผลของจองกุก ฉันแหวกเสื้อสีดำสนิทที่เริ่มมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยด้วยความตกใจก่อนจะหยิบขวดโหลของฉันที่บรรจุสมุนไพรไว้เต็มไปหมดหวังจะช่วยทำแผลให้จองกุกแต่มือหนากลับดึงมือของฉันออกแล้วเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของฉันแทน
"ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า เด็กโง่!"
"จะไม่ไปไรได้ยังงัยเลือดเต็มไปหมดขนาดนั้น อีกอย่างฉันอายุมากกว่านายนะ" ฉันเอ่ยออกมาแม้ว่าเสียงจะอู้อี้เหมือนเป็ดมากก็ตาม
"ฉันเป็นมนุษย์ไร้หัวใจลืมไปแล้วหรอไง"
ฉันหันมองไปที่หน้าท้องของจองกุกอีกครั้งทันทีที่เจ้าตัวพูดจบ ก่อนที่แผลต่างๆบนหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยนั้นจะค่อยๆสมานตัวแล้วกลายเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหลือไว้เพียงแค่รอยเลือดที่เกาะกรังเท่านั้นเอง "ได้ไงอ่ะ..."
CZYTASZ
HEARTLESS | Red Velvet BTS
Losoweใบมีดคมกริบของเล่มกริชจ่ออยู่ที่ลำคอของฉันทำให้ความพยายามที่จะหนีต้องล้มเลิกแล้วเปลี่ยนเป็นการเจรจาเพื่อหาทางรอดแทน "นายต้องการอะไรจากนักปรุงยาเร่ร่อนอย่างฉันกัน " ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอแต่ฉันกับไม่รู้สึกอยากหัวเราะร่วมเลยสักนิดเพราะผู้ชายตรงหน้าฉั...
