Don't Wanna Be A Loverboy (NL)

Hoofdstuk 4

Heyhey, ik ben terug :) Sorry dat ik zo lang niet geschreven heb, ik zat ongelooflijk vast. Met dank aan vriendinnen heb ik toch weer ideeën gekregen, en ik hoop dat het wat is. Xxx

“WAT?” is de eerste reactie die ik krijg. Ik krimp in elkaar van de felheid in de stem. Dat deed ik anders ook nooit. Is dat weer iets nieuws? Iets wat bij verliefd zijn hoort? “BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN?” schreeuwt Rico. Dan verman ik me. “Gast, doe normaal. En schreeuw niet zo tegen me,” zeg ik kalm. “NEE, IK DOE NIET NORMAAL. JIJ BENT VERLIEFD OP EEN SLACHTOFFER? ER IS MAAR ÉÉN REGEL IN HET CIRCUIT, EN DAT IS NÍÉT VERLIEFD WORDEN!” Nu ben ik het zat. “IK KAN ER VERDOMME TOCH OOK NIKS AAN DOEN DAT IK VERLIEFD WORD? HET IS EEN FUCKING GEVOEL, IETS WAT JE NIET TEGENHOUD! ALS IK DAT KON HAD IK DAT ECHT WEL GEDAAN HOOR!” Rico word rood. “LEER HET DAN! OF DOE IETS ANDERS, LAAT HAAR VERDWIJNEN, WEET IK VEEL! MAAR DIT KAN NIET!” “IK GA HAAR NIET LATEN VERDWIJNEN! IK HAAL HAAR UIT HET CIRCUIT. EN IK STOP ZELF OOK.” Schreeuw ik woedend. Dat was de druppel voor Rico. “IK GEEF JE AAN! BIJ JE BAAS! WACHT MAAR, ZE KRIJGEN JE WEL!” Wacht wat? Me aangeven? Hoe durft hij? “IK DACHT DAT WE VRIENDEN WAREN! IK DACHT DAT IK OP JE KON REKENEN, DAT JE ER VOOR ME WAS ALS IK JE NODIG HAD!” brul ik woedend. “ONZE VRIENDSCHAP IS VOORBIJ!” is het antwoord. Nu ben ik met stomheid geslagen. Voorbij? Na al die jaren? Best, als hij denkt dat hij dat moet doen… Maar dan ben ik hier ook weg. Ik begin driftig mijn spullen bij elkaar te zoeken, een koffer en een rugzak. Allebei propvol, het waren spullen voor vier weken. Ik heb het nog geen twee dagen uitgehouden. Ik stamp zonder iets te zeggen naar buiten, en voel de ogen van de andere jongens in mijn rug. Ze kijken, maar zeggen niks. Ik ben weg hier, weg. Weg van dit alles. Weg van die ruzie’s. Ik loop rechtstreeks naar de Wallen, naar Lydia’s raam. Waar is ze? Ik klop op de deur, en wacht tot hij open gaat. Een bibberige Lydia in sexy lingerie staat voor me. Focus Rowan, focus. En nee, niet op haar verdomde sexy figuur of ondergoed. Doe wat je moet doen, en wegwezen hier. Haar ogen worden groot van angst, maar ze laat me toch binnen. Ze moet wel. Ik ben haar ‘baas’. Maar dat wil ik niet meer. “Lydia, luister. Ik ga je nu iets heel belangrijks vertellen. Luister goed, maar kleed je eerst even om. Je bibbert helemaal,” zeg ik. Dat is niet de reden dat ik wil dat ze zich omkleed. Overal waar ik haar heb geraakt zitten blauwe plekken. Ik wil er niet meer aan herinnerd worden wat voor beest ik was. “Ik… Ik heb geen kleren hier,” stamelt ze. “Die heb ik wel voor je,” antwoord ik kort. Ik trek de rugzak open, en haal er een zwarte skinny en een rood t-shirt uit. “Trek deze maar aan,” zeg ik. Zonder te vragen hoe ik er aan kom, trekt ze het aan. “Ga zitten,” zeg ik, en ik ga naast haar zitten. “Dit gaat heel raar klinken, maar je zult me even moeten vertrouwen. Ik weet niet of je dat nog kan na wat ik je allemaal heb aangedaan, maar er zijn nu mensen onderweg die niet veel goeds met je in de planning hebben. Toen ik je gisteren zo zag zitten, nadat ik je had geslagen, brak ik. Ik wilde het niet laten merken, daarom was ik ook meteen weg. Dit gaat heel stom klinken… maar ik…” BONK BONK BONK! Er wordt hard op de deur gebonsd. De gordijnen van Lydia’s raam zijn dicht, want ze mocht nog geen klanten hebben. “Kom mee, nu. Pak alles wat van waarde is, pak je spullen en wegwezen hier,” zeg ik. Ze kijkt me geschrokken aan. “Doe het nou maar,” zeg ik. Lydia begint haar spullen te pakken, alles past makkelijk in een klein rugzakje. Ik geef haar haar mobiel en ID terug, met als enige waarschuwing dat ze niet opneemt als haar ouders bellen. Ik weet niet waar mijn ‘maten’ toe in staat zijn. Ze zouden haar mobiel kunnen traceren… Ik denk er nu niet over na, en pak mijn koffer en rugzak, Lydia aan mijn hand en we rennen naar achter. Ik hoor hoe de deur word ingetrapt, en ik sprint met Lydia naar buiten, regelrecht in de smerigste steeg van Amsterdam. Het stinkt, er liggen meerdere zwervers hun roes uit te slapen en verschillende prostituees staan kotsend bij hun achterdeur. Ik wil Lydia hier weg hebben, nu. Ik ren het steegje uit, en hou de eerste de beste taxi aan. Ik heb nog ergens een vriend, die niets weet van dit loverboy-gedoe. Ik geef de chauffeur opdracht daar heen te rijden, het is maar 10 minuutjes. Ik betaal hem netjes en neem Lydia mee naar Tyler. Zo heet hij. Ik klop op de deur, en ik wacht tot hij open gaat. “Luister, hier ben je veilig, hier kunnen ze je niks doen,” zeg ik. Lydia knikt, haar lip trilt. En ineens barst ze in tranen uit. “Het spijt me, het spijt me…” mompel ik, en ik open instinctief mijn armen. Lydia stort zich er zonder nadenken in, en huilt alle stress van de afgelopen dagen eruit. Daar staan we dan, een huilende Lydia in de armen van een ‘sorry’-fluisterende Rowan.