Don't Wanna Be A Loverboy (NL)

Hoofdstuk 12

Ont-zet-tend lang geleden dat ik een hoofdstuk gepost heb, ik had totaal geen inspiratie. Met hulp van @JoshuaRyanLove is het me dan toch gelukt, dankjewel xx :)

Sorry voor het wat kortere hoofdstuk, maar ik heb het hopelijk wel wat spannender gemaakt. Ook sorry voor het gemene einde... Maar ik probeer zo snel mogelijk verder te schrijven, want ik heb ook alweer inspiratie voor het volgende stuk :) 

Veel leesplezier!

X x x x Viv

“Hallo Rowan,” zegt Rico gluiperig. Ik wil opstaan, maar merk dat ik vastgebonden aan een stoel zit. “Hallo Rico,” antwoord ik kalm. Ik ben ontzettend bang, maar heb alles nog onder controle. “Kijk eens wie ik bij me heb,” zegt Rico weer. Hij wijst naar de baas. “Ik ben niet blind hoor,” antwoord ik. BAM. Dat kost me een klap. Op mijn oog. Ik voel het opzwellen, en het zit meteen dicht. “Als je zo doorgaat wel,” antwoord Rico weer. Hij is de enige die praat en acties uitvoert. De baas staat er alleen maar, gewoon te kijken. En op de een of andere manier is dat nog enger dan Rico. “Laten we maar direct naar mijn vraag gaan: waar is Lydia?” vraagt Rico. Waar is Lydia? Ik heb geen idee. Zou ze nog op de boerderij zijn? Of zou ze me zijn gaan zoeken? Maar ik houd me groot, doe alsof ik wel weet waar ze is. “Pfft… Alsof ik jou dat ga vertellen!” zeg ik weer. Ik ben niet meer bang voor de klappen, voor de pijn. Als ze willen, vermoorden ze me nu meteen. Maar ze hebben me nodig, denk ik. Ik wacht nog steeds op de klap, maar in plaats daarvan komt er iets veel pijnlijkers. “Wie zegt dat we haar nog niet hebben?” zegt mijn baas ineens. De eerste keer dat hij tegen me praat sinds hij hier is. Ik voel een koude golf van angst door mijn lichaam spoelen. En die angst is ook duidelijk te zien in mijn ogen, leid ik af uit de volgende opmerking. “Word je al bang? Ben je al aan het bedenken wat we allemaal met haar kunnen doen?” vraagt Rico weer. Hij lacht. Zouden ze weten dat ze zwanger is? Het zou ze waarschijnlijk niks uitmaken. Of ze zouden haar er juist extra op pakken. “Want wij hebben dit gevonden,” grijnst Rico, terwijl hij een test omhoog houd. Een zwangerschapstest. Die van Lydia. “DNA-testje, huppakee, bingo,” grijnst hij. Kut. Hoe doen ze dat? Trekken ze echt alles uit de kast om ons te vinden? Blijkbaar wel dus. “We zouden haar kunnen slaan, in haar buik bijvoorbeeld. We zouden haar kunnen neersteken, enzovoort. Noem maar op. Wat zou jij het liefste zien? Oh ja, natuurlijk, dat we jullie allebei lieten gaan! Nou zal ik je eens een verhaaltje vertellen? Rowan en Lydia waren gevangen. En ze kwamen nooit meer vrij. EINDE!” schreeuwt Rico. Hij lijkt wel gek geworden, en hoe langer hij praat, hoe minder ik geloof dat ze Lydia ook hebben. Maar het bange gevoel blijft aan me knagen. Een stemmetje achter in mijn hoofd blijft zeggen: ‘Ze hebben haar. Ze maken haar kapot, meer dan dat jij gedaan hebt’. Dan haalt Rico een mes tevoorschijn. “Zouden we hier wat mee kunnen? Zou ik je hier voldoende pijn mee kunnen doen om ons alles te vertellen over Lydia?” “Nee. Je bent compleet gestoord en gek geworden. Je kunt doen wat je wilt, maar ik vertel je niks. HOOR JE! NIKS!” schreeuw ik nu ook. Dat schiet bij Rico in het verkeerde keelgat en hij haalt uit met het mes. Ik voel het warme bloed uit de snee op mijn voorhoofd over mijn wenkbrauw lopen. Ik moet oppassen, als Rico hem nu flipt ben ik dood. En dan kan ik niks meer doen om Lydia te beschermen. Ik merk nu pas dat ik nog niet aan de touwen achter mijn handen heb gevoeld. Als ik geluk heb zijn Rico en mijn baas beide niet zulke sterren in knopen leggen en kan ik loskomen. Ik morrel wat en voel dat de touwen extreem loszitten. Als ik mijn handen goed draai, kan ik loskomen. Rico haalt nog een keer uit met het mes, en dit keer raakt hij mijn arm. Hij is nu dus compleet geflipt, en het lijkt erop dat als ik niet snel wat doe ik dit niet ga overleven. Ik waag het erop en ruk in één beweging mijn handen los. Rico heeft het te laat in de gaten en ik heb hem tegen de grond geslagen. Het mes schiet uit zijn handen en ik schop het onder een kast. Ik zoek naar een deur, het lijkt erop dat we in een soort oude loods zijn. Ik zie ongeveer tien meter van me verwijderd een deur, die ga ik nooit op tijd bereiken. Ik geef Rico nog een extra klap om er zeker van te zijn dat hij me niet snel achterna loopt. Ik kijk mijn baas aan, maar die lijkt niet van plan te zijn om iets te doen. Ik zet een sprintje in, en ben halverwege als ik omkijk. Wat ik zie laat me schrikken. Mijn baas staat in een houding die je nooit wil zien. Benen wijd, zodat hij stevig staat. Zijn ene arm langs zijn lichaam, zijn andere in een hoek van negentig graden ten opzichte van zijn lichaam. Zijn ene oog gesloten, het andere volgt een rechte lijn naar mij toe. Zijn gezicht vertoont geen enkele emotie. Alleen dat ene oog, dat de rechte lijn naar mij volgt, kijkt over het voorwerp heen waar ik het meest van schrik. En dat voorwerp is een pistool. Ik ren nog harder, om de deur te bereiken en die achter me dicht te kunnen slaan. Maar net als ik bij de deur ben, en hem open wil rukken klinkt de knal, gevolgd door een harde schreeuw. Die schreeuw komt uit mijn mond, en ik val op de grond. Ik realiseer me nog net dat ik neergeschoten ben voordat alles zwart wordt.