Ölümümden Sonra

Ölümün kokusu sinerken etrafa, gerçek tüm olağanlığıyla selamlıyordu benliğimi. Gözlerimi hareketsiz yatan bedenime çevirdim, soğuktan mosmor olmuştu. Avuç içlerim bedenime isyan ederek pembeliğini koruyordu. Her zamanki ağır parfüm kokum yerini çürümüş peynir kokusuna bırakmıştı. Ağzımdan gelen reçelimsi kıvamdaki kırmızı kan yerde bir gölet oluşturmuştu. Saçlarım pencereden esen rüzgara karşı koyamamış dalgalanıyordu.
Ve tam da şu an cesedim, yeni ölen bedenlerle birlikte toprağa girme sırasında. Fakat ben neredeyim? Ölüm ile kalım arasındaki o ince çizginin üzerinde yürümeyi yeni öğrenmiş bir bebek gibi yürüyorum. Ama bir gün gelecek ve ben uçmayı öğreneceğim. İşte o zaman ben ölümü yeneceğim...