Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Herhaling: "Ik heb haar niks te zeggen." Zei ik meteen. Haar ogen werden groot en ze werd stil. "Kom we gaan een serie kijken," fluisterde ze om mij af te leiden. "Laten we iets doen voordat je weer weg moet." We liepen naar de bank en zette de televisie aan.
Zou ze mij missen? Ze had over mij gepraat tegen Janaina en Pelle. Zou ze nog om mij geven? Gaf ik nog om haar?
+
"We often allow guilt to consume us, but we must realize that we can start over at any given time."
Charlotte
Ik liep de trap op van een appartementsgebouw, ik moest naar de derde verdieping. Toen ik nummer 31 zag haalde ik de sleutels uit mijn broekzak en maakte de deur open. Inge lag languit op de bank met een glas cola een boek te lezen. Ze keek direct op toen ik binnen kwam en sprong van de bank af.
"Charlotte!" Zei ze enthousiast. We liepen naar elkaar toe en gaven elkaar een knuffel. "Waar heb ik dit onverwachtste bezoek aan te danken?" Vroeg ze knipogend. "Ik moet met je praten," kreunde ik. "Ik heb iets vreselijks meegemaakt." We gingen op de rode bank in de woonkamer zitten. Ik zat met mijn hoofd in mijn handen na te denken, "Nora is hier." Fluisterde ik. "W-wat?" Ik keek op, "Nora is in Liverpool. Ik botste tegen haar aan in de bibliotheek."
Inge was verrassend genoeg niet verbaasd. Ze werd rood en keek weg, "I-ik wist dat al." Mijn ogen vormden zich tot spleetjes, "wat wist je al?" Ze keek me weer aan met grote onschuldige ogen, "ik wist dat Nora hier woonde. Ik had haar een paar keer gezien in de supermarkt."
Met open mond staarde ik haar aan, "waarom vond je dit niet nodig om met mij te delen voordat ik hier heen ging verhuizen?!" Schreeuwde ik kwaad. Mijn handen waren tot vuisten gebald en ik kookte van woede. "Ik dacht niet dat het een verschil zou maken." Zei Inge eerlijk. "Wat zou het uit maken dat je ex hier woont? Je bent getrouwd met Lucy."
Ik knikte, "het doet er ook niks toe. I-ik-" wat wou ik zeggen? Ik wist dat ik loog, net als Inge. Inge was mijn beste vriendin, ze wist alles van mij. "Ik ben over haar heen." Weer een leugen, toch? Ik was toch over haar heen? Ik was getrouwd met Lucy! Ik mocht hier niet over twijfelen, ik moest het zeker weten.
"Kan ik hier slapen?" Vroeg ik plotseling. Inge knikte en dronk uit haar glas cola, "ga maar naar mijn bed, je hebt je rust hard nodig." Ik deed wat ze zei en viel met mijn kleren aan in slaap...
+
Nora en ik, we waren samen. Zo dicht bij elkaar, zo veel liefde. "Op een dag," fluisterde Nora in mijn oor. "Ga ik met je trouwen." Ik giechelde, "dat zeg je zo vaak." Ze pakte mijn hand, "en elke keer meen ik het." We lagen nog in bed en zoenden. Konden we hier maar voor altijd blijven, voor altijd in ons grote bed. Samen slapen, knuffelen en zoenen. Samen zijn voor altijd. Haar haar zat in de war wat een schattig effect veroorzaakte. "Je bent te lief." Vertelde ik haar. Ze haalde een haar uit mijn gezichtsveld en begon me weer te kussen. "Jij ook schat." Op dat moment waren we even in onze eigen wereld. Het was alsof de aarde niet bestond en we zweefden in ons eigen universum.
"Ik hou van je Charlotte,"
"Ik hou van je Nora,"
Toen werd ik wakker. Mijn ogen schoten open en ik probeerde de flashback uit mijn heugen te wissen. Waarom droomde ik plotseling? Ik hoorde over Lucy te dromen. Ik voelde me schuldig, maar ook verdrietig, omdat ik weer terug wou. Ik wou dat ik weer in mijn droom kon springen. Weg van de aarde, zwevend met Nora.
Ik keek op de klok naast Inge haar bed. Het was al 11 uur 's avonds. Hoelang had ik geslapen? Ik sprong uit bed en rende de slaapkamer uit. Daar lag Inge, op de bank, lichtjes te slapen. Ik schreef snel een klein briefje en legde die neer naast haar. Vervolgens verliet ik haar appartement stilletjes en reed naar de mijne.
Ik deed de deur open en zag Lucy tv kijken. "Hey," zei ze zonder om te kijken. "Hey," zei ik terug. Liep niet maar haar toe, maar direct naar de slaapkamer. "Ik ga alvast slapen." Lucy kon niks terug zeggen, want ik had de deur al dicht gegooid. Met tranen in mijn ogen uit schuld gevoel kroop ik in mijn bed. Ik miste Nora, ik droomde over haar, maar ik was ook zo kwaad op haar. Ze had me verlaten en nooit meer contact opgezocht. Ik was door gegaan met mijn leven, dat was de beste keuze. Ik hield van Lucy, daarom voelde ik mij ook zo schuldig.
Alles wat ik voelde voor Nora mocht niet. Ze moest allang uit mijn geheugen zijn verdwenen. Dat was ze ook, totdat ik haar weer zag. Die grote bruine ogen smekend om vergiffenis. Haar lang prachtige lokken die een beetje in de war zaten. En haar lippen, ik miste haar zachte lippen op de mijne.. Nee! Ik mocht niet niet voelen, dit was verkeerd!
Ik glimlachte door mijn tranen heen. Al deze gedachtes waren petjes wat ik dacht min het begin. Toen Nora mij had gekust en ik niet wist wat ik moest. Ik wist niet wat ik voelde, wat ik moest doen. Ik wist niet wat goed of wat fout was. Alles leek fout, alles wat ik deed, alles wat Ze deed en alles wat we samen deden.
Plotseling hoorde ik een zacht geklop op de deur. "Liefje?" De stem van Lucy klonk zacht en bezorgd. "Mag ik binnenkomen?" Ik was helemaal vergeten dat ik de deur op slot had gedaan. Ik droogde mijn tranen en stapte uit bed. Toen ik de deur open deed vloog Lucy mij om de armen. Haar armen klemden zich stevig om mij heen en ze kuste mijn wang.
"Ik weet niet wat er aan hand is," begon ze met fluisteren. "Maar ik ben er voor je. Ik ben er altijd voor je. Ik hou van je." En toen begon de tranenstroom. Ik voelde mij zo schuldig, zo ellendig. Ik wist niet wat ik anders moest doen dan huilen op Lucy haar schouder. Ik huilde bij Lucy om Nora. Ik huilde bij mijn vrouw om mijn ex.
Toen ik weer rustig was geworden kropen we zonder iets te zeggen in bed. Lucy haar armen stevig om mij heen geslagen. We zeiden niets, maar dat hoefde niet. We leefden heel even in het moment. Ze was er voor me toen ik haar nodig had. Zij was niet vertrokken zonder iets te zeggen. Zij was er wel...
----------------------------- Hoofdstuk 21 - Fantasy Girl 2 Woorden:
Sorry, er was weinig Nora in dit hoofdstuk. Volgend hoofdstuk meer! Het was een verdrietig hoofdstuk, maar soms moet je die schrijven. En soms helpt het om dan alles van je af te schrijven.
Hopelijk vonden jullie dit hoofdstuk leuk! Wat vinden jullie dat Charlotte moet doen? Moet ze naar Nora gaan en het uitpraten? Of moet ze bij Lucy blijven die er voor haar is? Laat achter in de comments!
