"ไม่ได้นะครับ!"
ลู่หานส่งเสียงคัดค้านทันทีที่คำตัดรอนของผู้อำนวยการดังขึ้น หลังจากที่เขาพยายามเจรจาให้ผู้อำนวยการเปลี่ยนใจเนื่องจากมีคำสั่งยุบชมรมของเขาอย่างไม่เป็นธรรม เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน สีหน้าจริงจังปนตัดพ้อด้วยความผิดหวังกับการตัดสินใจของผู้บริหารโรงเรียน
"ชมรมบาสเกตบอลของเราไม่ใช่ไม่เคยทำประโยชน์ให้โรงเรียนนี่ครับ ทำไมถึงมายุบเอาง่ายๆแบบนี้กันล่ะครับ"
"ก็จริงอยู่นะ...ที่ชมรมของเธอทำชื่อเสียงให้กับยองชาง...แต่มันไม่จำเป็นแล้วล่ะ ในเมื่อมัธยมที่อื่นก็สามารถเด่นเรื่องกีฬาได้ทั้งนั้น ที่นี่มีทั้งชมรมฟุตบอล เบสบอล แล้วก็ว่ายน้ำ ไม่มีงบประมาณมาเผื่อเธอแล้วล่ะ"
"เดี๋ยวสิครับผู้อำนวยการ"ลู่หานคัดค้านอีกครั้ง ทว่าเหมือนเขาจะพบกับความผิดหวัง
"คนชมรมเธอก็ถอนตัวไปกันหมดแล้ว..เธอเองก็เป็นสมาชิกชมรมฟุตบอลเก่าไม่ใช่เหรอ?...ทำไมไม่กลับไปที่ทางของเธอกันล่ะ"
"ฮึ้ย..."ฝ่ามือเจ้าตัวกำแน่นก่อนจะข่มน้ำเสียงเรียบๆ "ขอตัวครับ"
ลู่หานเดินปึงปังออกมาจากห้องผู้อำนวยการอย่างไม่สบอารมณ์ การไปขอโดยตรงอาจจะไม่สามารถทำให้คนที่มีอำนาจสูงสุดของโรงเรียนเปลี่ยนใจได้ เด็กหนุ่มเดินไปเดินมาอย่างนึกขุ่นใจ ข้าวปลาก็กินไม่ลง หนักเข้าก็ขยี้ศีรษะระบายอารมณ์จนคนรอบข้างเดินหนีด้วยความหวาดกลัว แต่แล้วก็มีบางอย่างแวบเข้ามาในสมองของลู่หานที่ผงกศีรษะขึ้นอย่างมีความหวัง
ถ้าไปขอคนๆนั้นล่ะก็...
"พี่จุนมยอนอ่า...ช่วยผมหน่อยนะ คุยกับผู้อำนวยการให้ที"
ในห้องของประธานนักเรียนซึ่งอยู่อีกฝั่งตึก ปรากฏร่างของคิมจุนมยอน ประธานนักเรียนปีสามกำลังนั่งสีหน้าหนักใจอยู่กับกล่องข้าวลายกระต่ายโคนี่ ต่อหน้าเขาคือลู่หานนักเรียนปีสองที่กำลังคร่ำครวญ จุนมยอนยกทิชชู่ลายกระต่ายซับเหงื่อก่อนจะใช้ตะเกียบไลท์เซเบอร์กดข้าวในกล่องไปมา
KAMU SEDANG MEMBACA
King of heart & Queen's secret - II [wattpad edition ]
Fiksi Penggemarหัวใจของพระราชา และ ความลับของราชินี ซีซั่นสองแล้วจ้า (เวอร์ชั่นเต็ม) กฏการอ่านมีสองข้อเหมือนเดิม ข้อแรกอย่าเร่งอัพ ข้อสุดท้ายเหมือนข้อแรก ไม่เม้นไม่ว่า กดดาวคนละดวงก็พอ♥