Pentatonix- Tour Life

Trochę wcześniej

"Woke up whistling like the wind blows, looking out my window just to see the shine..."
Wracam ze szkoły słuchając piosenki mojego ulubionego zespołu. Niestety utwór zupełnie nie pasuje do sytuacji, w której się obecnie znajduję.
Jest późna jesień, więc deszcz leje się strugami z nieba, a ciśnienie jest tak niskie jak moje oceny na półrocze.
Próbuję pomóc sobie wizją suchych ubrań, kiedy przejeżdżająca obok ciężarówka zalewa mnie małym tsunami z kałuży. Cudownie...
Teraz to już jestem CAŁA mokra. Gorzej już chyba nie będzie.
Po chwili okazuje się, że jednak będzie.
Widzę jak mój autobus odjeżdża z przystanku. Mam do wyboru 25 minut czekania w tym deszczu albo dojście do domu na piechotę. Wybieram to drugie. Idę patrząc w ziemię, więc nie zauważam starszej pani drepczącej powoli przede mną.
-Co za niewychowana młodzież!- krzyczy kobieta, kiedy w nią wchodzę.
-Przepraszam- mamroczę i szybko odchodzę. Nie mam siły na nic więcej.
Kilkadziesiąt hektolitrów deszczu później jestem w domu. Pod moimi stopami, na parkiecie tworzy się powoli mała kałuża.
-Jeeestem!- krzyczę.
-Przebierz się- pada odpowiedź z salonu.
-Taaa... Też cię kocham mamo.
Wchodzę po schodach zostawiając za sobą mokre ślady. Nie chce mi się nawet wybierać ubrania, więc tylko wycieram się ręcznikiem, zakładam suchą bieliznę i zarzucam szlafrok.
Wchodzę do pokoju i włączam płytę Pentatonix. Uwielbiam ten zespół. Czasem wstaję rano chyba tylko żeby posłuchać ich piosenek. Przeskakuję po utworach aż do "Light in the hallway".
O tak. To pasuje.
Kładę się na łóżku i gapię na sufit. Nie lubię mojego życia. Nie żeby było jakoś okropnie. Mam rodzinę, dom, przyjaciół... Zaraz ktoś pewnie powie: "Powinnaś się cieszyć!". Ale każdy dzień jest taki sam! Szary, nudny, nic się nie zmienia. Czy tak wygląda każdy dzień "normalnej" 16-latki? Chętnie zamieniłabym się z kimś kto ma ciekawe życie.
Zasypiam słuchając uderzania deszczu o szybę.
................
Mamy pierwszy rozdział!
No...
...to ja...
...Idę :*