Life Is An Adventure

hoofdstuk 4

Ik loop door de gang naar de eetzaal als er ineens allemaal mensen gillend weg rennen. Snel loop ik naar de plek waar de mensen vandaan komen gerend. En ik zie een meisje dood op de grond liggen net een mes recht door haar hart. En op de muur staat weer een tekst geschreven: als jij wraak neemt neem ik dat ook. Als hij wraak wil kan hij ook gewoon mij proberen te vermoorden in plaats van al deze onschuldige mensen. Speakers: willen alle leerlingen naar buiten gaan? En snel er is alweer een moord gepleegt op onze school. Einde bericht. Ik loop naar naar buiten vanwege de oproep. Nadat ze hebben gekeken of iedereen er is komt er een man naar mij toe gelopen. 'De alpha wil graag dat je komt.' 'Oke is het belangrijk? Heb ik iets verkeerd gedaan?' 'Kom nou maar gewoon mee.' Zegt hij geergerd. 'Oke'. Na een tijdje lopen komen we bij het packhouse aan. De man die me was komen halen doet de deur open naar het kantoot van de alpha. 'Hallo.' 'Hallo.' Zeg ik terug. 'Ga zitten. Wat gebeurd hier allemaal? Zijn als deze mensen vermoord door jouw?' 'Uhm. Nou nee maar...' 'Wat maar?' 'Er zijn vampieren die mij willen vermoorden om wie ik ben en ze willen wraak. En ze vermoorden deze mensen om mij te waarschuwen. Ik probeer het te stoppen maar het gaat niet zo makkelijk.' 'Ik wil niet dat dit nog verder gaat stop het of je wordt verbannen.' 'Maar...' 'Nee niks te maren je gaat het stoppen en nu weg wezen!' Nou zeg wat is die aardig. Hij is wel de enige die mij hier accepteerd. Oke nu ervoor zorgen dat het stop! Ik ren het bos in en ga overal om me heen. Waar kan Callum nou toch zijn. Ik MOET hem vermoorden. Op dat moment komt er een vampier om mij afgesprongen en duwt mij tegen een boom. 'Nog wat laatste woorden? Hahah. Callum gaat hier heel blij mee zijn.' Ik sluit mijn ogen met het idee dat ik dood ga. Opeens voel ik de armen van de vampier verslappen. Langzaam doe ik een oog open en daarna nog een. Er staat een jongen voor mij. 'Ben je oke?' Voordat ik antwoord kijk ik naar het lijk wat op de grond ligt. 'Nu wel ja. Den ik. Wie ben jij?' 'Ik ben Tyler. Je broer.' 'Oke bedankt dat je me gered hebt. Wacht?! Broer?!' 'Ja' antwoord hij verlegen. 'Ik heb een broer! Waarom heb ik dit nooit geweten? Ben je het zelfde als mij?' 'Nee ik ben alleen een weerwolf.' 'Waarom ben je nooit eerder naar me toe gegaan?' 'Onze vader en moeder wouden je beschermen om wat je was. Ze wouden dat ik dat over nam als zij dood waren.' Dus je hebt me zo'n beetje mijn hele leven gevolgd?' 'Ja om je te beschermen.' 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' 'Blijf je dan nu wel bij me?' Hij knikt. 'Ik ga nou naar de zelfde school als jij. Zodat we samen Callum kunnen vermoorden.' 'Oke.' Samen lopen we terug naar de school. De school ziet er nu zo anders uit sinds de moorden. Ookal is het schoolgebouw nog precies het zelfde. Het ziet er gewoon zo kil uit. De mensen zijn bang geworden dat ze vermoord worden. 'Het is allemaal mijn schuld.' 'Wat is allemaal jouw schuld?' Vraagt Tyler bezorgt. 'Dat iedereen nu bang is. Dat er onschuldige mensen zijn vermoord.' 'Het is niet jouw schuld.' 'Jawel dat is het wel. Ik ben vervloekt.' Er rolt een traan over mijn wang. 'Het is allemaal mijn schuld.' 'Het is Callum's schuld niet de jouwe. Hij moet accepteren wie je bent. Je bent niet vervloekt. Je bent een normaal persoon net zoals iedereen.' 'Denkje?' 'Tuurlijk ik weet het zeker.' 'Dankje.' Ik veeg mijn tranen af en glimlach naar mijn broer. Ik kan het niet geloven ik heb een broer! Endelijk iemand waar ik alles tegen kan zeggen.
Speakers: willen alle kinderen weer naar de lessen gaan? 'Ik moet gaan. Ben je er morgen dan ook?' 'Ja ik zal me meteen gaan inschrijven. Ik kan dan morgen meteen beginnen.' 'Oke dankje.' Ik geef hem een knuffel en loop naar mijn les.

'Damens en heren een goedemiddag. We gaan gewoon goed doorwerken ondanks alles wat is gebeurd en ik wil graag dat jullie allemaal goed opletten. Als jullie even deze aan tekeningen willen over nemen kan ik dadelijk de uitleg geven.' Gelukkig gaat de dag snel voorbij en ik loop naar mijn kamer en ga op mijn bed zitten. Hoe ga ik oplossen dat er geen moorden meer komen. Hoe ga ik Callum vinden? Ik heb geen idee hoe lang ik sta na te denken maar hdt moet heel lang zijn geweest, want ik barst van de hoofdpijn. Ik kijk op mijn wekker 8:00 uur al! 'Hey Melodie.' April komt vrolijk binnen gelopen. 'Ik slaap vanacht bij wat andere vrienden is dat goed?' 'Ja hoor.' Antwoord ik. 'Fijn.' Amber pakt nog wat spullen en loopt onze kamer uit. Ik denk dat ik maar alvast ga slapen. Ik trek mijn pyjama aan stap in mijn bed en val al snel in een diepe slaap.

Vrolijk loop ik naar mijn eerste les. Ik was zo blij dat er dit keer geen lijk in de eetzaal lag. Ik doe de deur van het klaslokaal open en geef een harde gil. Nee dit kan niet waarom. En ik begin te huilen. De docent komt er net aan gelopen. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt hij. Hij lijkt het lokaal binnen en zie dat hij schrikt. Hij pakt zijn telefoon en belt de politie. 'Er is weer iemand op school vermoord. Kom snel.' Hij drukt af. 'Ken je haar?' Vraagt hij aan mij om me te kalmeren. Ik knik. 'April.' En er rolt een traan over mijn wang. Mijn enige vriendin die ik ooit had is dood.

Heeeey mensjes,

Wat vonden jullie er van? Ik zou het leuk vinden als jullie een reactie zouden achter laten en als er spellings fouten in zitten laat het dan even weten😊.

Brechje

Dit hoofdstuk heeft 1025 woorden.