Life Is An Adventure

hoofdstuk 12

'Ben je gek geworden?' Vraagt Daimen verbaast. Je hebt net een plek gevonden waar je mag blijven en dan ga je weg.' 'Je denkt toch zeker niet dat ik jullie ga achter laten? Jullie zijn mijn vrienden de enige die ik in mijn hele leven heb gehad. Ik ga met jullie mee.' Met die woorden loop ik naar mijn kamer om mijn spullen te pakken.

'Weet je zeker dat je mee gaat?' 'Alexis, je weet wat ik heb gezegt. En, ja ik ben zeker. Ik ga met jullie mee.'
'Weet je ook al wat je tegen Tyler wil zeggen? Ik bedoel ik denk niet dat hij mee gaat. Hij is wel heel gelukkig hier.' 'Nee, daar heb ik eigenlijk nog niet over na gedacht. Alleen ik denk dat hij mijn keuze zou begrijpen.' Alexis knikt en gaat verder met het in pakken van haar spullen. We kunnen alleen niet veel meenemen aangezien we een soort van gaan rond zwerven.

'Ik ga even naar Tyler oké?' 'Oké is goed.' Ik loop de kamer uit en loop naar die van Tyler in de hoop dat ik mevrouw Duville niet tegen kom. Gelukkig kom ik haar niet tegen en klop ik op Tylers deur. Hij doet open n kijkt verbaast naar mij. 'Ik had jou hier niet verwacht.' 'Stoor ik?' 'Nee tuurlijk niet kom binnen.' En Tyler doet de deur een stukje verder open zodat ik naar binnen kan. Ik bedenk de beste openings zin die ik heb maar ik kan er eigenlijk geen vinden. 'Wilde je iets vragen?' Vraagt Tyler na een paar minuten stilte. 'Nou ik wilde eigenlijk iets zeggen.' 'Vertel.' 'Nou, ik ben vandaag met Daimen, Theo en Alexis naar de Alpha gegaan en...' 'en...?' Vult Tyler me aan. 'En hij zij dat we niet mochten blijven.' 'Wat?! Maar hij had jou toch al toestemming gegeven?' 'Ja, maar de rest niet en ik laat ze niet zomaar in de steek.' 'Ik begrijp je wel maar...' 'Dus je vindt het goed als ik meer ga?!' Antwoord ik blij. 'Ja.' 'Dankje.' En ik geef Tyler een knuffel. 'Als ik contact met je kan opnemen doe ik dat meteen.' Tyler knikt 'Wanneer willen jullie eigenlijk vertrekken?' We willen morgen ochtend vertekken. Dan gaan we ook naar de balie om te zeggen dat we van deze school af gaan.' 'Oke maar ik zie je morgen toch nog wel hè?' 'Tuurlijk.' Ik geen hem een knuffel en loop terug naar Alexis.

'Hey.' 'Hey! Hoe ging het bij Tyler?' 'Goed. Hij begrijpt dat ik graag met jullie mee ga. Morgen zie ik hem nog en krijg ik nog de tijd om afscheid van hem te nemen. Ik ga hem wel missen.' 'Natuurlijk ga je hem missen daar is niks raars aan hij is je broer. Ik ben wel blij dat hij achter jouw keuze staat anders had hij jou het kiezen veel lastiger gemaakt.' 'Dat wel, maar ik heb jullie altijd nog en ik hou contact met Tyler. Ik weet dat ik hem gewoon ooit weer zal zien.' 'Goed. Zullen we dan maar gaan slapen want morgen moeten we vroeg op.' 'Ja, dat is eegln goed idee.' Ik doe mijn pyjama aan en ga in mijn bed liggen en val al snel in slaap.

Ik word wakker en kijk op de wekker. Oeps! Het is al half 8 we zouden om kwart voor 8 al allemaal beneden verzammelen. 'Psst. Alexis word wakker. Ze word niet wakker. 'Alexis!' Roep ik nou wat harder. Ze rolt wat in haar bed maar wordt niet wakker. Dan is er maar een manier om haar wakker te krijgen. 'Alexis? Ik heb donuts!' Roep ik blij. Alexis schiet direct omhoog. 'Donuts! Waar!' 'Ik zou je moeten teleur stellen er zijn er helaas geen maar we moeten wel opschieten want we hebben niet meer zoveel tijd en ik wijs naar mij wekker. 'Ow shizzels. Waarom heb je me niet eerder wakker gemaakt?' 'Ik had het geprobeerd. Nou kom op opschieten.' Alexis springt uit bed en trek haar allerdaagse kleren aan.

Al we alle twee klaar zijn pakken we onze spullen en snellen we naar beneden. 'Jullie zijn 1 minuut te laat.' Zegt Daimen nep boos. 'Het is een misdaad.' 'Jaja het zal wel laten we nou maar snel naar de bali gaan om te zeggen dat we stoppen met deze school.' We doen wat ik had gezegt en melden ons af. We lopen de school uit en ik zie Tyler staan. Ik ren naar hem toe en gaaf hem een knuffel. 'Ik ga je missen.' En er rollen een paar tranen over mijn wang. 'Ik jouw. Ook we houden wel contact hè. Ja, natuurlijk. 'Tot ziens.' 'Tot ziens.' Ik geef hem nog een laatste knuffel. 'Melodie kom je?' 'Ik kom!' Ik geeft Tyler een dit keer echt aller laatste knuffel en ik ren de richting op van de rest. Ik zie Tyler nog zwaaien tot dat hij verdwijnt achter de bomen van het bos.

Na een tijdje komen we in een ander territorium terecht en gelijk worden we aangevallen door de wachters. Eentje pak me bij mijn keel en duwt me omhoog tegen een boom. Ik word boos en ik voel dat mijn ogen beginnen te gloeien. De wachter laat me snel los en kijkt bang in mijn ogen. Dat geeft mij de kans om hem hard in zijn gezicht te slaan. Ik zie dat Alexis, Theo en Daimen de wachters ook hebben neer gehaald. 'Wow. Dat was echt cool jouw ogen gloeien helemaal ze leken wel vuur.' 'Kom laten we nou maar snel verder gaan.' En we lopen verder. 'Waar moeten we nu eigenlijk heen gaan we worden waarschijnlijk nergens geaccepteerd.' 'Ik weet het niet. We zijn vergenoeg van de wachters af, dus ik stel voor om hier te over nachten want het is al heel laat.' Ze knikken in stemmend. 'Oke dan houden we om de beurt de wacht. Ik begin wel gaan jullie maar slapen. Ik maak de volgende wel wakker als die aan de beurt is.' Ik ga op een steen zitten en hou de wacht. Het is eigenlijk best raar dat ze ons nog niet gevonden hebben. Maar ja het zal wel.
'Daimen? Daimen?' 'Wat?' 'Het is jou beurt voor de wacht.' 'Nu al?' 'Ja nu al. Kom op opstaan ik wil ook nog even kunnen slapen.' Daimen staat vermoeid op en gaat op dezelfde steen zitten als ik zat. Ik ga op de grond liggen en val al snel in slaap.

Heeey mensjes,

Wat vinden jullie ervan? Ik krijg graag reacties😊.

Brechje

Dit hoofdstuk heeft 1091 woorden.