AT(Anterograde Tomorrow)

2.1

Jongin özü ilə birlikdə avgust ayının ilk gününü və iki qəhvəyi rəngdə paketi gətirdi, onları əhtiyatsız KyungSoo-nun balaca mətbəxt stoluna atdı və bunun səbəbini demək üçün ona tərəf döndü.

-Sən dünən öz evinin açarlarını mənə vermisən.

- Mən bilirəm, - KyungSoo divarda asılan kağızı göstərdi, amma ona elə gəlirdi ki, bunu kağızsızda  bilə bilərdi. Jongində hər şey yeni idi, amma tanış, təəssadüfü, amma isti, sanki ağıldan nəsə gedib,amma qəlbin daxilində iz salırdı.

-Mənim haqqımda başqa nə bilirsən?- Jongin soruşub, paketdən tostları, yumurtaları çıxartdı və adi öyrəşmə kimi mətbəxdə işləməyə başladı.

- Sənin adın Jongindi, sən mənim qonşumsan,-KyungSoo Jongin-ın mətbəxt şkaflarından stola olan bütün hərəkətlərinə baxırdı. – Əvvəllər sən rəqs edirdin, amma bunu atdın, çünki yazıçı olmaq istədin və sən də məyus gülüşdü, və sən həmişə çəkirsən, ona görə ki... ona görə ki, sən ölü...

Jongin-ın albomu mətbəxt stolundan götürüb, onun son kağızını cırmaqla onun səsi qulaqlar üçün inanılmaz acı səslənirdi. KyungSoo susdu və Jongin-ın atəşi götürüb kağıza yaxınlaşdırmasına baxırdı.

-Sənə bunu bilmək lazım deyil. Mən – bu səhifəyəm, hansı ki, günlərin bir günü itəcək. Bu səhifəni gözəl belə adlandırmaq olmaz. Kağız qanla və göz yaşları ilə dolacaq və düzünü dəsək, ən yaxşısı mənim səhifəmi əldə etməməkdi.

- Amma...

- Sadəcə unut.

Jongin getdiyi zaman KyungSoo gizlicə kağıza yenidən yazdı, külü yığdı və bir boş qaba tökdü. O bunu ona görə etmədi ki, Jongini xatırlasın, yox, KyungSoo sadəcə onun gizlicə gülüşünə səbəb olan oğlandan bilmək istəyirdi. O istəyirdi ki, sabah KyungSoo bilsin, ruhlu cilddə olan Jongin-in siqaretlə, onun  öz boğazına dərmanları töküb və onları südlə içmənin içində, Jongin, hansı ki, hamıya üzü və bədəni ilə gülə bilər. Jongin, hansı ki, kepkanısının arxasını qabağa çevirib  geyinir və təəssadüfü momentlərdə yanaqlarını şişirdir. O, sanki uşaqdı  ancaq qoca insanın yaraları ilə, sanki romantik, acı reallığın buludlarında gizlənən birisidir.

Baxmayaraq ki, KyungSoo-da bu dəfə şəkili yox idi, amma ona elə gəlirdi ki, onun olmaması o qədər də vacib deyildi. Sözlər öz-özünə yaranırdı hər cümlənin sonunda bir istək kimi  və KyungSoo düşünürdü ki, bu adi şəkillərindən çox Jongin-in ulduz tozları ilə dolu olan gözlərindən daha çox öz hissini göstərirdi. O, onu necə hyung adlandırırdı. O, necə kepkaların arxa hissəsini qabağa qoyub, onların oxşadığını deməsi.

O, ancaq Jongin-ın öləcəyini yazmadı.

--

Onun albomunun sonuncu səhifəsində olan insan müəyyən olmuş günlərdə Jongin idi, o biri günlər o yazıçı idi və ya qisa müddət ərzində liftdə görüşən qərib idi. Yaxşı günlərdə onun dərisi yumuşaq zeytun rənginə bənzəyirdi; pis günlərdə isə onun rəngi sanki kimisə cazalandırmış formada sarı rəngdə olurdu. Bəzən o sadə oğlan idi, qonşu balkonda oturub, ayaqlarını sallayıb və əllərini paslanmış metallara qoyan, qurumuş dodaqlarında siqaret tutan idi. Bəzən o yorğun insan idi, divara söykənmiş, yağış altında batan, saçları sulanmış və əyilmiş belli idi. Bəzən onlar koridorlarda uzanan saniyələri bir bölürdülər, və ya yumulmuş gözlərlə, siqaret tüstüsünün və bluzın səsləri içində itib, saatlarla söhbət edərdilər. Bəzi vaxtlar onu görmək acı verirdi, bundan KyungSoo-nun sinəsində nəsə ağırlıq məskan salırdı, acizlikdən çox, amma ən çox, o insanla olan görüşlər KyungSoo-nun şüurunu fırladıb, işiqlandırırdı.