AT(Anterograde Tomorrow)

3.2

O, oktyabrda,  yaşıl rəngli divarların əhatəsində,  süni ot rəngində olan yaşıl rənglər arasında oyandı. Oktyabrda dünya günəş batması ilə,  sərilmiş yarpaqlarla və unudulmuş söz vermələrlə məhv olurdu. Oktyabrla bir sonsuz yağışlar gəldi, hansı ki ölümsüz izləri silir və bara yeni insanları gətirdi.

O, noyabrda oyandı, qarla, hansı ki hündür və qalın olaraq onun pəncərəsinin yanında idi. Yaxşı tanış olan hisslər, üzü ilə yastığa uzanıb və elə ağlamaq ki, sanki sabah heç vaxt gəlməyəcək, bu onun içini bir-birinə qarışdırırdı. Noyabr o günlərin yığımıdır, hansı ki, sonun başlanğıcı və başlanğıcın sonu olurdu. Noyabrdan növbəti günlər gəlməyi dayandırdı. Noyabrda o düşündü, nə qədər o bu cür yaşayır və nə qədər o belə yaşamaq fikrindədir, və nə qədər qalıb sabahkı günlər ki, vaxt onu buraxsın.

O, dekabrda oyandı, dörd gün Milad gününə qədər, qapının döyünməsi ilə. Qaranlıq onun otağını udmuşdu, dəhliz boyu gedəndə, o əlləri uzadaraq divarlara toxunurdu və o qapını açardan çıxardı, açdı və...

-Hyung,- sızıldayırdı onun qapısında oğlan. KyungSoo görürdü  onun kül kimi dodaqlarını və şişmiş gözlərini, xəstəxana xalatında titrəyən, saçlarında qar dənənələri ilə və plastik başmaqları ilə ayaqlarda olan oğlanı. Oğlan, təbəssüm etməyə çalışırdı ki, onun dodaqların qıraqlarında təəssüf izləri qaldı, amma bu hər şey itdi, çənəsi ilə yenidən hərəkət etmək istəyəndə, - hyung, - və sızıltı, - hyung, hyung...

Böyük, ifadə edilməz istilik dalğası KyungSoo'nu əhatə etdi, amma bu xırıltılı sual verilməsi üçün bəs deyildi.

-Sən kimsən?

Pauza.

-Əlbəttə, xa-xa əlbəttə, sən yaddan çıxartmısan... Necə də dəlilik idi mənim tərəfimdən...

KyungSoo nəfəsini saxlayaraq, maraqla və ya bəlkə də başa düşülməz hisslə, ona baxırdı, oğlanın gözlərində nəsə qırmızı fırlanırdı. Qorxulu idi bunu izləmək, necə asanlıqla sınır bu sümük yığımı, sanki yavaş hərəkət edirdi. Oğlan titrəyirdi, parçalara bölünürdü və səssiz sızıltılı səslər çıxardırdı. Əllər göz yaşlarını silirdi, sinəsi isə sakitləşməz ağrı ilə itirdi; sonda o hər şeyi uddu, ağırlıqla olsa belə.

O balaca salamlama jestini etdi, amma bu kövrək görsənirdi, - Bağışla ki, səni narahat etdim. Mən sadəcə düşünürdüm... birdən, sən xatırlayırsan...amma, sadəcə, fikir vermə. Mən ən yaxşısı...

Heç nə yox idi, yalnız sakitçilik qar dənələri ilə qarışırdı, balaca şarlı işıq parıltısı, sanki atəşböcəkləri kimi, o zaman ki, KyungSoo oğlanın əlindən tutdu. O heç kövrəlikdən  fikirləşmədi, oğlanı qapıya tərəf çəkdiyi zaman. Düzün dəsək, o bilmirdi nədən düşünür, dediyi zaman, - Yox, həyətdə qar yağır. Mən sənə cekət gətirəcəm. Sən soyuqlayacaqsan.

-Soyuqlama,- təkrarladı oğlan və onun gülüşü dünyanın ən acılı gülüşü kimi səsləndi, - Mən soyuqlayacam.

--

Onların xəstəxanaya qədər yolda, oğlan özünü Jongin'ın kimi təqdim etdi. O KyungSoo'ya dörd faktı saydı, taksinin arxa oturacağında. Birincisi, o yazıçıdır. İkincinsi, onlar əvvəllər görüşüblər. Üçüncüsü, o ölür. Dördüncüsü, o bütün kağızları və KyungSoo-nun albomunda olan qeydləri yığışdırıb.

-Mənə dedilər ki, mənim altı ay yaşama müddətim qalıb. Bəlkə də, il, əgər mən özümü yaxşı aparsam, - dedi Jongin, gözlərində günəş batması əks olunurdu. – Mən qəhrəman kimi olmaq istəyirdim. Səni məni unutmağa izin vermək, səni bütün dünənki günlərdən xılas etmək və sabahkı günlərlə saxlamaq, amma... sonra mən eşitdim ki, mən də sətəlcəm xəstəliyirdir. Bu altı ay deyil. Mən də dörd həftə qalıb. Bəlkə də, üç. Və mən sındım. Dünənki günlərdə ilişmək, sənin mənsiz yaşamağın, birdən belə kədərli görsənmədi, necə əvvəlki kimi – düzdü, bağışla məni. Mən aldadırdım. Mən qəhrəman deyiləm. Sadəcə qorxaq.