AT(Anterograde Tomorrow)

2.2

                      -Qulaq as, nə vaxtsa mən demişdim ki, sənin haqqında kitab yazacam,- dedi Jongin. Onların dabanları qumda itirdi; uzaqlıqda olan dəniz səsi onun səsinin itməsinə səbəb olurdu, - İş orasındadır ki, mən əslində sənin haqqında yazmaq istəmirdim. Mən ümumiyyətlə yazmağa çalışmırdım, düzünü dəsəm. Yazıçılıq səyr etməklə bağlıdır, mən də təsdiqləməyə çalışırdım və... bu dəfə mən izləmək istəyirəm. Mən səni tanımaq istəyirəm.

KyungSoo Jongin-un öskürüb qurtarmasını gözlədi və cavab verdi, - Amma mən öz haqqımda sənə demişdim. Bütün günü. Və mən özüm barədə bu iki ay ərzində sənə danışmışam, mən əmin deyiləm ki, nəsə qalıb ki, sənə demə...

Onun sözü yarımçıq qaldı, ona görə ki, Jongin öz əlini onun boynuna qoydu. Jongin onun sözünü bununla müqavilə ilə birləşdirdi,  KyungSoo isə ona təəccüblə baxdı. Onun üzündə gülüş işıldadı, böyük olmayan, amma hansısa obrazla qulaqlara çatan, dişləri görünmədən, amma ay və bütün ulduzlarla birlikdə parlaq olan zaman  Jongin dedi, - Amma bir personajda var, onu sən mənə danışmamısan. Sən mənə iyirimi yaşlı KyungSoo-dan danışmısan. Sən  kimçi spaqetti, nazik zarafatlardan, ağacların altında yemək yemələrdən danışdın. Ondan, hansı ki, ölüb. Sən mənə demədin, o hyungdən, hansı ki, indi sağdı, hansı ki mükəmməl barda oxuyur musiqi notalarına düşməsadə, hansı ki, hər gününü sanki ilk və sonuncu kimi yaşayır.

-Mən... – KyungSoo başladı və bu moment o başa düşdü ki, deməyə heç bir sözü yoxdur. Jongin-un  isti və ağır əli, onun boynunda ideal görsənirdi.

- Mən sənin haqqında bilmək istəyirəm, hyung.  Nə dünən ki ,  nə də sabahkı səni yox. Mən bu gün ki səni tanımaq istəyirəm. Bilmək istəyirəm, sən özüvü necə hiss edirsən, niyə sən bu gün bara getmədin, oyandıqda ilk düşündüyün nə oldu, qıdıqlıdırmı sənə...

- Hə.

- Nə?

- Mənə qıdıqlıdır,- və KyungSoo başa düşmürdü nə edir, öz əlini Jongin-ın əlinin üstünə qoydu və bir istilik hiss etdi, - Amma sənin əlin burda mənim xoşuma gəlir. Bu qorxuludur. Yaxşı mənada.

Jongin, çox güman ki, gülmək istəyirdi, amma adi bir momentdə onun gülüşü öskürməklə əvəzləndi, hansı ki ikisini əyilməyə məcbur etdi. O vaxta qədər ki,onlar yan-yana dəniz qırağında uzanıb, saçların arasında qum, barmaqlarında okean suyu, KyungSoo Jongin-ın boynunu sığalladı, havanı hiss edirdi, ağır nəfəs alıb, verirdi, və gözlərini bağlayırdı.

-Mən də səni haqqında bilmək istəyirəm. Bu gün, mən səni unutmaq istəmirəm.

Və Jongin ona yadda saxlamağa köməklik edirdi, izləri bütün xətlər boyu saxlayıb, dərinləşdirirdi, və keçmişin, gələcəyin Kim Jongin-nı dəridə, dodaqlarda və KyungSoo-nun kipriklərində həkk edirdi. Yuxu - onun üçün sanki mum, polyester, penoplast, yun, qrafir, kimi əhatə edirdi,  KyungSoo keçmişə gedə bildiyi zaman və o  Jongin-ın əl və ayaq barmaqlarının uclarını tutmağa çalışdı.

-Sabah,- dedi KyungSoo, yuxu və reallıq arasında olanda. Jongin-ın əli sanki görülməz bir ruh kimi onun sinəsindən keçib, onun dualarını sakitləşdirirdi,- Mən sənin necə rəqs etdiyini görmək istəyirəm.

- Niyə?

- Sən bu haqqda danışanda, sanki birazda olsa işıqlanırsan... Mən sənin tamamilə işıqlanmağıvı görmək istəyirəm. İşıqlanasan. İşıqla dolu olasan. Sanki atəşböcəyi kimi?