Ben bundan 2 sene önce çok hayaller kurar hayatı hep toz pembe gibi görürdüm .
Ta ki bir gece ansızın babamın ölüm haberini alana denk...
Annem benim uyuduğumu zannediyordu ama ben annemin aldığı haberi anlamaya çalışıyordum.
Birden ağlama seslerini duyduktan sonra anlamıştım bu işin aslını astarını.
İşte o günden beridir aklımda kurduğum düşündüğüm o güzel hayallerimin peşini bırakıp annemi ,kardeşlerimi koruyup kollamaya adadım kendimi.
Şuan 11 yaşındayım bu 1+1 evde 2 kardeşim ben ve annem yaşıyoruz.
Geçinmemiz ne kadar zor olsa da annem beni okula götürmeye gayret ediyor
Ben bu konu ile ilgili anneme hep söylemiştim okula gitmeyeceğimi ama annem hep bana derki ;
-Oğlum canım bahtsız oğlum sen oku adam ol gerisini boşver derdi
Bende anneme söz verdiğim için okula gidiyordum ama okuldan geldikten sonra bir iş yerinde kalfa olarak çalışıyordum.
Ben de zaten bir çocuğum ama kalbim o yaralardan sonra o aldığı darbeler sonucunda sanki bir delikanlı gibiyim...
Ben kendimi hep sorgularım ağladığım zamanlar ;
Murat sen neden ağlıyorsun?Bu hal ve tavırlarını BABAN görse ne yapardı ?
Senin kendini toparlaman lazım kendin için olmasa da annen için kardeşlerin için diyerek hayata yeniden kendimi tutunduruyorum ...
Birden anneme baktığımda onun bir gülüşü onun 1 Gamzesi ni görmek sanki kalbimdeki içimdeki yaralara birden merhem oluyor onun bir gülüşü içimdeki bütün sıkıntıları gideriyor...
CANIM ANNEM SEN YETER Kİ GÜL SANA CANIM FEDA ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
siz hiç hayallerinizden SIFIR aldınız mı?
Teen FictionBen bu dünyaya iki kanatlı gelmiştim. İlk önce babamı kaybettim bir kanadım kırıldı. Tek kanatlı nasıl yaşayacağımı öğreten annemi de kaybettim kanatsız bir kuş misali bu dünyada yapayalnız kaldım. SORARIM SİZLERE KANATSIZ BİR KUŞ ÖZGÜRLÜĞE...
