Loved || ~ Harry Styles {deel 3}

*7

Alle ogen waren gericht op mij, blikken van haat en afgunst. Blikken die mijn ziel binnendrongen als een speer. Ze deden me pijn op een mentale manier. "Oh mijn hemel slet" "Gadverdamme" "Ga weg Keylee je bent nu een moeder snap je niet dat je er niet meer bij hoort" 

Mijn ogen vliegen van de ene persoon naar de andere, ik vang de afgunst op maar laat het allemaal vallen wanneer ik wakker schrik. Dit soort dromen had ik nu al weken, het scheelde dat ik nu tegen het grote warme lichaam van Harry aan lag. Ik kneep harder in de omhelzing waardoor hij ook begon te brommen. "Key?" Heel langzaam werd hij wakker en keek hij neer op mij. "Ben je aan het huilen?" Blijkbaar. Waarom moest ik altijd huilen, ik werd er helemaal gek van. 

"Nee uhm..ik had gewoon een slechte droom" hij strijkt zijn hand over mijn rug op en neer, zoals moeders doen bij een baby. Zoals ik dat misschien over een apar maanden ook doe bij een baby. "Ik wil niet meer slapen" 

"Niemand heeft gezegd dat het moet" Hij grinnikt lichtjes, nog steeds vermoeid. Het verbaasde me eigenlijk hoe snel hij wakker was geworden sinds hij normaal een hele vaste slaper is. "Zullen we naar het strand gaan?" zei hij na vijf minuten stilte. 

"Wat?" ik zuchtte en keek op de klok "Harry het is vier uur s'nachts" 

"Tijd is slechts een getal" Hij duwt me voorzichtig uit de omhelzing en staat op. In zijn boxer loopt hij naar de badkamer om daar zijn kleding aan te trekken. Vanuit dezelfde positie als waarin hij me had achtergelaten bekijk ik alles wat hij doet om zich klaar te maken voor een nacht tripje. Wat was deze jongen toch bizar af en toe. "Kom op, slapen is voor losers" knipoogde hij. 

Dus ook ik had kleding aan getrokken, zonder enige reden stapte we de auto in en genoten we van een rit om vier uur in de nacht. Het had wel iets magisch, af en toe zag je lichtjes branden maar verder waren de straatlantaarns het enige licht wat de wereld gaf. De straten die overdag zo gevuld waren met vrolijke mensen waren nu leeg alsof iedereen plots was verdwenen. Er hing een rust over de straten die je tussen 8 en 12 niet kon vinden. De muziek die hij plotseling aanzette galmde door mijn oren...nee door mijn hele lichaam. 

"And you're a liar, at least all of your friends are

And so am I, just typically drowned in my car

It's my party and I'll cry to the end

You must try harder than kissing all of my friends

You

It takes a bit more, yeah it takes a bit more than you" 

Voor ik het weet kan ik mijn ogen focussen op de lege en eindeloze stranden. De golven die tegen het zand aan duwen als lucht tegen vogels. De geur van zeezout en een vroege bries. Misschien was dit nog helemaal niet zo'n enorm slecht idee. De pier waar Harry en ik toen zo'n geweldige date hadden gehad was niet meer verlicht zoals toen, op de sierlampjes aan de randen na. "Herinner je je deze date nog?" Zeg ik zachtjes voordat ik de passagiersstoel verlaat. 

"Tuurlijk herinner ik me die nog, ik herinner me al onze momenten nog" Het verbaasd me (zelfs voor vier uur s'nachts) hoe stil het is. Het enige geluid is het geluid van diezelfde golven. "Ik herinner me elk moment met jou Key, ik herinner me elke glimlach, elke huil. Hoe kan ik jou ooit vergeten?"

We stonden nog steeds aan de rand van de boulevard, met zijn arm om mij heen liepen we uiteindelijk samen het strand op. In pure stilte. Het was heerlijk. Het voelde niet eens meer als vier uur s'nachts. Het voelde niet eens meer als drie personen, het voelde niet eens meer als stress. Ik zag alles ineens positief. Ik weet niet of het de warmte van Harry's lichaam was, het geluid van de golven of het beeld van de verlichting...het voelde in ieder geval fijn. "Meisje of jongen?"Floepte ik er uit.

 "Wat?"

"Zou je willen dat het een meisje of een jongen word" Misschien waren Harry en ik hier eigenlijk wel klaar voor maar hadden we dat gewoon nog niet door. Moesten we even inzien dat alles wat er ooit gebeurd was allemaal opgelost is. Het was allemaal verleden, stiekem nog een stukje toekomst maar we hadden al zoveel erge dingen mee gemaakt. Misschien was deze derde persoon wel een soort bevestiging voor ons, dat we er samen toch wel doorheen kunnen komen.

"Als zij of hij maar op jou lijkt" ik grinnikte.

"Kun je even niet zo slijmen en gewoon een normaal antwoord geven" plaagde ik "Ik hoop op een jongetje. Eentje die dan eigenlijk niet wilt winkelen met mama maar het uiteindelijk heel gezellig vind, een lieverd die kattenkwaad uithaalt. Die lief is voor meisjes" was het gek dat ik hier over na had gedacht?

"Eerlijk gezegd...maakt het mij echt niets uit. Elk kind heeft zijn eigen schoonheid. Misschien geef ik niet de juiste genen maar ik weet in ieder geval dat dat word uitgebalanceerd met jouw prachtige karakter" Ik kijk op naar hem, hij straalt rust uit. Het was Harry die mij rustig maakte. Ondanks alles. "Maar...het feit dat je er over na hebt gedacht, dat betekend dus dat je het wilt? Geen...je weet wel...- abortus" het komt er moeilijk uit. Dat woord hadden we nog nooit in een gesprek geplaatst. Ik kon geen abortus ondergaan, dat voelde net als een kind vermoorden in mijn ogen. Nee...dat was geen optie. Daar had ik zelf al genoeg over na gedacht ondanks dat ik er nooit iets over gezegd heb.

"Ik denk het, ik weet niet of ik een abortus mentaal aan kan. Niet dat een zwangerschap makkelijker is maar dat kan ik in ieder geval proberen" zijn hoofd knikt zachtjes en daarna valt het even stil. Het zand onder ons begint warm te worden "Harry"

"hmm" hij legt zijn blik op mij maar ik staar naar de horizon die heel erg langzaam lichter begint te worden.

"Ben je bang voor wat mensen zeggen? Ik wel namelijk" zonder iets te zeggen gaat hij staan. Hij loopt ver naar voren en eerlijk gezegd heb ik geen eens zin om achter hem aan te gaan. Ik zat goed. "Hazz?"

"Kijk Keylee, al die mensen-" schreeuwde hij "- staan helemaal hier! En wij staan helemaal hier" zijn lichaam staat weer naast me. "Dus je hebt twee keuzes, je ogen leggen op al die mensen die daar staan..al die mensen blokken het zicht dat er is. Terwijl als je je ogen iets naar rechts beweegt er een prachtige horizon te zien is. Je op die mensen focussen heeft geen zin, dat is alleen maar verloren tijd die je had kunnen geven aan de prachtige horizon". Sinds wanneer was Harry zo poëtisch?!

Mijn lichaam vouwt in de zijne. Zijn armen om mij heen en mijn hoofd tegen zijn borst. "Zoveel ogen die kijken en een mening hebben, vaak overtreffen ze mijn sterkte. Hoe graag ik het ook wil negeren" ik zuchtte "daarnaast, de enige mening die me het meeste pijn doet is die van de kleine. Wat als hij dadelijk geboren word maar me niet mag, hoe ga ik er voor zorgen dat ik echt zijn moeder ben maar ook naar school ga? Waar ga ik wonen, ik kan moeilijk een kind in een kamer van 4 bij 4 opvoeden"

"Je weet dat je het kind al als een hij omschrijft" knipoogt hij "we kunnen een flatje zoeken, er zijn er genoeg hier in de buurt. Studentenflatjes zijn niet zo duur, dan kan ik meteen een baan zoeken voor een reden".

"Teen-vader zoekt baan" we lachte, allebei. "Ik hou van je Styles"

"Ik ook van jullie"

Gek cheesy :$

Wel cute!

ik ben weer eens hier om mijn excuses aan te bieden voor het weinige uploaden. Echt als jullie mijn stage en werk rooster zouden zien gaan jullie spontaan huilen. Het scheelt dat als het rustig is zoals nu ik op stage kan schrijven. Ik probeer wat hoofdstukjes vooruit te schrijven zodat ik veel voor jullie heb de aankomende weken! Jullie verdienen zoveel meer dan ik jullie geef op het moment.

Ik ben wel echt iedereen nog dankbaar voor het lezen van mijn verhaal en ik hoop dat jullie nog lekker lang bij me blijven hihi. Voor de planning van mijn andere verhalen (die zoals gemerkt weer verwijderd zijn) ik ga echt focussen op Loved nu...voor de honderdste keer. Er komt pas weer een nieuw verhaal wanneer Loved af is, en ik heb nog super veel plannen dus dat komt goed!

Love you all xoxo