Loved || ~ Harry Styles {deel 3}

*6

Het huis dat mij zo bekend was als mijn eigen lichaam stond voor me alsof ik er bang voor was. Ik was ook wel bang, bang dat het allemaal niet zo zou uitlopen als hoe ik wilde. Harry zat naast me met zijn hand op mijn knie, auto in stilte, omgeving in stilte. Zijn ogen gericht op hetzelfde huis, gedachten waarschijnlijk op mij. "Key" Ik schudde mijn hoofd om hem stil te krijgen. We zaten hier dan wel al vijftien minuten, hoogstwaarschijnlijk langer. Het voelde niet zo, ik wilde uitstellen wat ik zou gaan doen daarbinnen. Wat als de meest dierbare mensen in mijn leven me zouden gaan haten. 

"Oke...ik ga naar binnen" Zei ik vijf minuten later. Mijn hand duwde de autodeur ruw open en ik stapte de koudere lucht in. (de verwarming had die twintig minuten ook aan gestaan). 

"Key wacht, weet je zeker dat ik niet mee moet?" Ik knikte. "Oke...ja ik weet het we hebben het er vaak over gehad maar ik wil niet dat je moeder denkt dat ik er niet bij wilde zijn" 

"Ik haal je op als ze een beetje redelijk reageert" Hij glimlacht, hij glimlacht nog een keer en dan kijkt hij met angst. Ik ook, al de hele tijd. Maar ik moet. Ik moet doorlopen naar die grote voordeur en accepteren wat hun antwoord is. Het was niet dat ik bang was voor een reactie zoals Harry ze eerder gaf, ik was bang dat ze me niet meer zouden omhelzen. Dat ze me niet meer wilde spreken en ik echt uit hun leven zou verdwijnen.
 Ondertussen was ik al voor de deur aangekomen. Met mijn vinger nog geen centimeter verwijdert van de bel. De ogen van Harry brandde in mijn ogen als messen. De deur vloog open, de deur vloog open? Ik had nog niet eens op de bel gedrukt. Mijn brein was nog niet voorbereid.

"Keylee, lieverd!" Ze trekt me zachtjes in een omhelzing en glimlacht "Wat brengt jou hier?"

"ik uhm...ik-"

"Kom dan gaan we even lekker koffie drinken, ik wilde net naar de kapper gaan maar heb toch geen afspraak" ze bleef maar door praten. Wat fijn was, daardoor hoorde ze mijn gestotter niet. "Hoe is het op school? Heb je Harry niet mee genomen" Na tien minuten rond rennen met vragen, koffie en een schaal koekjes gaat ze eindelijk zitten. Ook de bezorgde blik kom eindelijk tevoorschijn. "Waarom zeg je niets, ogod heb je weer last van je benen?" ik schud mijn hoofd wetend dat ze dit een heel eng idee vind.

"Mam ik , uhm- jeetje ik kan dit echt niet" tranen broeien nu al op in mijn ogen "hier"voorzichtig open ik het papiertje dat ik in mijn zak had zitten. Het papiertje waar de bevestiging  van het ziekenhuis op stond. Ze nam het in haar handen en scande haar ogen over het papier. Ze werden groter en haar lichaamshouding groeide. Schok nam haar lichaam over.
Het bleef lang stil. Mijn hart bonkend in mijn keel en mijn handen wrijvend over mijn benen uit zenuwen. "Zeg even iets...ben je boos? Ik begrijp het volkomen als je het hier niet mee eens bent maar ik hoop echt dat je me hier doorheen wilt helpen...ik en Harry kunnen dit niet alleen"Het was echt seconde werk voordat haar reactie kwam.

"Ben jij gek ofzo?" ik schrok, ja heel erg "Ik bedoel dat je denkt dat ik je zomaar weg zou sturen hierom? Natuurlijk is dit een grote schok voor me, maar ik zou je nooit laten stikken in deze situatie" mijn hart schiet terug van mijn keel naar zijn plek.

"Wacht je bent niet boos?" ze schud haar hoofd en omarmt me .

"Weten jullie al wat jullie willen doen?"

"Nee niet echt, ik uhm- wauw sorry ik had dit zo anders ingebeeld. Nee we wilde het eerst jou en zijn ouders vertellen. We weten het zelf ook niet echt, wat doe je in zulke situaties?" de rust die over mijn lichaam hing was abnormaal vergeleken met de laatste paar dagen. Het voelde ineens allemaal een stukje veiliger nu ik wist dat mijn moeder het oké vond. "Mam ik ga Harry even uit de auto vissen okay?" ze knikt zachtjes en loopt naar de keuken om een derde kopje koffie te halen.
Zo ging het eigenlijk goed die avond, mijn moeder deelde zwangerschap verhalen met mij en Hazz en uiteindelijk viel ik bijna in slaap tegen de negen uur. We besloten maar gewoon naar boven te gaan sinds het niet vaak meer voorkwam dat ik ineens in slaap kon vallen. Ik weet niet of het door de dag kwam of door het fijne gevoel van weer thuis zijn. Wat het ook was het voelde fijn, het voelde vertrouwd en ik wilde er in blijven. Net doen of die zwangerschap nooit gebeurd was en morgen wakker worden zonder zorgen. Dit spookte dus allemaal weer door mijn hoofd heen toen we het bed in waren beland. Ik wilde morgen wakker worden naast Harry, met mijn moeder in de andere kamer en een luchtige sfeer. Baby of niet, ik moest hier doorheen met deze mensen aan mijn zijde.

Volgend hoofdstukje word weer iets interessanter want ik word moe van die tussen hoofdstukjes...JA I KNOW ZE ZIJN BELANGRIJK MAAR BLEH ;-;