Loved || ~ Harry Styles {deel 3}

*30

Lieve Leigh,

Ik heb je zonet voor het eerst in mijn armen gehad. Waarom ik dan nu aan het schrijven ben? Omdat ik het gevoel heb dat dit het beste moment is. Alles viel op zijn plek de seconde dat jij geboren was. Je vader (de man die ik voordat vandaag begon dacht nooit meer te vergeven) is naast me in slaap gevallen. De doktoren hebben je mee genomen voor korte onderzoeken. 

Oke dus even terug, toen ik vanochtend wakker werd had ik voor geen seconde gedacht dat ik vandaag een kind zou hebben. Dat ik voor de rest van mijn leven iemand aan mijn zijde heb die in mijn hart staat. Iemand zo mooi als jij. De waarheid komt soms gewoon in een klap en alles wat je dan kunt doen is er in mee gaan. De waarheid kwam voor mij vandaag, ook al wilde ik het niet accepteren ben ik blij dat ik nu een slapende Harry naast me heb. Uiteindelijk heb ik hem al enorm vaak vergeven en hem al honderd keer fouten laten maken. Maar ik heb het gevoel dat hij zal veranderen door jou. Toen hij de kamer in kwam om jou te zien was ik eigenlijk van plan hem te zeggen dat ik het niet aan kon, dat ik niets meer voor hem zou voelen. Maar wanneer je ouder word Leigh en verliefd, dan is slechts oogcontact nodig om je te herinneren aan je gevoel. Je vader is een goed persoon, niet altijd dat weet ik wel maar als je hem leert kennen dan wil je niemand anders meer. 

Ik ben bang, als ik eerlijk ben. Bang dat ik jou tekort zal doen. Ik volg nog steeds mijn opleiding, woon nog steeds bij mijn moeder en heb geen flauw idee wat ik moet doen om een goede moeder te worden. Hoe kan ik er voor zorgen dat je geen fout beslissingen maakt? Dat je om gaat met meisje alsof ze een glazen bal zijn, voorzichtig en met respect. Hoe ga ik er voor zorgen dat je bent wie je bent? Ik weet het niet. En als ik heel eerlijk ben zal ik het waarschijnlijk nog zo'n tienduizenden keren gaan verpesten. Waarschijnlijk ga ik honderden keren de vervelende, overbezorgde moeder uithangen die geen enkel kind waardeert maar stiekem toch wel een beetje. Ik zal je even iets vertellen over mijn moeder...

Mijn moeder was ook altijd die overbezorgde moeder, soms werd ik er knatergek van maar uiteindelijk besefte ik me dat ze het waarschijnlijk niet verkeerd bedoelde. Toen ik klein was leerde ze mij koekjes bakken. Van die chocolade koekjes met stukjes erin. Iets wat ik me nog goed herinnerde want elke donderdag als ik het huis in kwam dan drong de geur van die koekjes mijn neus binnen. Vooral toen ik ze zelf eenmaal kon maken, toen was het twee keer in de week zo'n feest. Ze zei tegen me 'Keylee Higgins, als we nog een keer die koekjes gaan bakken dan vallen je tanden er dadelijk nog uit!' en alles wat ik deed was giechelen. Mijn moeder was mijn heldin en ik hoop dat ik dat ook voor jou mag worden.

Over een paar jaren lees je deze brief misschien, ik hoop dat je dan naar beneden komt om me een knuffel te geven. Je bent werkelijk waar het mooiste mini mensje dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Na alles wat ik heb mee gemaakt de afgelopen paar jaren ben jij het lichtje aan het eind van de tunnel, ik hoef niet meer te huilen. Want nu heb ik jou...

Heel veel liefs,

Keylee.