Loved || ~ Harry Styles {deel 3}

*8

"Lou ik beloof het je ik leg alles uit als je hier bent oké?" ik glimlachte in de telefoon ondanks dat ik wist dat Louis dat helemaal niet kon zien. Voor mijn gevoel had ik Louis al eeuwen niet meer echt gezien, dus had ik besloten om hem uit te nodigen voor een ouderwets logeer avondje. Harry ging naar zijn ouders om te bekijken hoe het allemaal liep met de therapie en om eerdere gesprekken af te maken. Ik wilde eerst mee maar hij zei dat ik daar beter nog even mee kon wachten. Dus Louis...wat echt tijd werd. Het was best bizar dat Louis nog niets wist over mijn twee leven, misschien dat Yael er ergens al iets had uitgefloept maar hij had me nog nergens over benadert.

"Hi lieverd, ik ga werken...zorgen jij en Lou voor het eten vanavond?" ik knik naar mijn moeder in de deuropening. Sinds school het toch allemaal niet meer zo werd dit jaar hadden mam en ik besloten me ziek te melden voor de laatste drie weken. Redelijk erg dat we mijn zwakke benen oftewel 'handicap' gebruikte om onder school uit te komen maar ik kon het even niet verdragen om rond al die mensen te moeten lopen. Zachtjes lande ik op mijn bed, mijn rode shirtje kroop omhoog bij de landing waardoor  mijn buik in zicht kwam. Met mijn rechter hand streek ik er overheen.

"Mijn tweede leven....jeetje ik kan hele verhalen aan je vertellen. Dat schijnt goed te zijn toch?" als er mensen naast hadden gestaan leek het waarschijnlijk of ik mentale problemen had maar eerlijk gezegd voelde het best fijn. "Je was niet helemaal de bedoeling hoor....maar ik begin elke dag een beetje meer voor je te voelen. Het is als verliefd worden. Eerst is er niets, totdat er ineens iemand is die je hele leven veranderd. Je word een jongetje he? Word je dan net zo mooi als je vader...net zo lief. Soms dan" de deurbel onderbrak me. Eerlijk is eerlijk ik maakte een sprongetje uit schrik.

"Loulou!" ik was oprecht blij zijn gezicht te zien. Het maakte me meteen blij om te zien hoe zijn gezicht onderhand was bedekt met een groeiend baardje en hoe zijn haren gegroeid waren tot een schattig kapsel. "Ahh ik heb echt het gevoel dat ik je super lang niet gezien heb"

"Heb je ook niet" zei hij en stak zijn tong naar me uit "ik heb sushi mee en onze favoriete nutella crépes, you're welcome" Eten was altijd goed, maar de laatste tijd was het echt TE goed. Eigenlijk begon ik aan te komen en niet vanwege de zwangerschap maar door de grote hoeveelheid eten die ik naar binnen schoof elke dag. Het was eigenlijk een vrij saaie middag, we zaten op de bank kijkend naar films die we al honderden keren gekeken hadden samen maar toch was het leuk. Het was vertrouwd. De aftiteling begon en toen groeide er een brok in mijn keel, ik moest het echt gaan zeggen nu.

"Lou..." hij keek op van zijn mobiel, aan zijn ogen te zien en de snelle manier van mobiel wegwerken kon hij merken dat het belangrijk was. Hij draaide zijn lichaam iets zodat hij naar mij gericht zat. "Ik uhm- ik moet je nog iets vertellen"

"Dat mag altijd" hij legde zijn hand op de mijne en heel zachtjes kon ik het snelle tempo van zijn hartslag kloppen. Hij was nerveus. Hij liet het niet merken maar dat was hij wel.

"Nou kijk, ik wil eerst weten dat je niet boos zal worden en niet zult weglopen want ik heb zoveel mogelijk mensen nodig als mogelijk" hij schudde zijn hoofd.

"Tuurlijk laat ik je niet achter, dat zou ik nooit doen"

"Ik uhm- er zit een tweede leventje in mij, ik ben...ik ben zwanger" bij iedereen had het echt pijn gedaan, niet weten hoe ze gingen reageren maar op dit moment was ik toch echt het meest bang. Louis was al eerder uitgevallen tegen Harry en dat wilde ik liever niet nog een keer mee maken. Het mocht gewoon niet gebeuren. "Lou zeg iets" zei ik na drie minuten stilte.

"Je bedoelt echt zwanger zwanger?! Als in...over negen maanden komt er een baby uit?" Stiekem wilde ik lachen om zijn woordkeuze maar het was niet echt iets om over te lachen. Ik kon niet uit hem halen of hij blij was om het feit dat ik zwanger was of dat hij echt heel erg teleurgesteld was. "Wauw- Harry?" vroeg hij. Met een rare twist achter in zijn keel.

"Ja...maar alsjeblieft laat hem met rust. Hij is lief en we gaan hier samen doorheen en-"

"Waar is hij nu dan? Waar is hij nu dat je dit aan mij moet vertellen?! Verdomme Keylee hij kan elk moment weer omslaan" Zoals jij nu doet. Wilde ik zeggen maar elk goed antwoord slikte ik door alsof ik ineens bang was voor Louis in plaats van voor Harry.

Uiteindelijk kan ik weer ademhalen en is mijn tong weer bij bewustzijn. "Hij zal niet meer omslaan, hij word geholpen en heeft weer contact met ouders. Dat is waar hij trouwens is nu....waarom moet ik eigenlijk verantwoording bij jou afleggen?! Harry is mijn vriend en ik zou het heel erg waarderen als je dat nou eindelijk eens zou accepteren." Zijn adamsappel gaat op en neer, overduidelijk slikt hij iets door. Woede of verdriet.

"Je weet dat ik dat nog moeilijk vind"

"Net zoals ik het moeilijk vond dat je in de derde met Evalien had, net zo moeilijk als toen jij enorm ziek was maar me niet wilde zien, of toen-" Zijn ogen rolden in zijn achterhoofd, net niet ver genoeg om zijn brein te kunnen zien.

"Ik snap je punt maar dit is totaal anders" ik schudde mijn hoofd en stond op van de bank. Hij bleef zitten wat me eigenlijk niets uit maakte. Mijn lichaam was toe aan een warme douche, dat misselijke gevoel waar ik de hele dag mee rond moest lopen kon een discussie niet aan zonder alles uit te kotsen. Daarnaast helpt warm water over mijn lichaam op de een of andere manier voor een rustig brein. Het voelde wel vertrouwd dat ik in de douche kon staan met Louis in de woonkamer. Deed me denken aan de tijden waar mijn moeder en Louis koekjes gingen bakken als ik ziek in bed lag of wanneer hij een film keek terwijl ik me klaar maakte om ergens naartoe te gaan. Ik wilde gewoon de oude Louis terug, die me overal doorheen respecteerde en omhelsde. Die me vertelde dat het wel goed zou komen. Nu is hij kieskeurig, oordelend en zegt niet veel meer buiten iets lulligs of iets onbelangrijks.

Douche uit. Handdoek om. De kou van de gang in...ugh. Blijkbaar had ik langer met mijn kop in de gedachten gezeten dan ik dacht. Het was onderhand al een half uur verder, zou Louis in slaap zijn geva- Nee niet in slaap gevallen. Mijn bed is bedekt met een doek en lichtjes, ik weet niet hoe maar hij heeft binnen een half uur mijn slaapplaats kunnen om toveren tot fort. "tadaaa" grinnikte hij, misschien is de oude Louis nog steeds hier "zoals we eerder ook altijd hadden".

"Zoals niemand anders dat kan" glimlach ik ongemakkelijk proberend mijn handdoek omhoog te houden. "Ben je boos op me?" Zei ik zachtjes nadat ik mezelf in shorts en een t-shirt had gewurmd. Mijn haren hingen verloren langs mijn schouders naar beneden. Zijn hoofd schud voorzichtig.

"Tuurlijk ben ik niet boos op je, het is gewoon....ik begrijp niet hoe je niet bang voor hem bent. Hij heeft je zo beschadigd, mentaal en fysiek. Doet dat je dan niets?" zijn stem klonk werkelijk waar bezorgd. Het was super lief dat hij zo zijn best deed om voor me te zorgen maar hij begreep niet dat dat niet was wat ik wilde. Gewoon in het nu leven, dat was wat ik de afgelopen weken had geleerd.

"Bij elke keuze die ik maak denk ik na Lou, denk je dat ik hem had vergeven als ik niet zeker was van het feit dat hij oké is? Misschien heeft hij wel wat kuren ja maar ik hou van hem en hij van mij...zoiets doe je samen ongeacht de situatie" hij glimlacht.

"Als jij het zegt" Hij loog...ik wist wanneer Louis loog. Er was iets verborgen achter zijn 'ik doe net of alles goed is' blik. Ik wist niet was en ik wilde het ook niet weten, voor nu was dit goed.

Voor nu wilde ik gewoon rust.

Hi! Ik heb jullie hulp nodig,

Ik heb twee ideeën voor dit verhaal maar ik kan niet kiezen, we kunnen het vanaf hier heeel erg spannend maken of het word wat meer cheesy. Jullie mogen het bepalen, meeste stemmen gelden :) Dit ga ik 2 weken laten staan en dan bekijken wat het word.

Dus comment  #LovedGoesIntens of voor cheesy #L-O-V-E...-D

Kay byex