Loved || ~ Harry Styles {deel 3}

*21

Keylee

"Mevrouw Higgins" ik schrok uit mijn concentratie. De mediatheek van school was meestal niet een plek waar ik gestoord werd in mijn werk. Ergens achter in het verlaten hoekje had ik mezelf geplaatst om mijn enorm veel gemiste huiswerk in te halen. Het werd tijd dat ik en Harry weer een ritme kregen en sinds hij volgende week begon met zijn baan vond ik het tijd om school echt weer op te pakken. In ieder geval mijn geliefde Engels leraar zakte neer in de stoel tegenover mij. "Veel inhalen?" hij knikte met een lachje naar mijn enorme stapel papier en boeken.

"Nogal...veel gemist he" Ik voelde me normaal heel erg op mijn gemak bij deze leraar maar dit was een beetje vreemd. Ik wist dat hij hier niet zat om te praten over mijn huiswerk of over Engels, hij zat hier omdat dit de enige veilige plaats was om te praten over mijn buik.

"Lukt het allemaal wel zo? In combinatie met school en je fysieke status" daar was het al. De 'fysieke status'.

Zenuwachtig wiebelde ik mijn pen heen en weer. Ik had hier geen zin en tijd voor. Gewoon totaal niet, hoe graag ik ook wilde praten over mijn prachtige toekomstige kind Leigh. Het voelde vreemd. "Redelijk, het is even wennen maar het lukt. Ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen sinds mensen niet omgaan met meisjes met een enorme buik" aan zijn blik te zien kwam dat heel zorgwekkend over "Grapje, ik heb lieve vrienden"

"Ik bedoelde het niet beledigend, het is gewoon belangrijk om te weten waar je leerlingen staan. Je bent niet de eerste weet je" hij schraapte zijn keel. "Een paar jaar geleden, was er een meisje hier op school..nouja ze is er nu nog steeds maar dat doet er niet toe. Iedereen zag haar groeien, ik bedoel dan weet iedereen al meteen wat er aan de hand is. Ik heb nooit met haar gepraat en voordat ik het wist was het kind weg en zij in totale depressie. Ik heb haar een grote kop koffie aangeboden en we zijn samen elke dinsdag gaan zitten, ze kon uren praten over haar angsten-" hij pauzeerde even om te checken of ik nog steeds okay was. Mijn tranen groeide ergens diep van binnen maar ik beet ze weg "-uren waren niet genoeg. Dus ging ze schrijven, brieven aan haar verloren kindje. Ik herinner me nog dat ze zei 'ik hoop dat zij ze stiekem ooit leest'" hij stopte. Alsof het verhaal nog niet af was. Dat was die ook nog niet, waar was de clue?

"En dat wil zeggen dat...." het klonk harteloos, shit Key "Ik bedoel ik heb Leigh niet laten weghalen. Dat voelde als moord...ik zou het kind nooit kunnen afgeven aan iemand die niet zijn ouder is"

"Leigh?" hij glimlachte zachtjes. Mijn pen lag ondertussen levenloos op het papier en ik had mijn handen ongemakkelijk in elkaar gevouwen op mijn schoot.

Gefrustreerd over het feit dat ik de clue nog steeds niet snapte floepte ik er heel sacherijnig "Ja uhm..we willen hem misschien Leigh noemen" uit.

"We?..."

"Dus ze zei 'ik hoop dat zij ze stiekem ooit leest'" aan zijn groeiende houding te zien begreep hij de hint. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar leunde eerste iets op de tafel voordat hij zijn verhaal begon.

"Misschien is brieven schrijven nog niet eens zo'n heel slecht idee. Zie het als een soort mindfullness, plus...jou kind kan ze later echt zelf lezen" Brieven schrijven naar Leigh. Het klonk als een stom idee, het klonk als iets wat mijn moeder zou doen voor mij. Toch, hoe leuk zou het zijn als mijn moeder me morgen brieven zou geven die ze tijdens de zwangerschap had geschreven. "Daarnaast, sinds je het hele semester aan opdrachten hebt gemist, vooral de lange projecten van Nederlands heb ik geregeld dat je dat als opdracht mag doen in plaats van de projecten".

"Wacht wat? Nee.." Zijn ogen sprongen van sprankel over naar gekwetst.

Het stotteren in zijn stem bewees al genoeg. "Wa-...waarom niet? Het zal goed voor je zijn".

"Omdat-" omdat wat? Omdat je bang bent toe te geven aan je gevoelens. Bang dat je dalijk allemaal dingen eruit floept die je liever niet tegen andere mensen zegt. Dat woorden op papier ingewikkelder zijn dan je eigen breing. "-omdat ik-" omdat je niet eens weet wat je aan het doen bent? "-ugh...je hebt gelijk. Maar ik wil niet dat dingen die ik naar hem schrijf worden gelezen door leraren die niets met mij te doen hebben, het is een heel leuk idee maar ik denk gewoon niet dat het gaat werken.Ik maak wel gewoon de projecten en kijk of het schrijven wat word"

Hij knikte zachtjes terug "goed, ja goed...begrijp ik" zijn stoel schoof naar achter en hij stapte er van weg. Zijn geruite bloesje werd strak geveegd. "Laat het me weten als ik je ergens mee kan helpen he, ik wil niet dat je in een diepe put komt net als zij"

"Wie is het meneer..." zei ik nog voordat hij achter de boekenkasten verdween. "Ik weet dat je het niet zomaar mag vertellen maar ik zal het tegen niemand zeggen. Misschien kan ik haar uhm- opzoeken, weten dat ik niet alleen ben"

"Je hebt gelijk, misschien is met haar praten wel fijn. Wil je haar alleen niet benaderen op een nadelige manier? Ze is namelijk nog erg gevoelig als het gaat om dit onderwerp" wat dacht hij? Dat ik iemand die in dezelfde situatie als ik had gezeten zou aanvallen over haar verleden.

"Nee, natuurlijk niet. Ik wil haar alleen wat dingen vragen, als ze het niet wilt dan is dat ook goed" Hij pakte zijn pen uit zijn borstzakje en liep terug naar de tafel waar ik nog steeds onbenullig aan zat. Er verscheen een A en daarna de rest van de naam die mij in complete verwarring liet zitten. Zonder dat ik afscheid nam van hem zat ik te staren naar de naam. Amy? Waarom had ik nooit geweten dat Amy zwanger was geweest, dat ze een moeder is. Degene die ik eigenlijk liever nooit meer zou spreken. Hoe kon de persoon die zo grof was tegen mensen voor een baby gezorgd hebben. Alhoewel het vrij helder was dat ze de baby heeft laten weghalen. Wat me nog het meeste verbaasde, was dat Amy contact had met de leraar, contact in een kwetsbare vorm met brieven? Ik wist vanaf het begin al dat ik eigenlijk niet moest beginnen aan een gesprek met Amy maar er was een knagend gevoel dat meer dan een klein beetje beantwoorde vragen wilde. Ik moest haar spreken...ondanks ons verleden.

Hi poepies!

Zoals jullie weten komt deze serie binnenkort tot zijn eind...sad moment. Maar er staat een nieuw boek te wachten hihi, ik ga een verhaal schrijven met Leigh in de hoofdrol dusss neem vast een kijkje. Hij heet 'Meer dan niets' en staat al op mijn account.

xSam