Completely Smitten (Brant Cordova) Ep-1

Chapter 47. 'Memories Down The Lane'

Umabot ng isang buwan at comatose pa rin si Brant. Mas lalo akong nagalala dahil wala paring pagbabago sa katawna ni Brant sa mga nakalipas na araw. Naisipan na ni Mrs. Cordova na dalhin sa america ang binata para mas mabilis na maagapan ang sitwasyon nito. Nanguna naman si Kiel sa pagaasikaso dito at sinuggest niyang dalhin si Brant sa Johns Hopkins Hospital sa Baltimore.

Nantili ako ng dalawang araw sa hospital na iyon. Hindi ko na sinama si Bryce para hindi mapagod ang bata sa byahe at hinabilin siya kay Venus. Mataman ko namang pinagmamasdan si Brant, nagiba ang hitsura nito, mejo lumubog ang paligid ng kaniyang mata at nangayayat.

"Brant!" tawag ko sa kaniya, habang hawak ang mga kamay niya at umiiyak. „I miss you Brant! Miss na miss ka na namin ni Bryce!" sabi ko ulit dito. "Please huwag mo kaming sukuan, magaantay kami, aantayin kita Brant! Sana tuparin mo ang panagako mo sa akin!" sunod usnod namang kumawal ang lua sa mata ko.

iLang minuto lang at narmadaman kong gumalaw ang daliri ni Brant.

"Brant?" gulat ko.

Gumalaw ulit ito pero ngayon buong katawan na nito ang gumagalaw na waring nasasapian. Mabilis akong tumwag sa intercom ng nurse. Takot na takot naman ako sa nangyayari ngayon kay Brant. I was freaking out already. He's body is continuously shaking rapidly.

"Whats happening to him?" iyak kong tanong sa mga nurses na nakapaligid dito. Pero hindi sumagot ang mga nurses, pinaalis muna nila ako sa kawarto ni Brant habang abala sila kakacheck sa katawan nito.

Makalipas ang tatlumpong minuto, nakita ko si Kiel na tumatakbo palapit sa akin sa waiting area sa labas ng kwarto ni Brant.

"Shangell, anong nangyari?" nagaalalang tanong ni Kiel.

"I still don't know, pero gumalaw na siya Kiel, nakita ko kanina!" sagot ko naman dito.

Lumabas naman ang doctor ni Brant mula sa kwarto nito.

"Cedric, what's the findings?" tanong ni Kiel sa doctor, pinoy din ito at isa sa mga kakilala niya sa larangan ng medisina.

"He just had a siezures!" sagot ng doctor. "But don't worry, he's stable now!"

Nakahinga naman ako ng maluwag. 'Brant please wake up already!'

Kinabukasan. Bumisita ang ina ni Brant sa kaniya.

"Kamusta na siya iha?" tanong ni Mrs. Cordova.

"He's getting better ma!" ngiting sagot ko dito. Nawala na din ang pangingitim ng plaigid nito sa mata.

"That's good! Namimis ka na ni Bryce iha. Umuwi ka na muna ng pilipinas at ako na muna ang bahala dito sa anak ko!" sabi ng ginang.

Napatingin naman ako ng matagal kay Brant at hinawakan ito sa kanang kamay.

"Brant, bibistahin ko lang ang anak natin, magpagaling ka na ha! I'll be back!" at hinalikan ko siya sa pisngi.

Natigilan naman ako bigla ng naramdaman kong humigpit ang hawak ni Brant sa kamay ko. Shit! Brant! Biglang gumalaw naman ang talukap ng mga mata nito na ikanagulat namin ni Mrs. Cordova.

"Brant!" tawag ko dito na naiiyak.

Hirap pang buksan ni Brant ang kaniyang mga mata habang kumukurap kurap. Nagmulat naman ang mga nito at mataman lang nakatingin sa amin ng ina niya.

"Brant, Thank God you're awake!" sabi ko dito habang naluluha.

Waring gusto magsalita ni Brant pero hindi nito nagawa dahil may tubong nakharang sa bibig niya. Mabilis naman naming tinawag ang doctor. Tuwang tuwa kami ni Mrs. Cordova at sa wakas gising na si Brant. 'Thank you Lord!' at nagyakapan kami ng ginang habang saby na lumabas muna sa kwarto nito..