Η πρώτη συνάντηση

123 8 0

par doramkr

par @doramkr

Πήρα μια βαθιά ανάσα και επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο. Σιχαίνομαι τα αεροπλάνα.Όμως το να είσαι φοιτήτρια στο εξωτερικό σημαίνει πολλά ταξίδια,άρα και πολλά αεροπλάνα. Ευτυχώς αυτήν την φορά υπήρχε θέση δίπλα στο παράθυρο.Κοιτάζοντας έξω τον γαλάζιο ουρανό με κάνει να ξεχνιέμαι λίγο.Αφού βρήκα την θέση μου κάθισα και άνοιξα το βιβλίο που έχω στην τσάντα μου για τέτοιες περιπτώσεις, δεν μου αρέσει απλά ήθελα να σκοτώσω με κάτι λίγο τον χρόνο μου μέχρι την απογείωση. Δίπλα μου κάθισε κάποιος άντρας, δεν ήθελα να κοιτάξω για να μην φανώ αδιάκριτη. Μερικές φορές μπορώ να γίνω πολύ αντικοινωνική αλλά έτσι τουλάχιστον αποφεύγω αμήχανες καταστάσεις. Οι διαταράξεις της   απογείωσης άρχισαν   και εγώ ένιωθα έξω από τα νερά μου. Ο τρόμος ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο   μου, διπλανός άντρας φαίνεται πως το κατάλαβε γιατί κοίταξε με   συμπονετικό βλέμμα και μου χαμογέλασε.Δεν είχα δει το πρόσωπο μέχρι   τώρα του ήταν πραγματικά πολύ όμορφος και κομψός.
- Πρώτη φορά; μου είπε ο ξένος.
-Όχι απλά φοβάμαι τα αεροπλάνα,είπα και κοκκίνισα από ντροπή·
-Φαίνεται πως τα φοβάσαι πολύ;
-Πώς το κατάλαβες; του απάντησα με τρεμάμενη φωνή.
-Μου έσφιξες το χέρι.
-Συγγνώμη!
-Δεν πειράζει, μην ανησυχείς...
Εκείνη τη στιγμή πραγματικά ήθελα να πέσει η γη να με καταπιεί το   κοκκίνισμα στο πρόσωπο μου είχε γίνει τέσσερις φορές χειρότερο μέχρι   το τέλος της πτήσης δεν είχα τα μάτια να τον αντικρίσω ένιωθα τόσο   ντροπιασμένη με μία δόση ηλιθιότητας.Αλλά ευτυχώς δεν υπάρχει   περίπτωση να τον ξαναδώ έτσι; Τα Χανιά είναι μια μεγάλη πόλη και αυτός   σίγουρα θα έχει έρθει για bussiness, προσπαθούσα να καθησυχάσω τον   εαυτό μου.Ένας άντρας σαν και αυτόν με κουστούμι σίγουρα για αυτόν τον λόγο έχει έρθει. Στην προσγείωση προσπάθησα να είμαι πιο συγκρατημένη.
-Βελτιώνεσαι βλέπω,μου είπε χαμογελώντας.
-Το προσπαθώ.
Το αεροπλάνο προσγειώθηκε και πραγματικά μόνο ανακούφηση ένιωθα.Οι    αεροσυνοδοί μας έδιναν οδηγίες για το πως θα αποχωρίσουμε.Αφού πήρα και τις αποσκευές μου κατευθύνθηκα προς την έξοδο εκεί με περίμεναν οι φίλοι μου.Είχα να τους δω από το γυμνάσιο δηλαδή από τότε που μετακομίσαμε στην Αθήνα. Δεν είχαν αλλάξει καθόλου.Με αγκάλιασαν και ένιωθα σαν να μην είχα φύγει ποτέ.Η παρέα μου αποτελούνταν από τρία άτομα ένα αγόρι τον Στέφανο, την φίλη μου την Έρση και φυσικά έμενα.Δενείχαν αλλάξει καθόλου απλά μου φαίνονταν λίγο πιο μαζεμένοι,ίσως να φταίει που είχα να τους δω τόσα χρόνια.
-Αχ πόσο μου λείψατε, τους είπα.
-Εσύ μας ξέχασες, παραπονέθηκε ο Στέφανος.
-Δεν σας ξέχασα,σας έπαιρνα τηλέφωνο κάθε εβδομάδα.
-Στέφανε μην στεναχωρείς την κοπέλα μόλις ήρθε, τον μάλωσε η Έρση.
-Θα σε πάμε στον ξενοδοχείο σου και τα άλλα θα τα πούμε αύριο που δεν θα έχεις jetlag, είπε ο Στέφανος.
-Δεν χρειάζεται έχω φέρει το αυτοκίνητο μου απο χθες με το καράβι με περιμένει στο πάρκινγκ οπότε τα λέμε αύριο;
-Ναι, θα σου τηλεφωνήσω, καλή ξεκούραση, είπε η Έρση.
-Καλή ξεκούραση,μου φώναξε ο Στέφανος καθώς έφευγα.
Μετά από 45 λεπτά είχα φτάσει στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου εκεί βρίσκονταν πολλά ακριβά αμάξια σε αντίθεση με το δικό μου ήταν ένα mini   cooper.Πήρα τις βαλίτσες μου και ανέβηκα από το ασανσέρ στο ισόγειο   που ήταν η ρεσεψιόν.
-Καλησπέρα σας, μου είπε ο ρεσεψιονίστ.
-Καλησπέρα έχω κλείσει ένα δωμάτιο.
-Πρέπει να είστε η Αμαρυλλίς Δελή, το δωμάτιο σας είναι έτοιμο ακολουθήστε με, μου είπε πριν προλάβω να απαντήσω και πήρε τις βαλίτσες μου.