Psikopat SEVGİLİM

BÖLÜM 27

İçeriye giren babamın yanına gidip derin bir nefes aldım

E:"Harika olmuşsun"

B:"Kendini henüz görmedin sanırım"

E:"Sana bakmaktan fırsat bulamadım kızım"

B:"Kendimizi bu kadar övdüğümüz yeter baba bizi bekliyorlar"

E:"Aynen , haydi"

Sonunda bu gün gelmişti. Evlenme günümüz. Dışarıdan ne kadar intikam için evleniyor gibi gözüksemde içten içe Kaan 'a bunu yapmak istemediğimi söylüyordum. Çünkü onunla hayallerim vardı mutlu bir evlilik ve çocuklarımız. Ama bunlar olmayacaktı asla bu duygu olmayacaktı benden olmayan çocuğuna sevgi duyarken asla olamazdı. Arada o çocuk gerçekten Kaan 'dan değildir diye dua etmiyorda değilim. Ama ben bu kadar ağır bedeller ödemişken Kaan 'ı affedip kurtarmak istemiyordum. Yaşattıklarını yaşayacaktı.

Salonda ki misafirlere kocaman sırıtarak merdivenlerden aşağı babamın kolunda iniyordum. Salonda akrabalardan bir kaç kişi vardı. Ev nikah ve davetliler için yetmeyeceğinden güzel bir yer tutmuştuk. Kapının önünde bekleyen Kaan 'ın yanına giderken davetlileri başımla selamladım. Kapının önünde Kaan 'ı gördüğümde kaşlarını çatıp gözlerini büyütmüştü. Onu görünce yüzümde ki sırıtış kaybolmuştu gizlice içimden tebessüm ediyordum. Fazlasıyla yakışıklı olmuştu. Koluna girdiğimde birbirimizin gözlerine baktık bir kaç saniye sonra dikkatimi bozup önüme döndüm. Misafirlere zoraki gülüşlerimizi atıyorduk. Alkış sesleri yükselirken Kaan kafasını yaklaştırıp kulağıma eğildi

K:"Çok güzel olmuşsun"

Ondan duymak istediğim tam da buydu. Beni beğenmesi ama asla onun olmayacağımı bilmesi. 

B:"Biliyorum"

Cevap vermesini beklemeden arabaya geçtim. Arabada ben o ve şöför vardı. Diğer davetlilerde kendi arabalarıyla geliyorlardı. Camdan babamı gördüğümde tebessüm atsamda suratımdan gitmesi uzun sürmedi. Kaan 'a döndüğümde camdan dışarı bakıyordu bende kendi tarafımı izlemeye başladım. Şöför arada aynadan bize baksada rahatsız olmuyordum. Normaldi gelin ve damat iki yabancı gibiydik. Nikahımızın kıyılacağı mekana geldiğimizde aklımda annem ve Kaan 'ın ailesi vardı. Kaan'ın ailesinden kimse yoktu benimde annem ve akrabalarım yoktu. Sadece Kaan 'ın tanıdıkları ve babamın tanıdıkları akrabaları vardı. Aslında fazla kişiyede gerek yoktu. Sade nikah kıyacaktık ama kaan ve babamın çevresi fazla olduğundan bu kadar insan bile yeter artardı. İçeriye girdiğimizde alkışlarla zoraki bir gülüş daha attık. Yerimize geçtiğimizde tekrar yüzümüzde ki somurtma yerleşmişti. Davetliler yerlerini alırken etrafı izliyordum. Ama böyle bir günde bu olmamalıydı! Karşımda sırıtan Sude 'yi gördüm. Kaan 'a döndüğümde oda bana döndü ikimizde sinirle bakışıyorduk. Karşı tarafa döndüğümüzde Sude hala sırıtıyordu. Sinirden gözlerim dolduğunda Kaan kolumu tuttu. Sinirle geri çektim ve yavaşça tısladım

B:"dokunma bana!"

Nikah memuru masaya oturduğunda ikimizde ona döndük. Memur konuşmaya başladığında kafamı yavaşca ona çevirdim. Gözleri dolmaya başlamıştı. Yorgun kötü ve pişman olduğu gözlerinden okunuyordu. Gözlerinin içine baktığımda bende dayanamamıştım. Onu böyle gördükçe benimde gözlerim dolmaya başlamıştı. Etrafımda ki sesleri duymazken Kaan 'ın 'Evet' demesiyle kendime geldim. İkimizde birbirimizden gözlerimizi çekmiyorduk. Alkış lar durduğunda nikah memurunun sorusuna biraz durup cevap verdim 'Evet'. Bunu dediğimde gözlerimden yaş akmıştı. Kaan 'dan hala gözlerimi çevirmezken onunda kızaran gözlerinden damlayan yaşı gördüm. Şahitlerimiz Mert ve Aslı'ya döndüğümde Mert istemediğini söylemeye çalışırken başımla onaylamasını işaret ettim. İkiside istemeyerek evet demişlerdi yaşadıklarımızı biliyorlardı. Son kez Kaan 'ın suratına baktığımda hissizliği görmüştüm. Yaşattıklarını yaşayacaksın.